Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Αυτό το σαββατοκύριακο κράτησε η πεθερά μου τα παιδιά. Ήταν να πάμε αυθημερών Αθήνα, αλλά εντέλει δεν πήγαμε. Ήρθε η Βάσω Καλαμάτα και περάσαμε το σάββατο μαζί.
Το πρωί πήραμε και τη Δήμητρα και πήγαμε εκδρομούλα στην Καρδαμύλη. Η Καρδαμύλη είναι ίσως το ομορφότερο μέρος της Μεσσηνίας. Ένα μανιάτικο χωριό, με σπίτια πέτρινα, ταυτόχρονα στη θάλασσα αλλά και στο βουνό. Η διαδρομή από την Καλαμάτα εκεί, είναι περίπου 45 λεπτά, ένας δρόμος γεμάτος στροφές, χωρίς ιδιαίτερη ομορφιά. Δηλαδή βλέπεις φύση, αλλά δεν έχει κάτι να σε συνεπάρει. Όλα αυτά μέχρι μια συγκεκριμένη στροφή. Σε αυτή τη στροφή, από εκεί που οδηγούσες μέσα στα βουνά, ξαφνικά αντικρύζεις θάλασσα. Στα πόδια σου απλώνεται ένας κόλπος, η απέραντη θάλασσα και ένας μικρός σωρός από κεραμοσκεπές που δηλώνουν πως εκεί είναι το χωριό και σε περιμένει. Είναι από τα πιο όμορφα σημεία.

Από εκεί και πέρα αρχίζει η κατάβαση που σε φέρνει όλο και πιο κοντά στην Καρδαμύλη. Από το τοπίο γύρω είναι σαφές πως έχεις μπει στη Μάνη. Βλέπεις μόνο ελιές και πέτρες. Και τα σπίτια είναι κι αυτά έτσι χτισμένα που έχουν γίνει ένα με τον τόπο. Πέτρα και ξύλο. Πύργοι που υψώνονται και σε προκαλούν να τους επιτεθείς αν έχεις τα κότσια.

Στην Καρδαμύλη έχουμε πάει όλοι αρκετές φορές. Μέχρι τώρα όμως, εμείς οι απαράδεκτοι, πάντα πηγαίναμε στο παραλιακό κομμάτι της, καθόμασταν στο Αμάν για καφέ και εκμέκ, άντε και στη Λέλα για φαγητό. Ποτέ δεν είχαμε περπατήσει πιο μέσα. Αυτή τη φορά το Αμάν ήταν κλειστό και λόγω παρελάσεως όλα τα καφέ του χωριού ήταν τίγκα στον κόσμο. Έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό που δεν είχαμε κάνει ποτέ μέχρι τώρα και να περπατήσουμε στην παλιά πόλη. Χαίρομαι πάρα πολύ που το Αμάν ήταν κλειστό, γιατί αυτός ο περίπατος ήταν ανεπανάληπτος και όποιος δεν τον έχει κάνει πρέπει να το βάλει στη λίστα του οπωσδήποτε. Αφήνεις την παραλία και τα πιο τουριστικά μέρη και μέσα σε 5 λεπτά έχεις βρεθεί σε έναν άλλο τόπο. Είσαι μέσα στο βουνό, τριγυρισμένος από πέτρες και σκαρφαλώνεις για να δεις μικρά εκκλησάκια, παλιούς πύργους που αναστηλώνονται και λίγο πιο εκεί το κάστρο του Μούρτζινου. Πως έτυχε και βρεθήκαμε εκεί ακριβώς στην επέτειο της 25ης Μαρτίου… ούτε να το είχαμε σχεδιάσει. Το έχουν αναστηλώσει και το έχουν κάνει σα μουσείο, με ελεύθερη είσοδο. Έχουν κάνει πολύ σοβαρή δουλειά. Και όταν ανέβηκα πάνω στο πιο ψηλό σημείο του πύργου δεν ήθελα να κατέβω με τιποτα. Ήθελα να μείνω εκεί, ανάμεσα στα βράχια, τις πέτρες και τις ελιές και να αγναντεύω το απέναντι βουνό, να ακούω τον ήχο από το ποταμάκι που κελάρυζε και τα πουλιά που τιτίβιζαν. Σε άλλους αρέσει η θάλασσα. Σε εμένα αρέσει το βουνό, ένα σημείο κάπου κοντά σε ποταμάκι, με φυτά, δέντρα και λουλούδια ολόγυρά μου.
Ήταν μια εκδρομή γεμάτη μυρωδιές. Μύρισα φασκόμηλο, δυόσμο, τσάι, σκίνο, ματζουράνα και ένα σωρό λουλούδια που τώρα είναι η εποχή τους.
Μου αρέσει η άνοιξη!