Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Η Ιωάννα έχει φέτος έναν καινούριο δάσκαλο.

Η δασκάλα που είχαν πέρισυ ήταν πάρα πολύ καλή και στεναχωρήθηκα που δεν θα την έχει και φέτος. Ήταν και κάτι που δεν περιμέναμε ιδιαίτερα, αφού τα παιδιά δεν αλλάζουν δασκάλα στην Τετάρτη. Όμως όταν το μάθαμε είπα πως δεν τρέχει και τίποτα, μια αλλαγή είναι, θα μάθουν τα παιδιά να συνυπάρχουν και με άντρα δάσκαλο. Γενικώς από το σχολείο είμαστε πάρα πολύ ευχαριστημένοι, τα παιδιά δεν είχαν κανένα πρόβλημα, ούτε με δασκάλες ούτε με τη διευθύντρια, το αντίθετο μάλιστα, ήταν όλοι πολύ καλοί εκπαιδευτικοί και με διάθεση να αναγνωρίσουν και να βοηθήσουν στα ιδιαίτερα προβλήματα του καθενός. Κάθε σχολείο βέβαια έχει και τους πιο… δύσκολους δασκάλους ανάμεσα στους καλούς, αλλά στο δικό μας αυτοί είναι λίγοι και μέχρι τώρα δεν τους είχαμε συναντήσει.

Οι πρώτες πληροφορίες που πήρα για τον καινούριο δάσκαλο δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα (τις πήρα από παιδί που τον είχε περασμένη χρονιά), όμως και πάλι δεν με έκαναν να αγχωθώ. Προχτές μας κάλεσε σε συνάντηση το απόγευμα και πήραμε την πρώτη γεύση από το τι είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος.

Τα πρώτα πράγματα που είπε με βρήκαν απόλυτα σύμφωνη. Μάλιστα ήταν και πράγματα που δεν ακούς συχνά από δασκάλους. Τα παιδιά χρειάζονται την εκπαίδευση στο σχολείο, αλλά χρειάζονται και την γειτονιά και το παιχνίδι. Προσπαθήστε να παίζουν τα παιδιά καθημερινά. Γράψτε τα σε κάποιο άθλημα, με προτίμηση το βόλει. Να είστε κοντά στα παιδιά σας, να νιώθουν πως είστε εκεί για να τα βοηθήσετε. Μη τους κάνετε εσείς τα μαθήματα, απλώς δείξτε τους τον τρόπο. Να τα αφήνετε να περνάνε πολύ χρόνο με τους παπούδες τους – το έχουν ανάγκη και οι δύο. Δε βάζουμε πολλές εργασίες στο σπίτι, η δουλειά γίνεται στο σχολείο. Και άλλα τέτοια ωραία.

Μετά είπε και κάποια με τα οποία δε συμφωνούσα και απόλυτα. Πχ δεν έχει σημασία σε ποιό φροντηστήριο αγγλικών θα το πας, διάλεξε το πιο κοντινό σου, όλα ίδια είναι. Δεν έχει δει αυτά που έχω δει εγώ μάλλον. Είπε επίσης να ελέγχουμε καθημερινά τα μαθήματα των παιδιών. Πιστεύω πως στην τετάρτη τάξη πια, τα παιδιά θα πρέπει να έχουν μάθει το πως διαβάζουν και να μη χρειάζεται να τα ελέγξω εγώ. Δε λέω να τα αφήσω στην τύχη τους ή να μην ξέρω τι κάνουν καθόλου. Αλλά να τα ελέγχω καθημερινά; Σε όλα; Το παιδί πρέπει να μάθει να είναι υπεύθυνο για τις εργασίες του. Αν ξέρω πως κάπου είναι αδύναμο, θα επιμείνω λίγο παραπάνω. Αν θέλει να το βοηθήσω, φυσικά είμαι εκεί. Αν θέλει να μου πει το μάθημα για να σιγουρευτεί πως το έχει μάθει, βεβαίως. Τέλος πάντων είναι μεγάλη συζήτηση αυτή και δεν μπορούν έτσι κι αλλιώς να ισχύουν τα ίδια για όλα τα παιδιά.

