Χτες 24 Ιουνίου είχε η μικρή μας Ιωάννα γενέθλια.
Αποφάσισε να κάνει το πάρτυ της στο σχολείο για να είναι όλα τα παιδιά εκεί και όχι στο σπίτι που θα μπορούσε να καλέσει μόνο μερικά παιδιά. Έτσι θα κάνει το πάρτυ αύριο Δευτέρα και τούρτα κανονική θα της φτιάξω για εκεί.
Χτες, για να γιορτάσουμε, έφτιαξα μια ωραία καρυδόπιττα, στην οποία έσβησε τα κεράκια και μετά την προσφέραμε με παγωτό. Ήταν γιαγιά και παππούς μαζί μας και ο φίλος μας ο Πέτρος. Το αγαπημένο της δώρο ήταν ένα μαύρο μωράκι, το οποίο το ζητούσε αρκετό καιρό τώρα.
Στα δεύτερα παιδιά δέχεσαι το μεγάλωμα πιο εύκολα. Δε σου φαίνεται και τόσο περίεργο που μεγάλωσε το παιδί σου και έγινε κιόλας τεσσάρων (έχεις ένα άλλο ακόμα πιο μεγάλο…). Εντύπωση συνεχίζει να μου κάνει το πόσο διαφορετικά είναι τα δύο παιδιά, στο χαρακτήρα και στη συμπεριφορά. Αρκετές διαφορές οφείλονται φυσικά στο φύλο. Η Ιωάννα είναι τόσο “κορίτσι-γυναίκα”… Με την τσαχπινιά, τα νάζια, την πονηριά… Φαίνεται πως είναι κορίτσι, ακόμα και αν της κρύψεις τα μαλλιά και τη ντύσεις με τα ρούχα του Γιώργου. Κι ας είναι μόνο 4.
Η Ιωάννα μας λοιπόν είναι: τετραπέρατη, πονηρή, τσαχπίνα, ντροπαλή με τους ξένους, δύσκολη στο να παίρνει αποφάσεις και να διαλέγει ανάμεσα σε πράγματα, πολύ καλή στο χειρισμό των χεριών και του σώματός της, είναι κοινωνική με άλλα παιδιά. Της αρέσει να φτιάχνει πράγματα, να ζωγραφίζει και να κάνει ασκησούλες (σαν αυτές του νηπιαγωγείου). Της αρέσουν τα βιβλία, οι παιδικές χαρές και το να κάθετε σε μια γωνίτσα να ακούει παιδικά τραγούδια στο γουόκμαν της. Ντύνεται μόνη της και τρώει μόνη της (αν και της αρέσει πολύ να την ταϊζει άλλος). Βάζει ακόμα το χέρι στο στόμα και τη μύτη (προσπαθούμε πολύ, προσπαθεί και αυτή, αλλά της είναι δύσκολο). Μιλάει σα μεγάλο παιδί και πολλές φορές βάζει στο τέλος της πρότασής της το “…,ε;” (“μαμά, θα πάμε σήμερα στη γιορτή, εεεε;”). Αγαπημένη της ασχολία το χοροπηδητό και το σκαρφάλωμα. Της αρέσει να γράφει και προσπαθεί να διαβάσει (βλέπει και το Γιώργο και πρέπει να μπορέσει να τα καταφέρει κι αυτή). Περνάει μια μικρή φάση γκρίνιας, αλλά συνήθως είναι το πιο χαρούμενο πλάσμα στον κόσμο. Όλοι λέμε πως είναι survivor. Ό,τι και να της τύχει, θα βρει λύση. Το έχει πει κιόλας, πως όλα τα πράγματα έχουν τη λύση τους. Αν κάτι της πάει ανάποδα, δεν πρόκειται να κλάψει. Θα βρει τρόπο να το φέρει στα μέτρα της. Και δεν θέλει να τη δεις να κλαίει και να φανεί πως έχει πειραχτεί από κάτι.
Είναι αγύριστο κεφάλι. Αν θέλει να κάνει κάτι, ακόμα και αν της πεις όχι, δεν θα σε ακούσει. Μπορεί να ρωτάει, αλλά είναι για τα μάτια του κόσμου. Στην πραγματικότητα θα το κάνει έτσι κι αλλιώς. Δύσκολα θα την καταφέρεις να κάνει αυτό που θες εσύ. Επισης είναι και κάπως “σκύλα” (χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Γιώργο, κλείσε το στόμα σου αμέσως!” που είπε με τόνο επιτακτικό στον αδερφό της όταν κάτι της έλεγε που δεν της άρεσε). Επίσης πολύ συχνά την “πονάει” κάτι. Το δάχτυλο, η κοιλιά, το δόντι… Πλέον ξέρω και δεν τρομάζω κάθε φορά που μου παραπονιέται.
Αλλά με λίγα λόγια, στα μάτια μου είναι το πιο όμορφο, έξυπνο, χαριτωμένο κοριτσάκι στον κόσμο, η ζωντάνια του σπιτιού μας.
Να ζήσεις Ιωάννα μου.
Να σας ζήσει! Έχω κι εγώ ανιψάκι με νάζι και τσαχπινιά και ξέρω…
Χιλιόχρονη, να την καμαρώνετε πάντα.
Πολύ trendy το πάρτυ στο σχολείο!
χρόνια πολλά!Να είναι πάντα γερή,δημιουργική και καλότυχη
Κάλλιο αργά, παρά ποτέ… Χρόνια της καλά και πολλά. Έχουν την ίδια ημερομηνία γέννησης με τη δική μας Κατερίνα. Από δω και πέρα θα το ξέρουμε και θα σας θυμόμαστε.
Να’ στε καλά…
Pingback: Η Ιωάννα κλείνει τα δέκα! | Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα