Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Για όποιον αυτό δεν λέει και τίποτα, να πω πως είχα να πάω σινεμά περίπου ένα χρόνο. Τελευταία φορά που θυμάμαι να πήγα ήταν πέρισυ τέτοιο καιρό στην Κωνσταντινούπολη, όπου είχα δει το sin city. Εκεί, μετά από μια φοβερή κρίση πανικού, κατάλαβα πως πάθαινα τέτοιες κρίσεις κάθε φορά που πήγαινα σινεμά, άσχετα με την ταινία ή το πόσο κόσμο είχε η αίθουσα. Για να πω την αλήθεια και μόνο η σκέψη πως θα πάω σινεμά με έκανε να είμαι στα πρόθυρα της κρίσης.

Από την προηγούμενη εβδομάδα όμως που είδα πως ήρθαν οι X-Men στην Καλαμάτα, είπα πως εκεί πρέπει να πάω οπωσδήποτε. Αν είναι να κάνω τη δοκιμή μου με κάποια ταινία, αυτή είναι η ιδανική. Αλλά ένιωθα και καλύτερα. Δηλαδή, ένιωθα πως θα είμαι μια χαρά. Και πράγματι, πήγαμε, είδαμε την ταινία, φάγαμε τα ποπ κορν μας και ευχαριστήθηκα σινεμά μετά από πάρα πολύ καιρό. Χωρίς καμία επίπτωση.

Δεν ξέρω αν θα συνέβαινε το ίδιο σε σινεμά της Αθήνας ή σε κάποιο άλλο έργο, αλλά πιστεύω πως αυτή ήταν μια πολύ καλή αρχή. Νιώθω καταπληκτικά. Με είχαν φοβήσει λίγο κάποιοι φίλοι και γνωστοί, λέγοντάς μου πως μπορεί αυτό να είναι τώρα λίγο, αλλά είναι η αρχή και μπορεί σε μερικά χρόνια να το γυρίσει σε κατάθλιψη. Δεν λέω, μπορεί. Αλλά εγώ αισθάνομαι καλύτερα τώρα.

Όλα είναι μέσα στο μυαλό μας (αλλά δυστυχώς δεν έχουμε τον απόλυτο έλεγχο πάνω του).