Μέσα σε όλα τα υπόλοιπα πρότζεκτ που κάναμε μέσα στη χρονιά με τον Κωνσταντίνο, πάντα είχαμε στο μυαλό μας να φτιάξουμε και ένα τραπέζι για την κουζίνα μας. Το τραπέζι που είχαμε μέχρι τώρα ήταν ένα που είχαμε πάρει από την πεθερά μου. Ήταν μικρό για εκείνη και της έφτιαξε άλλο ο πεθερός μου, οπότε το είχαμε πάρει εμείς. Αυτό όταν ήμασταν ακόμα στο άλλο σπίτι. Από τότε πάντα λέγαμε πως θέλαμε ένα άλλο τραπέζι, ένα που να ταιριάζει πλέον με τα ντουλάπια στην καινούρια μας κουζίνα. Μάλιστα το “ένα τραπέζι για την κουζίνα μας” ήταν μέσα στα πράγματα που είχα στο wish list μου από τότε που το συνέταξα πρώτη φορά…
Τώρα λοιπόν που έχουμε το δικό μας εργαστήριο και έχουμε φτιάξει ήδη τραπέζια για άλλους (το τραπέζι που διπλώνει, αλλά και το τραπέζι σαλονιού), είπαμε πως μπορούμε να φτιάξουμε ένα τραπέζι και για εμάς. Το μόνο που μας έλειπε ήταν το σχέδιο. Μέχρι που ήρθε το περιοδικό Fine Woodworking (στο οποίο μας είχαν κάνει δώρο τη συνδρομή η Sara και ο Geoff) και είχε μέσα το πιο όμορφο τραπέζι! Εγώ ήθελα ένα τραπέζι που να είναι μικρό για κάθε μέρα, αλλά να μπορεί να μεγαλώνει ανάλογα με την παρέα. Όμως όταν είδα αυτό το τραπέζι έπαψε να με νοιάζει τόσο αυτή η παράμετρος!
Αποφασίσαμε να το κάνουμε πρώτα με σουηδικό ξύλο που είναι φτηνό, να δούμε το πώς θα γίνει, να κάνουμε τα λάθη μας εκεί, ώστε να ξέρουμε μετά και να το ξανακάνουμε με ακριβό ξύλο. Να ξέρουμε και τις ποσότητες που θα χρειαστούμε δηλαδή για να μπορέσουμε να υπολογίσουμε το κόστος και να κάνουμε σωστή παραγγελία. Για να πω την αλήθεια στην αρχή μου είχε φανεί κάπως ευκολάκι. Κάτι ίσια ξύλα εκεί πέρα είναι έλεγα από μέσα μου, πόοοοσο δύσκολο πια να είναι;
Famous last words!
Ήταν πολύ δύσκολο θα σας πω. Οι γωνίες, τα φάλτσα, οι συνδέσεις, μας παίδεψαν αρκετά. Κάναμε λαθάκια, χαλάσαμε 2 ξύλα (που χρειάστηκε να τα ξαναφτιάξουμε δηλαδή), πονοκεφαλιάσαμε πολλές φορές για να λύσουμε τα θέματα που προέκυπταν. Όμως το αποτέλεσμα μας δικαίωσε και με το παραπάνω!
Αγοράσαμε τα ξύλα στις 3 Νοεμβρίου. Ξεκινήσαμε τη δουλειά και μέχρι τις 11 του μήνα είχαμε φτάσει στο σημείο εκεί στην τελευταία φωτογραφία, όπου με χαρά κρατάω τα ξύλα του ποδιού. Για να φτάσουμε από αυτό το σημείο, στο σημείο να είναι ΟΝΤΩΣ έτοιμα τα πόδια και να στέκονται έτσι, πέρασαν άλλες 20 μέρες!!!
Στη συνέχεια φτιάξαμε το καπάκι του τραπεζιού, το συνδέσαμε με τα πόδια και ξεκινήσαμε το βάψιμο. Στόχος ήταν να το φέρουμε να μοιάζει με το χρώμα στα ντουλάπια μας. Χρειάστηκαν πολλά χέρια από 2 διαφορετικά βερνίκια, αλλά στο τέλος το φέραμε εκεί που θέλαμε!
Τελευταία χέρια περάσαμε ένα βερνίκι πατώματος, που μας είπαν στο χρωματοπωλείο πως βάζουν σε όλους τους πάγκους των μπαρ κλπ, για να είναι σκληροί και να μην παθαίνουν τίποτα με τη χρήση.
Δε μας πτόησε τίποτα κατά τη διάρκεια του εγχειρήματος αυτού και πηγαίναμε κάθε μέρα φανατικά, πολλές φορές και 2 φορές. Ακόμα και όταν δεν είχαμε αυτοκίνητο μια φορά και έβρεχε καρεκλοπόδαρα, εμείς εκεί, με τα αδιάβροχά μας, πήγαμε κανονικά!
Στο τέλος, μετά από κάτι λιγότερο από ενάμιση μήνα, μετά από 34 μέρες εργασίας και 53 ώρες δουλειάς συνολικά, το τραπέζι είναι επιτέλους έτοιμο! Μπήκε στην κουζίνα μας και δε χορταίνουμε να το κοιτάμε. Όσοι το έχουν δει έχουν ενθουσιαστεί!
Χωράει άνετα 8 άτομα και φυσικά με λίγο ζόρι πολύ περισσότερα. Είναι τέλειο για Carcasson αλλά και όλα τα επιτραπέζια παιχνίδια μας και είμαστε πανευτυχείς με το αποτέλεσμα. Πλέον δεν σκεφτόμαστε να φτιάξουμε άλλο από καλύτερο ξύλο (προς το παρόν τουλάχιστον) μια που αυτό βγήκε τόσο ωραίο -και το καλό ξύλο θα μας κοστίσει μια μικρή περιουσία…
Το μόνο που πρόβλημα είναι που δε μπορώ να το βγάλω μια φωτογραφία της προκοπής μέσα στην κουζίνα μας, να φαίνονται και τα ντουλάπια και όλα, γιατί είναι πολύ μεγάλο και έχει φως από παντού και δε μου βγαίνει… Κάτι προβλήματα που έχω ε;
Σειρά τώρα έχουν οι καρέκλες… Για να δούμε τι θα καταφέρουμε κι εκεί!
Pingback: Ξύλινες κουτάλες! | Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα