Το έχω τελειώσει εδώ και αρκετό καιρό, αλλά τώρα βρήκα χρόνο να γράψω για αυτό το βιβλίο. Όταν το ξεκίνησα μου θύμισε πάρα πολύ το Kindred που είχα διαβάσει και για να πω την αλήθεια τσαντίστηκα! Τσαντίστηκα γιατί το Kindred το αγάπησα και τώρα είχα στα χέρια μου μια κόπια. Δεν μου άρεσε. Το συνέχισα όμως και καλά έκανα εντέλει. Μπορεί να έχουν κάποια κοινά στοιχεία (το ταξίδι στο χρόνο, πάνω στο οποίο οι πρωταγωνιστές δεν έχουν κανέναν έλεγχο, το ότι ο ένας μένει πίσω, το ότι υπάρχει μια ιστορία αγάπης), αλλά οι ομοιότητες σταματούν κάπου εκεί.
Αυτή είναι καθαρά μια ιστορία αγάπης. Όπως έγραψα και στις Κριτικές, είναι μια ανορθόδοξη ιστορία αγάπης μεταξύ του Henry DeTamble, ο οποίος ταξιδεύει στο χρόνο χωρίς να έχει κανέναν έλεγχο πάνω στο που και πότε και της Clare Abshire που τις περισσότερες φορές δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να τον περιμένει. Ο Χένρυ δεν έχει συνειδητό έλεγχο πάνω στα ταξίδια του, αλλά σίγουρα το υποσυνείδητό του δουλεύει. Τα ταξίδια του τον οδηγούν τις περισσότερες φορές σε μέρη γνωστά. Ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και γνωρίζει τη γυναίκα του όταν αυτή ήταν μόνο 5. Τα ταξίδια του διαρκούν λίγο κάθε φορά, είναι σε άτακτα χρονικά διαστήματα και βέβαια δεν έχουν χρονική συνέχεια.
Στην αρχή αυτό σε προβληματίζει κάπως, ίσως και να σε μπερδέψει, αλλά σύντομα βυθίζεσαι μέσα σε αυτό το ταξίδι, ρουφάς κάθε λέξη και δεν θέλεις να τελειώσει. Τα παράδοξα είναι πολλά. Κυρίως γιατί τα ταξίδια μέσα στο χρόνο επηρεάζουν τη ζωή του ταξιδιώτη. Άραγε τι έγινε την πρώτη φορά; Πως ξεκίνησε αυτός ο κύκλος; Επειδή όμως δεν υπάρχει λογική σε αυτό και στο τέλος δεν έχει και απολύτως καμία σημασία, παραβλέπεις τα παράδοξα και εστιάζεις σε αυτή την εξαιρετική ιστορία αγάπης, την άλλες φορές ειδωμένη μέσα από τα μάτια του Henry και άλλες μέσα από τα μάτια της Clare. Ο Henry γνωρίζει την Clare όταν αυτός είναι 28 χρονών. Είναι ένας άστατος νέος με βεβαρυμένο παρελθόν. Όμως η αγάπη της Clare τον μεταμορφώνει. Έτσι όταν αυτός γυρνάει πίσω στο χρόνο γύρω στα 36 του και τη γνωρίζει ως εξάχρονο παιδί, είναι ένας διαφορετικός άντρας, γεμάτος υπομονή και αγάπη. Κι έτσι τη διαμορφώνει σε αυτό που είναι σήμερα και που την κάνει ικανή να τον διαμορφώσει με τη σειρά της όταν την πρωτοσυναντάει. Πως αλλάζει ο άνθρωπος με την πάροδο των χρόνων, ποιός διαμορφώνει ποιόν, που είναι η αρχή και που το τέλος (και μάλιστα, υπάρχει αρχή και τέλος;). Πως βιώνουν και οι δύο αυτή την αγάπη και την ιδιαίτερη αυτή κατάστασή τους. Ένας ύμνος στην αγάπη, τον ισχυρό αυτό δεσμό που ενώνει δύο ανθρώπους αλλάζοντάς τους, την προσμονή, την υπομονή, το περίμενε, τον χαμό…
Το πρώτο έργο της Audrey Niffenegger με εντυπωσίασε. Είναι καλογραμμένο, σε τραβάει να το τελειώσεις μέσα σε μια μέρα, σε αγγίζει και σε συγκινεί. Διαβάστε το.
Pingback: Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα » Blog Archive » Το τριανταφυλλάκι
Pingback: Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα » Blog Archive » Her fearful symmetry