Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Η Ιωάννα ζήτησε πάρτυ Ντόρα. Ήταν από τα σχετικά εύκολα πάρτυ, μια που κυκλοφορούν στην αγορά πολλά πράγματα περί Ντόρας και γενικά το θέμα προσφέρεται για παιχνίδια κλπ.

Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή τη φορά βαριόμουν θανάσιμα τη διοργάνωση και το είχα αφήσει μέχρι τελευταία στιγμή. Όμως την Κυριακή κάτσαμε με τον Κωνσταντίνο και το σκεφτήκαμε και βρήκαμε καταπληκτικές ιδέες, τόσο που ενθουσιάστηκα και μετά δούλεψα για 2 μέρες σχεδόν ασταμάτητα και το αποτέλεσμα μας αποζημίωσε για όλα!

Την πρόσκληση την είχα ήδη κάνει από βδομάδες, μια που καλέσαμε τα παιδιά από το σχολείο. Είχα κάνει ένα χάρτη σαν τον χάρτη της Ντόρας που ήταν “σχολείο, μεγάλο σταυροδρόμι, πάρτυ Ιωάννας” και από κάτω έγραφε “που πάμε; Στο πάρτυ της Ιωάννας” με περισσότερες λεπτομέρειες για το πάρτυ. Από την άλλη πλευρά του χαρτιού τύπωσα τη φάτσα του χάρτη και το τύλιξα ώστε να φαίνεται αυτό και ήταν ακριβώς σαν τον χάρτη της Ντόρας. Ένα κοριτσάκι το κράταγε επί μέρες στα χέρια!

Η τούρτα ήταν επίσης σχετικά εύκολη. Το κεφάλι της Ντόρας. Βρήκα το σχέδιο στο site nickjr, έφτιαξα ένα παντεσπάνι ορθογώνιο, το έκοψα σύμφωνα με το σχέδιο και το στόλισα. Έγινε πολύ καλό και ήταν μεγάλη επιτυχία. Μάλιστα μια φίλη της Ιωάννας ζήτησε να της κάνω την ίδια τούρτα και στα δικά της γενέθλια (άλλο που δεν θέλω εγώ!). Αν θέλετε, δείτε οδηγίες στις Συνταγές.

Φαγητά είχα απλά πράγματα, άλλωστε τα πιτσιρίκια δεν τρώνε και πολύ σε τέτοιες καταστάσεις. Είχα λουκανικοπιτάκια, σάντουιτς με λουκάνικο, πίτσα και τυροπιτάκια και φυσικά πολλούς χυμούς.

Πιατάκια και χαρτοπετσέτες Ντόρα, πολλά μπαλόνια και γιρλάντες και έτοιμη η αυλή για το πάρτυ!

Για παιχνίδια αυτή τη φορά είπαμε θα κάνουμε ένα επεισόδιο Ντόρα (δικό μας φυσικά). Έκανα πάλι ένα χάρτη που έδειχνε 4 σημεία. Τη γέφυρα του Τρολ, την πόρτα στο δέντρο του Τίκο, τη ζούγκλα και τέλος το πάρτυ της Ιωάννας. Όλα έγιναν στην αυλή μας που είναι μεγάλη και προσφέρεται για τέτοια πράγματα.

Στη γέφυρα του Τρολ έπρεπε τα παιδιά να σκάσουν τα μπαλόνια που έκλειναν το δρόμο.

Η πόρτα του Τίκο ήταν κλειδωμένη και έπρεπε να βρουν το κλειδί. Το κλειδί όμως ήταν μέσα σε ένα δοχείο, δεμένο με ένα φελό. Για να το πάρουν, έπρεπε να γεμίσουν το δοχείο νερό, να ανέβει ο φελός και να μπορούν να το πιάσουν. Λίμνη υπήρχε με νερό (μια μπλε λεκάνη). Για να το πάρουν όμως χρειαζόντουσαν το σακίδιο της Ντόρας (ένα σακίδιο από τα Τζάμπο, στο οποίο κόλλησα μάτια κλπ – κόστος 3 ευρώ!). Μέσα στο σακίδιο είχα βάλει διάφορα αντικείμενα. Τα παιδιά έπρεπε να βάλουν το χέρι μέσα, να πιάσουν ένα αντικείμενο και χωρίς να κοιτάνε να μαντέψουν τι είναι. Μετά το έβγαζαν και το έβαζαν στην άκρη. Όταν πήραν όλα τα παιδιά από ένα, τα κοιτάξανε και είπαν ότι το ποτήρι ήταν αυτό που θα τα βοηθούσε. Οπότε κάναν μια γραμμή, γέμιζε το πρώτο παιδί το ποτήρι, έτρεχε μέχρι το δοχείο, άδειαζε το ποτήρι, έτρεχε πίσω και το έδινε στο επόμενο, μέχρι να μπορέσουν να ανεβάσουν το φελό (φυσικά αυτό ήταν το αγαπημένο τους παιχνίδι, τρέξιμο με νερά, τι άλλο να θέλουν!). Πήραν το κλειδί και εκείνη τη στιγμή εμφάνισα την αλεπού τον κλέφτη (τυπωμένη εικόνα). Άρχισαν όλα να φωνάζουν “αλεπού μη κλέβεις”.

Σειρά είχε η ζούγκλα, όπου για να περάσουν έπρεπε να “ακολουθήσουν τον αρχηγό” και να κάνουν διάφορα ζώα. Είχε τρομερό γέλιο να τα βλέπεις να κάνουν τα λιοντάρια, τους ελέφαντες, τα φίδια, μέχρι και κότες!

Όταν πέρασαν και αυτό, βρέθηκαν στα σκαλιά που τους ανέβαζαν στα φαγητά και την τούρτα και φυσικά φώναζαν όλα “τα καταφέραμε!”.

Πέσαν όλα με τα μούτρα στο φαΐ μετά από τόσο παιχνίδι και μετά κόψαμε την τούρτα. Ύστερα απλώθηκαν στον κήπο και έπαιξαν μόνα τους για όλη την υπόλοιπη ώρα (κυρίως με τη λεκάνη και τα νερά!). Πριν φύγουν τα παιδιά, τους έδωσα από ένα σακουλάκι με μερικά δωράκια μέσα (ένα μαρκαδόρο με σφραγίδα, μια σειρά αυτοκόλλητα Ντόρα, δυο καραμελίτσες, ένα μπαλόνι, ένα σελιδοδείκτη με ζωάκι και ένα μπλοκάκι με λαβύρινθους Ντόρα που είχα τυπώσει. Κόστος λιγότερο από ένα ευρώ το σακουλάκι).

Περάσαμε όλοι πάρα πολύ ωραία και τα παιδιά έφυγαν παρακαλώντας τις μαμάδες τους να ξαναέρθουν. Και κυρίως η Ιωάννα ήταν κατευχαριστημένη. Μπορεί δυό μέρες να κουραστήκαμε, αλλά άξιζε τον κόπο.