Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Κατ’ αρχάς να πω πως δεν έχουμε ίντερνετ και είναι πολύ δύσκολο να κάνω τα ποστ. Τα κάνω όποτε βρούμε κάπου δίκτυο και έχω χρόνο (και υπολογιστή μαζί).

Πάμε λοιπόν να σας πω πως περάσαμε τη δεύτερη μέρα στη Βιέννη, την Κυριακή του Πάσχα. Εδώ δεν μπορώ να πω πως είναι καμιά μεγάλη γιορτή, τα μαγαζιά δουλεύουν όπως θα δούλευαν κάθε Κυριακή…

Το πρωινό στο ξενοδοχείο είναι ευτυχώς φανταστικό. Τρώμε το πρωί του σκασμού και έτσι τρώμε έξω μόνο μια φορά τη μέρα.

Σήμερα ξεκινήσαμε τη μέρα μας από την Πασχαλινή αγορά. Σε δύο πλατείες της Βιέννης στήνουν κιόσκια με όλων των ειδών τα αυγά. Κυρίως αδειασμένα τσόφλια που τα έχουν βάψει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και χρώματα, αλλά και αυγά κεράκια, αυγά πήλινα, αυγά γυάλινα, αυγά χάρτινα, συρμάτινα, ξύλινα, μαγνήτες… Και επίσης έχουν πολλά ψάθινα καλάθια όλων των μεγεθών και σχημάτων και βέβαια καντίνες με φαγητό. Η μια αγορά ήταν πιο μικρή και είχε κυρίως αυτά, η άλλη ήταν μεγαλύτερη και είχε και άλλα πράγματα (πιο πολλά φαγητά και ρούχα και πίνακες και πορτοφόλια, τσάντες και άλλα τέτοια). Εμείς δοκιμάσαμε κάτι φράουλες περασμένες σε σουβλάκι και βουτηγμένες στη σοκολάτα. Φαινόντουσαν απίθανες, αλλά ήταν παντελώς απαίσιες και κατέληξαν στα σκουπίδια!

Από εκεί πήγαμε στο ναό του Αγ. Στεφάνου (Stephansdom). Ένας τεράστιος καθεδρικός ναός στο κέντρο της πόλης.

Η οροφή του απαρτίζεται από 250.000 πλακάκια και στο καμπαναριό του είναι μια καμπάνα, φτιαγμένη από τα βλήματα κανονιών που άφησαν πίσω τους οι Τούρκοι όταν έφυγαν από τη Βιέννη το 1683. 20 τόννους ζυγίζει και την ονομάζουν Pummerin. Μέσα η εκκλησία είναι φυσικά επιβλητική, αλλά δεν έχει την πολυτέλεια και τα χρυσάφια που είδαμε στη Ρώμη (ευτυχώς). Όμως και εδώ υπάρχει μαγαζί με σουβενίρ μέσα στην εκκλησία και βεβαίως πληρώνεις για να δεις την καμπάνα αλλά και τις κατακόμβες που υπάρχουν κάτω.

Εμείς πήγαμε μόνο στην καμπάνα. Είναι πραγματικά τεράστια, αλλά το καλύτερο είναι η θέα που έχεις από εκεί ψηλά. Βλέπεις την οροφή της εκκλησίας και όλη τη Βιέννη. Δε μπορώ να πω πως η θέα με ενθουσίασε ή πως ήταν πολύ όμορφο το θέαμα. Μια τσιμεντούπολη είναι, με πολλούς γερανούς (ποιός ξέρει τι φτιάχνουν σε όλη την πόλη), απλώς έχει μερικές όμορφες σκεπές…

Στη συνέχεια κατεβήκαμε και αποφασίσαμε να κάνουμε βόλτα με την άμαξα. Είναι κλασικός τρόπος για να δουν οι τουρίστες την πόλη. Επιλέγεις το μέγεθος της βόλτας (20, 40 ή 60 λεπτά -με την ανάλογη χρέωση φυσικά) και ανεβαίνεις. Εμείς κάναμε τη 40λεπτη. Ήταν πάρα πολύ ωραία, ο οδηγός μας έλεγε πολλές πληροφορίες (αν και καταλαβαίναμε τα ¾ από αυτά που έλεγε) και η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα. Τουριστικό, αλλά ξεκούραστο, ενημερωτικό και όμορφο!

Μετά πήγαμε για φαγητό. Ψάξαμε ένα συγκεκριμένο μαγαζί, αλλά όταν είδαμε κόσμο να περιμένει ουρά απ’ έξω, φύγαμε. Πήγαμε σε ένα άλλο προτεινόμενο, αλλά το φαγητό του ήταν απογοητευτικό.

Πήγαμε στην Όπέρα να δούμε τι ώρα έχει ξενάγηση και κάτσαμε λίγο απ’ έξω που είχαν βάλει γιγαντοοθόνη και καρέκλες και μπορούσες να δεις δωρεάν (από την πλατεία φυσικά) το Parsifal του Βάγκνερ που παιζόταν μέσα.

Βαρεθήκαμε πολύ σύντομα και προτιμήσαμε να πάμε στο ξενοδοχείο Sacher το οποίο λέει πως έχει τη μια και μοναδική original συνταγή της φημισμένης Sachertorte. Τη δοκιμάσαμε και αυτή και άλλα γλυκά του, αλλά δεν ενθουσιαστήκαμε. Νομίζω πως φτιάχνω πολύ καλύτερα κέικ από αυτό. Το Appfelstrudel του όμως ήταν πολύ νόστιμο.

Με ωραίες εντυπώσεις λοιπόν αλλά απογοητευμένοι από το φαγητό, τελειώσαμε και τη σημερινή ημέρα!