Και περνάμε σε αυτά που μου φάνηκαν απαράδεκτα. Τα παιδιά πρέπει να κάθονται ήσυχα στα θρανία τους, με τις πλάτες να μην ακουμπάνε στην καρέκλα και τα χέρια σταυρωμένα πάνω στο θρανίο. Απαγορεύεται να σηκώνουν χέρι! Δεν έχει σημασία αν έχουν απορίες. Αυτός γνωρίζει ποιό παιδί έχει απορία χωρίς να του το πει και φροντίζει να τη λύσει!!! Μόνο αν θέλουν οπωσδήποτε να πάνε τουαλέτα ή αν είναι τόσο άρρωστα που πρέπει να ειδοποιηθούν οι γονείς επιτρέπεται να σηκώσουν χέρι. Όταν του είπε μια μαμά πως το παιδί της της είπε πως τον φοβάται, αυτός το μόνο που είχε να πει ήταν πως να είμαστε σίγουροι πως δεν κινδυνεύει η σωματική τους ακεραιότητα! Λες και δεν είναι αυτονόητο!  Ούτε θα τα προσβάλλει προσωπικά ή ομαδικά (γιατί απ’ ό,τι έμαθα είχε πολύ εύκολη την προσβολή τα προηγούμενα χρόνια).

Την πρώτη μέρα είχε τα παιδιά όρθια, στημένα στη σειρά μπροστά στον τοίχο, με τα χέρια σταυρωμένα, για μισή ώρα, όσο τους συστηνόταν και τους μίλαγε για την τάξη και τα βιβλία. Τα παιδιά μετά τη δεύτερη μέρα βγήκαν όλα φοβισμένα λέγοντας πως είναι κακός. Ένα κοριτσάκι που δεν είχε ποτέ πρόβλημα με το σχολείο, αρνήθηκε να πάει. Και οκ, αυτά είναι λίγο υπερβολικά ή είναι η πρώτη αντίδραση σε ένα διαφορετικό δάσκαλο και μάλιστα άντρα για πρώτη φορά. Αλλά εντάξει, παραείναι στρατιωτικός νομίζω. Απευθύνεται στα παιδιά φωνάζοντάς τα με το επώνυμό τους! Δεν το έχω ξανακούσει ποτέ στο δημοτικό αυτό!

Μικρό παράδειγμα συμπεριφοράς: Τους δίνει ένα χαρτί να συμπληρώσει το κάθε παιδί τα στοιχεία του (όνομα, όνομα και επάγγελμα γονέων, τηλεφωνο κλπ) Τους λέει να το φέρουν την Πέμπτη το πρωί (είναι Τρίτη). Όχι ΜΕΧΡΙ την Πέμπτη. Την Πέμπτη.

Μαμά: Είσαι σίγουρη Ιωάννα μου πως δε σας είπε “μέχρι την Πέμπτη”; Δηλαδή αν το πας αύριο αφού το έχουμε έτοιμο, πειράζει;
Ιωάννα: Ναι μαμά, αφού τον ρώτησε και ο Ηλίας. Τον ρώτησε “πότε πρέπει να το φέρουμε κύριε”
Μαμά: Και τι του απάντησε;
Ιώαννα: “Αυτό το είπα. Εσύ που ήσουν, έλειπες από την τάξη; ”

Μια φορά μιλάμε, να μάθετε να προσέχετε δηλαδή. Όχι ότι τον αδικώ και εντελώς, τα πιτσιρίκια είναι στην κοσμάρα τους. Αλλά νομίζω πως δεν είναι ακριβώς αυτή η συμπεριφορά που θα έπρεπε να έχει.

Ίσως το στρατιωτικό κομμάτι να μπορώ να το προσπεράσω. Μπορώ να πω πως είναι μια ευκαιρία για τα παιδιά να μάθουν να ανταπεξέρχονται σε όλες τις καταστάσεις, ακόμα και όταν αυτές δεν είναι ιδανικές. Δε με πειράζει καθόλου το να μην έχουν δουλειά στο σπίτι ή το να μην κάνουν τεστ. ΑΡΚΕΙ να είναι καλός δάσκαλος. Και δυστυχώς έχω τις αμφιβολίες μου και γι αυτό. Όλη την εβδομάδα ο κύριος αυτός δεν τους έχει ελέγξει καμία άσκηση. Τους βάζει λίγες και αυτές δεν τις κοιτάει κιόλας. Δηλαδή εμείς στο σπίτι πρέπει να ελέγχουμε και να διορθώνουμε τη δουλειά τους για να κάνουμε τη δική του; Επειδή αυτός βαριέται; Και όσα άκουσα από προηγούμενες χρονιές με έχουν κάνει να αγχωθώ ακόμα περισσότερο. Είναι πολύ ιδιόρυθμος (sic), προσβάλλει τα παιδιά, έχει φύγει κακήν κακώς από ένα σωρό σχολεία.

Θα δείξει πως θα προχωρήσουμε, αλλά η χρονιά δεν άρχισε καλά….