Δεν χτυπάμε τα παιδιά μας. Εγώ έχω δώσει μια δυό φορές από μία στον πισινό στο καθένα, και μία φορά ένα χαστούκι στον Γιώργο. Και εμένα με πόνεσε πιο πολύ από αυτόν.
Δεν έχουμε πολλά όπλα για να κρατήσουμε μια πειθαρχία όταν χρειάζεται. Γενικώς δεν χρειάζεται συχνά. Είναι καλά παιδιά τις περισσότερες φορές. Να πώ την αλήθεια, άν ήταν πιό ήσυχα, θα τους έκανα εξετάσεις να δω άν είναι άρρωστα. Αλλά κάποιες φορές ξεφεύγουν και χρειάζεται να τα κάνεις να σε ακούσουν. Τί κάνουμε λοιπόν τότε? Συζητάμε, τους ζητάμε να μας ακούσουν, και άμα συνεχίσουν, βάζουμε τις φωνές.
Εγώ κυρίως. Όταν με έχουν φέρει στο όριο, βάζω μία φωνή, και σταματάνε και τα δύο. Κάθε φορά που γίνεται αυτό, εγώ γίνομαι χάλια μετά, γιατί δεν είμαι καλός γονιός, αφού φωνάζω στα παιδιά μου (και αυτό ένα είδος βίας είναι)…. γιατί “δεν προσπάθησα με το καλό λίγο ακόμα”, γιατί “τί θα θυμούνται από τον πατέρα τους? κάποιον που δουλεύει όλη μέρα, και όταν δεν δουλεύει φωνάζει” και άλλα διάφορα. Και έτσι εγώ γίνομαι χάλια, και η Στέλλα με παρηγορεί ότι δεν είμαι κακός γονιός κλπ κλπ.
Η Στέλλα από την άλλη δεν φωνάζει. Και δεν την ακούν. Προχτές έφτασε στο απροχώρητο. Τους μίλησε, τα παρακάλεσε, τα απείλησε με τιμωρία, τα έπιασε με το καλό, τους υποσχέθηκε έξοδο στον παιδότοπο που μας ζητάνε καιρό τώρα, αλλά τίποτα. Στο τέλος δεν άντεξε άλλο και τους έβαλε τις φωνές. Και πάλι δεν την ακούσαν. Οπότε η Στέλλα έγινε χάλια, γιατί δεν είναι καλός γονιός, γιατί τα παιδιά της δεν την ακούν (τις λίγες φορές που δεν μας ακούν). Οπότε εγώ την παρηγορούσα, ότι δεν είναι κακός γονιός κλπ κλπ.
Τί θέλω να πώ? Ότι το σακί μας φαίνεται μεγάλο, και το σακούλι μικρό… ή όπως το έλεγε η μαμά μου, “μονός δεν φτάνει, διπλός φτάνει και περισσέυει”.
Δεν υπάρχει σωστή δόση φωνής, ούτε σωστή δόση πειθαρχίας. Δεν υπάρχει επιστήμη γραμμένη σε πέτρα για το πώς πρέπει να μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Προσπαθείς προσπαθείς, και στο τέλος κάτι έχεις κάνει λάθος. Δεν υπάρχει κανείς που να είναι έτοιμος να γίνει γονιός. Μαθαίνεις “στου κασίδη το κεφάλι”. Μαθαίνεις επάνω στα παιδιά σου στην ουσία. Και όταν πιά έχεις μάθει, είναι αργά γιατί έχουν μεγαλώσει.
Αρργγγγκκκκκκ
Kαι μόνο αυτός ο προβληματισμός, που έκατσες και τον ανέπτυξες σε τόσες λέξεις, αποδεικνύει ότι είστε πάρα πολύ καλοί γονείς. Ι love you.
Koyan , opws ta eipes einai…omws eisai kalos gonios an pragmatika prospa8eis kai ta agapas!
mh stenaxwriesai , mikra einai akoma , k otan megalwsoun , de 8a ta 8umountai….8a 8umountai tis agapes tis exodous kai ta loipa…
kai egw pou opws mou lene oi goneis mou efaga ths ‘xronias mou’ arketes fores , oute kan ta 8umamai!!!
apla sinexiste dinata , kai ola 8a pane kala!!
alh8eia me to spiti ti egine?kairo exete na grapsete gia auto..
Kαλά, δεν είμαι σίγουρος ότι μόνο αυτό θα θυμούνται. Εγώ θυμάμαι το πόσες φορές τις έφαγα (και βεβαίως θυμάμαι και αυτές που τις έφαγα άδικα).
Το θέμα εδώ δεν είναι όμως να μου πεί κάποιος αν είμαι καλός γονιός εγώ και η Στέλλα. Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει νόρμα. Δεν υπάρχει σωστό. Ότι και να κάνεις μπορεί να κάνεις και λάθος.
Koyan…
akrivws den iparxei norma!
ma den iparxei kai apotixia ws goneas…
auto prospa8w k egw na sou pw…ef’oson ws goneas agapas ta paidia sou, auto apo mono tou automata se kanei kalo gonio sta matia tou Giwrgou kai tis Iwannas!
H agaph ipernika ta panta…Opote min problimatizesai allo , me normes i mi normes , kai koita na apolauseis ta paidia sou giati mexri na peis kimino , 3epetagontai!!
AAA!!kai mprabo ton Giwrgo pou pire to dwro gia th Stella , me sigkinise kai emena , kai mou 8imise ta paidika mou , pou kai egw epairna dwra th mhtera mou , apo kaskol mexri skoularikia! 🙂 euge tou!!!!