Ένα από τα αγαπημένα μας μουσεία είναι το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Είναι πάντα μέσα στις πρώτες μας επιλογές. Δε μπορούσαμε λοιπόν να το αφήσουμε απ’ έξω και αυτή τη φορά. Όλο το πρωινό της Δευτέρας το περάσαμε μέσα εκεί, βλέποντας πετρώματα, μετεωρίτες, δεινόσαυρους, έντομα, ζώα και πουλιά.
Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στεγάζεται -που αλλού- σε ένα παλάτι. Στην πλατεία της Μαρίας Θηρεσίας υπάρχουν δυο πανομοιότυπα παλάτια, το ένα απέναντι από το άλλο. Το ένα στεγάζει το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και το άλλο το Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης. Είναι πολύ μεγάλο, με 39 αίθουσες γεμάτες εκθέματα. Το ένα μεγάλο κακό του είναι πως τα μισά από αυτά έχουν ταμπελίτσες και επεξήγηση ΜΟΝΟ στα Γερμανικά. Οι άλλοι, ό,τι καταλάβουν… Το άλλο μισό νομίζω απέκτησε πρόσφατα και αγγλικές ταμπελίτσες. Τώρα γιατί μόνο το μισό δεν ξέρω. Ίσως δε τους έφταναν τα λεφτά και μετέφρασαν μόνο ό,τι θεωρούσαν πως ενδιαφέρει τους ξένους, τι να πω. Το δεύτερο κακό είναι το audioguide. Πιστεύω πως δεν αξίζει να το πάρει κανείς (αν και έχει μόνο 2 ευρώ). Έχει πληροφορίες για λίγα εκθέματα και αυτές που έχει είναι τεράστιες, με αποτέλεσμα να τις βαριέσαι. Έχουν φυσικά ενδιαφέρον, αλλά όταν έχεις περιορισμένο χρόνο δε μπορείς να κάθεσαι πέντε λεπτά να ακούς τι σου λέει για ένα πέτρωμα.
Ξεκινήσαμε από την πτέρυγα με τα πετρώματα. Εδώ είχαμε μόνο Γερμανικά και παλεύαμε να καταλάβουμε τι βλέπουμε. Αυτό που μου άρεσε πάαρα πολύ ήταν πως είχαν πάρει ημιπολύτιμους λίθους όπως το Τοπάζι, το Λάπις Λαζούλι, το Σμαράγδι κλπ και μαζί και δίπλα στον κάθε έναν είχαν ζώα, φυτά και άλλα πράγματα από τη φύση που έχουν το ίδιο χρώμα. Θα ήθελα πραγματικά να ήταν και στα αγγλικά, για να μπορώ να ξέρω τι πουλάκια ή ζώα ή φυτά βλέπω. Μετά προχωρήσαμε στους μετεωρίτες. Το μουσείο έχει τη μεγαλύτερη συλλογή μετεωριτών στον κόσμο. Στη συνέχεια κάνεις μια διαδρομή στο χρόνο, βλέποντας πώς ξεκίνησε η ζωή και προχωρώντας σε απολιθώματα, δεινόσαυρους, μαμούθ και άλλα προϊστορικά ζώα.
Έχει ολόκληρο αφιέρωμα βεβαίως στον άνθρωπο και την εξέλιξή του και μετά περνάς στο ζωικό βασίλειο. Έντομα, θηλαστικά, πουλιά, ψάρια, όλα εδώ. Κάποια από τα εκθέματα είναι πάνω από 200 ετών και έτσι βλέπεις ζώα που έχουν πλέον εξαφανιστεί ή βρίσκονται στα πρόθυρα της εξαφάνισης.
Έχει πολύ ενδιαφέρον όλο το μουσείο και -όπως όλα του είδους του- είναι αδύνατο να το γυρίσεις και να το ευχαριστηθείς σε μερικές ώρες. Και έπρεπε να φύγουμε, γιατί είχαμε να πάμε να κάνουμε το τουρ της Όπερας. Ήταν η μοναδική μέρα και ώρα που μπορούσαμε να το κάνουμε, μετά θα ήταν πλέον κλειστή.
Η ξενάγηση στην Όπερα ήταν βεβαίως η ίδια που είχαμε παρακολουθήσει και την προηγούμενη φορά, άρα ακούσαμε τις ίδιες πληροφορίες. Με μια αύξηση τιμών βεβαίως, καθώς την προηγούμενη φορά το εισητήριο για τον μεγάλο χορό είχε 200 ευρώ ενώ τώρα 250, ενώ η ενοικίαση του κουτιού είχε 17.000 και τώρα 18.500!!! Γενικά όλα ήταν πιο τσιμπημένα αυτή τη φορά αφού ακόμα και το εισητήριο για την ξενάγηση, από 6,5 ευρώ είχε πάει στα 7,5. Όπως και να έχει άρεσε και στα παιδιά η ξενάγηση, εντυπωσιάστηκαν με το κτήριο, η Ιωάννα συνέκρινε τα παρασκήνια με αυτά του δικού τους θεάτρου και είδε τις διαφορές, φρίκαραν και με τις τιμές που άκουσαν…
Μπορούσες και πάλι να παρακολουθήσεις την παράσταση της ημέρας απ’ έξω.
Από εκεί, μετά από ένα γρήγορο καφεδάκι για ξεκούραση (και να περάσουν και οι 3 ψιχάλες που έριχνε έξω), πήγαμε στο House of Music, ένα διαδραστικό “μουσείο” μουσικής. 6 όροφοι αφιερωμένοι στην μουσική και τους ήχους, μαθαίνουν τα παιδιά (αλλά και τους μεγάλους) πολλά πράγματα τόσο για τη μουσική όσο και για τους ήχους, πώς ακούμε, ηχητικές “ψευδαισθήσεις” και πολλά ακόμα. Κάποια πράγματα είναι ενδιαφέροντα για όλους, άλλα είναι περισσότερο για μικρότερα ή για μεγαλύτερα παιδιά ή ενήλικες. Διασκεδάσαμε και μάθαμε. Για παράδειγμα επιβεβαιώσαμε πως η Ιωάννα ακούει απίστευτα καλύτερα απ’ όλους μας, συχνότητες που κανείς άλλος δεν ακούει.
Ήχοι από δρόμους διαφόρων πόλεων, ήχοι καθημερινοί, ήχοι περίεργοι, ήχοι από το διάστημα…
Ο Κωνσταντίνος διευθύνει με όχι και μεγάλη επιτυχία..
Μου άρεσε ιδιαιτέρως που όχι μόνο ο κάθε όροφος ήταν εντελώς διαφορετικός από τον άλλο, αλλά και το κάθε δωμάτιο. Ειδικά τα δωμάτια αφιερωμένα σε κλασικούς συνθέτες, είχαν το κάθε ένα διαφορετικό στυλ.
Η μέρα έκλεισε με φαγητό στο Vapiano. Δεν την έχουμε την αλυσίδα αυτή εδώ και μου κάνει εντύπωση πώς και δεν έχουν έρθει ακόμα. Εμείς ενθουσιαστήκαμε πάντως. Είναι ίσως το μόνο μέρος στη Βιέννη που μπορείς να φας καλό φαγητό χωρίς να σου πιάσουν τα οπίσθια (μα τι ευγενική που είμαι…). Ζήτω η πίτσα και η μακαρονάδα!