Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Θα κάνω λοιπόν ένα διάλειμμα στις εμπειρίες μου από το Παρίσι, για να γράψω για το φετινό Πάσχα.

Φέτος ήταν τέτοιες οι καταστάσεις που μας προέτρεψαν να κάνουμε Πάσχα στην Αθήνα, με τους γονείς μου. Δύο ήταν οι βασικοί λόγοι. Πρώτον στην Καλαμάτα λόγω πένθους δεν θα κάναν καμία γιορτή και δεύτερον στην Αθήνα θα μαζευόντουσαν για πρώτη φορά μετά από πολλά πολλά χρόνια τα αδέρφια του πατέρα μου για να γιορτάσουν και να ψήσουν όλοι μαζί. Και αφού θα ήμασταν έτσι κι αλλιώς στην Αθήνα λόγω των ταξιδιών, η απόφαση ήταν εύκολη.

Τα καλά: είδα τα αδέρφια μαζεμένα να μιλάνε και να γελάνε και μου άρεσε πολύ. Γενικά έχουν πολύ πλάκα ως οικογένεια, γέλασα με την καρδιά μου πολλές φορές και οι συζητήσεις που κάναμε ήταν ανεπανάληπτες. Κορυφαία στιγμή όταν μιλούσαν περί θεολογίας και χριστιανισμού (έχοντας καταναλώσει φυσικά κάμποσους κουβάδες αλκοόλ) :

-Δηλαδή εσύ πιστεύεις στον Ματς
-Ποιόν Μαρξ καλέ, με δουλεύεις;
-Ξέρεις τι είναι ο Ματς;
-Φυσικά, Ρώσος πολιτικός (!!!)

Φάγαμε πάρα πολύ (και καλά) και περάσαμε όμορφα. Ήταν επίσης ένα μικρό ταξίδι πίσω στο χρόνο καθώς είδα παλιούς φίλους και τσακώθηκα με τον πατέρα μου, όπως τσακωνόμασταν όταν ήμουν έφηβη. Πολλά χρόνια είχα να το κάνω αυτό (και ελπίζω να μην ξανασυμβεί). Πέρασα το Πάσχα εκεί που το πέρναγα μικρή και πήγα τα παιδιά μου να παίξουν εκεί που έπαιζε η παλιοπαρέα μας.

Τα κακά: Δεν έχει καμία σημασία εάν πιστεύω στο χριστιανισμό ή όχι. Δεν έχει καμία σημασία εάν δεν πατάω στην εκκλησία άλλες φορές ή αν βλέπω παπά και αλλάζω δρόμο. Τα είχα πει και πέρισυ αυτά. Ευχαριστιέμαι απίστευτα την όλη διαδικασία του Πάσχα. Μου αρέσει να βάφω αβγά, να κάνω τσουρέκια και κουλουράκια, να ασπρίζω την αυλή μου, να πηγαίνω στον επιτάφιο και στην ανάσταση με τη λαμπάδα. Κάποια από αυτά τα έκανα και φέτος. Έφτιαξα τσουρέκια (με μεγάλη επιτυχία μάλιστα), έβαψα αυγά, πήγα στον επιτάφιο και την ανάσταση. Αλλά δεν ήταν το ίδιο. Και ο επιτάφιος και η ανάσταση ήταν ένα κρύο πράγμα. Στο χωριό εδώ, είναι ολόκληρη τελετουργία. Με λίγα λόγια, δεν κατάλαβα Πάσχα. Σαν ένα πολύ ωραίο σαββατοκύριακο με πολύ φαγητό ήταν.

Δεν παραπονιέμαι, όπως είπα πέρασα καλά. Ήταν ευκαιρία να δω τους δικούς μου και ιδιαίτερα την αδερφή μου που βλέπω σπανίως, για πολλές μέρες. Φαντάζομαι πως όπου και να κάνουμε Πάσχα, κάτι θα μας λείπει και κάτι θα έχουμε παραπάνω.

Άντε και του χρόνου.