Από τη μέρα που χτύπησα το γόνατό μου και μετά, οι μέρες έχουν κυλήσει αργά και βασανιστικά, με πολλή δουλειά, αλλά παρ’ όλ’ αυτά πολύ βαρετά.
Ήμουν αναγκασμένη να μένω ακίνητη, χωρίς π0λλά πολλά, να μη σηκώνομαι πολύ, να μη μένω όρθια πολύ, να μην περπατάω κλπ κλπ Μιλάμε για μεγάλη βαρεμάρα. Και όχι δεν ήταν καλά που έκαναν τις δουλειές μου οι άλλοι για μένα… Το πόδι μου πόναγε όπως και να το είχα και δε φαινόταν να περνάει με τίποτα.
Παράλληλα είχαμε και κάμποση δουλειά και ο καημένος ο Κωνσταντίνος βρέθηκε να πρέπει να τα κάνει όλα σχεδόν μόνος του.
Βεβαίως να πω πως δεν ήμουν πάντα και τόσο καλή στο να κάθομαι. Έκανα και κάτι κουτσουκέλες στο ενδιάμεσο… Πάντως το πάρτυ του Γιώργου που θα το κάναμε το Σάββατο μετά τα γενέθλιά του αναβλήθηκε γιατί εκτός του ότι ήμουν με το πόδι μου εγώ κάτω, με έπιασε και πυρετός και έπιασε και τον Γιώργο μια ελαφριά γαστρεντερίτιδα. Μια χαρά ήμασταν όλοι!
Οι μέρες πέρασαν κάπως και το πόδι μου φάνηκε να καλυτερεύει. Έτσι ξεθάρεψα και έκανα κι άλλες κουτσουκέλες. Και η μεγαλύτερη όλων ήταν το ταξίδι στην Αθήνα που κάναμε αυτό το Σαββατοκύριακο. Ήθελα πάρα πολύ να πάμε, είχαμε κανονίσει χιλιάδες πράγματα να κάνουμε και πάρα πολύ κόσμο να δούμε κι εγώ είχα σκυλοβαρεθεί εδώ μέσα. Και πήγαμε και πράγματι κάναμε ένα σωρό πράγματα και είδαμε ένα σωρό κόσμο. Και φόρεσα και τακούνι πανάθεμά με (μπρος τα κάλη) και τώρα το μετανιώνω πικρά. Για μια τελευταία φορά θα γκρινιάξω λοιπόν και μετά θα το ξεχάσω, θα κάτσω στα αυγά μου και δε θα κάνω τίποτα. Ακόμα και το πάρτυ του Γιώργου θα φροντίσω να έχω σκλαβάκια να δίνω οδηγίες για να γίνει. Εγώ η συγκεντρωτικιά (που με λέει και η Σοφία). Πονάω!
(οκ πάει η γκρίνια)
Ας περάσουμε τώρα στα καλά.
Την Παρασκευή παρακολουθήσαμε το Open Coffee στην Αθήνα και ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον και χαίρομαι που πήγαμε. Αν μέναμε στην Αθήνα θα φροντίζαμε νομίζω να το παρακολουθούμε συχνά.
Μετά από εκεί πήγαμε στο Butcher shop, για το οποίο είχα ακούσει και διαβάσει. Η γνώμη μου: είναι ακριβό μεν αλλά έχει πολύ νόστιμα πιάτα. Κορυφαίο όλων το κότσι! Τρέχουν τα σάλια μου που το σκέφτομαι (και δεν είμαι και πρώτος φαν του κρέατος). Μεγάλες μερίδες και καλή και ευγενική εξυπηρέτηση. Τα λοιπά κρεατάκια που πήραμε ήταν ίσως λίγο στεγνά, αλλά νόστιμα. Άλλο ένα πλας σε αυτό φυσικά ήταν πως ήμασταν με τον Χρήστο και την Άσπα και όπως πάντα περάσαμε περίφημα!
Το Σάββατο το πρωί είχαμε μια συνάντηση και μας πήγανε στο καφέ που υπάρχει στο Νομισματικό Μουσείο, στον κήπο. Δεν ήξερα καν την ύπαρξή του. Είναι όμως από τους πιο όμορφους κήπους που έχω δει, και αν έχει καλή μέρα πραγματικά αξίζει να πάει κανείς. Μια όαση μέσα στο κέντρο της Αθήνας.
Μετά βρεθήκαμε με φίλους στο Mall στον Άγιο Δημήτριο και το βράδυ με φίλους από τις Συνταγές στο Mall στο Μαρούσι (τώρα καταλάβατε τι έκανα στο πόδι μου….) Χαμός!
Την Κυριακή κάτσαμε στο σπίτι και γιορτάσαμε οικογενειακώς τα γενέθλια του μπαμπά μου. Είδα και την αγαπημένη μου αδερφούλα και βεβαίως την ανηψούλα μου που έχει μεγαλώσει (πιάσαμε τους τρισήμιση μήνες!!! -τι χαζοθεία που είμαι! ). Φάγαμε γιαουρτλού που είναι από τα αγαπημένα μας και κόψαμε και τούρτα. Λόγω ποδιού δεν μπορούσα να φτιάξω τίποτα περίπλοκο αυτή τη φορά και έκανα τα απολύτως βασικά: κέικ σοκολάτας με λίγη γκανάς και τη γνωστή διακόσμιση απο πουράκια και m&m. Γίνεται σε ελάχιστο χρόνο, με ελάχιστο κόπο. Και είναι το όνειρο των σοκολατοφάγων!
Χμ… να φέρω ένα ζευγάρι πατερίτσες? Μπορούμε να τις χρησιμοποιούμε κι εμείς, όταν δεν μας ακούς, ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
;-ΡΡΡ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΚΙΑΑΑΑΑΑΑ!!!!
;-Ρ
“…τα απολύτως βασικά: κέικ σοκολάτας με λίγη γκανάς και τη γνωστή διακόσμιση απο πουράκια και m&m”
Αυτο το ‘απολύτως βασικά’ με τρελαίνει! Άλλοι (δε λέμε ονόματα γχούχ γκούχ!) αυτά ούτε στο όνειρό τους δεν τα βλέπουν Στέλλα μου!
Περαστικά σου να είναι 🙂
Είμαι συγκεντρωτικιά το παραδέχομαι! Τι να κάνουμε τώρα;;;;
Sunny μου φαίνεται θα παραδώσω μαθήματα “πως φτιάχνουμε τούρτα μέσα σε μιάμιση ώρα”. Πραγματικά τόσο θέλει για να φτιάξεις τη συγκεκριμένη… Να το πάρεις απόφαση να το κάνεις μια φορά είναι και μετά θα δεις τι εύκολο που θα σου φαίνεται.
Όταν παραδώσεις αυτά τα μαθήματα, να μας καλέσεις για κοινό για να δείξουμε πώς καταναλώνεται μια τούρτα σε ένα τέταρτο παρακαλώ! Όσο για το συγκεντρωτικιά, η αλήθεια είναι ότι, τώρα που το σκέφτομαι, μοιάζεις λίγο με την σκύλα αφεντικίνα μου…. χαχαχαχαχαχαχα! 😛 😛 😉
Ένα τέταρτο;;; χμμ νομίζω λες και πολύ χαχαχαχαχαχα
Της μοιάζω λες ε;;; Μπααα, τυχαίο είναι 😛 😛
Pingback: Στο καλό 2011 | Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα