Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Στις 25 απριλίου τελείωσα το Complete Robot και ξεκίνησα το Pandora’s Star του Πήτερ Χάμιλτον (από τον οποίο έχω διαβάσει και την τριλογία Night’s Dawn). Έκανα μια μικρή διακοπή για το Lyra’s Oxford και το A series of unfortunate events 1, μια που ήταν μικρά και δεν κρατιόμουνα, αλλά μετά συνέχισα ακάθεκτη. Μου πήρε λοιπόν κάτι λιγότερο από 2 μήνες για να το τελειώσω. 1144 πυκνογραμμένες σελίδες, οι οποίες είναι μόνο το πρώτο μέρος από τα δύο.

Δεν έχω ακόμα ολοκληρωμένη άποψη, μια που η ιστορία τελειώνει στο Judas unchained, το οποίο ξεκίνησα ήδη. Έχω να πω όμως ότι ο Χάμιλτον, ο οποίος ήταν ήδη από τους αγαπημένους μου, ανέβηκε κι άλλο στην εκτίμησή μου. Καθαρό science fiction, μια space opera αξεπέραστη. Το διαβάζεις και λες “ναι έτσι θα μπορούσε να είναι το μέλλον” ή ακόμα ” αχ πότε θα γίνουν πραγματικότητα όλα αυτά;”. Έχει πολύ καλούς χαρακτήρες και φοβερή πλοκή. Τις τελευταίες 300 σελίδες τις διάβασα σχεδόν μονορούφι. Δεν μπορούσα να το αφήσω και τα βράδια κοιμόμουν μόνο και μόνο γιατί είχα υποχρεώσεις το πρωί. Αν ήμουν στη φάση του σχολείου ακόμα, δεν θα κοιμόμουν καθόλου για να το τελειώσω.

Το μόνο αρνητικό (για εμένα πάντα) που έχω να πω είναι πως κάνει πολύ μεγάλες περιγραφές. Πολύ λεπτομερείς βρε αδερφέ μου. Πιστεύω πως κάπου χρειάζεται, αλλά σε άλλα σημεία είναι κάπως κουραστικό.

Περισσότερα όταν τελειώσω και το 2ο μέρος (σε δυό-τρεις μήνες δηλαδή).