Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Γενικά σαν οικογένεια είμαστε πολύ προσεκτικοί με τους κανόνες ασφαλείας στα μεταφορικά μέσα. Πάντα είχαμε ειδικά καθίσματα και καρεκλάκια στο αυτοκίνητο, φοράμε ζώνη, φοράμε κράνος στο μηχανάκι και έχουμε μάθει και τα παιδιά να φοράνε από μικρά. Ακόμα και με άλλα θέματα, όπως πχ του αλκοόλ, είμαστε πιο αυστηροί από αυτό που ζητάνε οι νόμοι και έχουμε υιοθετήσει την πρακτική του 0% ποσοστό αλκοόλ για όποιον πρόκειται να οδηγήσει. Δεν μιλάμε στο τηλέφωνο όσο οδηγούμε και τα παιδιά κάθονταν πάντα στο πίσω κάθισμα μέχρι που ψήλωσαν αρκετά. Όλα αυτά μάλιστα μας έχουν κάνει να τσακωθούμε με γνωστούς και φίλους ή στην καλύτερη περίπτωση προκαλούν κάτι περίεργα βλέμματα.

Με τα ποδήλατα όμως για κάποιο λόγο δε το έχουμε το κράνος στο μυαλό μας. Πάντα είχαν τα παιδιά κράνος, όταν ήταν μικρά το φόραγαν περισσότερο και φυσικά ο Κωνσταντίνος το φοράει πάντα όταν πηγαίνει τις μεγάλες του διαδρομές. Τώρα που μεγάλωσαν όμως και για τις διαδρομές μέσα στην πόλη, δε φοράει κανείς μας. Έχουμε κάνει μερικές συζητήσεις με φίλους, έχω διαβάσει μέχρι και άρθρα που είναι κατά του κράνους στο ποδήλατο ή που τουλάχιστον λένε πως δεν προσφέρει και τίποτα και λυπάμαι που το λέω, αλλά μάλλον με βόλευε να το πιστέψω (διαβάστε εδώ και τις δυο απόψεις).

Πλέον θα σας πω το εξής, δυστυχώς βασισμένη σε εμπειρία: όλα αυτά είναι μπούρδες! Το κράνος είναι απαραίτητο πάντα ΚΑΙ στο ποδήλατο. Σώζει ζωές και σίγουρα σώζει κεφάλια και αποτρέπει ταλαιπωρίες. Στη δική μας περίπτωση το τέλος ήταν αίσιο, αλλά θα μπορούσε και να μην είναι.

Την Πέμπτη που μας πέρασε, μόλις είχε επιστρέψει ο Κωνσταντίνος, η Ιωάννα ξεκίνησε με το ποδήλατο να πάει σε δουλειά. Εμείς μέσα στη χαρά της επιστροφής πήγαμε για μια γρήγορη βουτιά στη θάλασσα. Όταν επιστρέψαμε μας περίμενε ένα σημείωμα στο τραπέζι της κουζίνας από τη Σοφία (που είχε μείνει σπίτι). “Πάρτε με τηλέφωνο – ΕΠΕΙΓΟΝ”. Με λίγα λόγια, η Ιωάννα είχε πέσει με το ποδήλατό της, την είχε μαζέψει μια κυρία από ένα μαγαζί εκεί, είχε φωνάξει το ασθενοφόρο και μας είχε πάρει και τηλέφωνο να μας το πει. Και η κυρία και αυτός στο ασθενοφόρο μας διαβεβαίωσαν πως δεν είχε τίποτα το παιδί, μόνο για προληπτικούς λόγους την πήγαν στο νοσοκομείο. Ο Κωνσταντίνος ξεκίνησε να πάει στο νοσοκομείο, ενώ εγώ αποφάσισα να μείνω σπίτι αφού η Ιωάννα δεν είχε τίποτα και ήταν ήδη και η Σοφία εκεί. Και πάλι με λίγα λόγια, η Ιωάννα εντέλει ήταν μεν καλά (έκανε 2 ράμματα στο κεφάλι και είχε κάτι γρατζουνιές στον ώμο, αγκώνα, πόδι), αλλά με το χτύπημα στο κεφάλι είχε πάθει μια αμνησία που μας έκανε να ανησυχούμε. Δε θυμόταν τίποτα από τη μέρα εκείνη (πού πήγαινε, γιατί πήγαινε εκεί, πώς χτύπησε), αλλά ούτε και από προηγούμενες ημέρες (ότι είχε ξαναπάει στο συγκεκριμένο μέρος, πότε γύρισε ο Κωνσταντινος, πότε είχε φτιάξει τα νύχια της). Και όσο ήταν στο νοσοκομείο προφανώς δε δημιουργούσε και νέες αναμνήσεις, καθώς τα ρώταγε όλα αυτά κάθε πέντε λεπτά. Έπαιρνε απάντηση, τα ξέχναγε και μετά από 5 λεπτά άρχιζε τις ίδιες ερωτήσεις ξανά και φτου και απ’ την αρχή. Ο Κωνσταντίνος από το νοσοκομείο προσπαθούσε να κρατήσει την ψυχραιμία του, εγώ από το σπίτι κόντευα να λιποθυμήσω. Της έκαναν όλες τις εξετάσεις, αξονική, ακτινογραφίες, υπέρηχους κλπ, ευτυχώς ήταν όλα καθαρά. Σιγά σιγά άρχισε να συνέρχεται και μέχρι να έρθουν σπίτι είχε αρχίσει να θυμάται και πράγματα από τις προηγούμενες μέρες.

Τώρα, 4 μέρες μετά, έχει πονοκεφαλους ακόμα, δεν μπορεί να διαβάσει ή να βρεθεί σε φασαρία, ενώ για μερικές μέρες ακόμα δεν επιτρέπεται να βγει στον ήλιο ή να κάνει μπάνιο. Ακόμα θυμάται ελάχιστα πράγματα από την Πέμπτη το πρωί (πριν το χτύπημα), ενώ δε θυμάται τίποτα από το ίδιο το χτύπημα ή το νοσοκομείο. Οι κυρίες που την είδαν να χτυπάει μας είπαν πως εκεί που πήγαινε απλώς έπεσε. Όταν μαζέψαμε το ποδήλατο είδαμε πως είχε βγει η αλυσίδα, οπότε φανταζόμαστε πως της βγήκε η αλυσίδα, δεν μπόρεσε να το ελέγξει (ήταν και το δικό μου ποδήλατο που δε το έχει συνηθίσει) και έπεσε. Μάλλον δε θα μάθουμε ποτέ πραγματικά τι έγινε. Το ευτύχημα ήταν πως δεν πέρναγε αυτοκίνητο να τη χτυπήσει και πως φυσικά δε χτύπησε πολύ χειρότερα.

Αν όμως φόραγε κράνος δε θα είχε χτυπήσει ούτε τόσο. Θα είχε γλυτώσει τη διάσειση και θα είχε απλώς τις γρατζουνιές. Θα σηκωνόταν και θα συνέχιζε κανονικά τη μέρα της. Ένα τόσο απλό πράγμα θα την είχε γλυτώσει από ταλαιπωρία, πόνο και χαμένες μέρες. Αν το κράνος πρόκειται να γλυτώσει έστω και έναν τραυματισμό, δε βλέπω το λόγο γιατί να μη το φοράς.