Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Λοιπόν αυτό το ποστ ξεκίνησε ως λίστα με όλα τα πράγματα που έχω βαρεθεί, αλλά μου φάνηκε πολύ μίζερο και πολύ εκτός του χαρακτήρα μου. Ναι, υπάρχουν μέρες που μου έρχεται να βάλω τα κλάματα από τα νεύρα, αλλά δε θα βοηθήσει να κάτσω να τα γράψω αυτά που μου προκαλούν τα νεύρα.

Κάνοντας τη λίστα κατάλαβα πως γενικά βαριέμαι τα πράγματα που τα κάνεις, τα κάνεις και τελειωμό δεν έχουν.

Θα αλλάξω τη λίστα των πραγμάτων που έχω βαρεθεί λοιπόν, με μια λίστα πραγμάτων που δεν τελειώνουν ποτέ.

Ό,τι και να κάνεις, όσο και να προσπαθήσεις, ό,τι μέσο και να έχεις, ποτέ μα ποτέ δεν θα τελειώσει:

• Η στίβα με τα άπλυτα ρούχα. Ακόμα και αν μια μέρα σου φανεί πως τα κατάφερες και μετά από 3567 πλυντήρια που έβαλες, όλα τα ρούχα σου είναι καθαρά, μη χαίρεσαι. Είναι οφθαλμαπάτη. Μετά από λίγη ώρα αν ξανακοιτάξεις το καλάθι, πάλι γεμάτο θα το βρεις.
• Η προσπάθειά σου να κάνεις τα παιδιά να τρώνε πάνω από το πιάτο τους. Άδικα χαλάς το σάλιο σου. Δεν μπορεί, κάποιο γονίδιο πρέπει να είναι, που τους επιτρέπει να τρώνε ξαπλωτά, να τρώνε καθώς παίζουνε, καθώς μιλάνε, καθώς περπατάνε, αλλά σε καμία περίπτωση πάνω από το πιάτο τους. Ακόμα και στο τραπέζι όταν κάθονται, θα αποφασίσουν ενώ κρατάνε το κομμάτι το φαγητό στο χέρι να γυρίσουν για να σου πουν κάτι και – πράγμα περίεργο – εκεινη ακριβώς τη στιγμή κάτι θα πάθουν τα δάχτυλά τους και θα τους πέσει κάτω.
• Η στίβα με τα άπλυτα πιάτα. Τι κι αν πλένεις 3 φορές την ημέρα; Τι κι αν έχεις έναν Κωνσταντίνο που του αρέσει να πλένει πιάτια; Όχι. Η στίβα αυτή αποκλείεται να φύγει. Το πιο πεισματάρικο πράγμα στον κόσμο είναι αυτός ο νεροχύτης. Δεν του αρέσει να είναι καθαρός βρε αδερφέ!
• Η προσπάθειά σου να κάνεις τον Γιώργο να συγκεντρωθεί στη δουλειά που πρέπει να κάνει. Είναι απλά αδύνατον. Πρέπει να συμβιβαστείς με το ότι θα κάνει 3 ώρες να γράψει 2 φορές τη φράση “Να ένα παπί” και ότι θα ξεχάσει τι πρέπει να κάνει μετά το βραδυνό φαγητό παρότι το κάνει κάθε βράδυ τα τελευταία 5 χρόνια.
• Το τρέξιμο με τους μαστόρους. Όσες φορές και αν σου πούνε “αύριο θα πάμε να βάλουμε την πόρτα”, θα είναι ψέμα. Κάθε φορά που νομίζεις πως μια δουλειά έγινε και πάει ησύχασες, ξανασκέψου το. Ή κάτι θα βγει στη μέση που δεν το είχες δει, ή αμέσως θα σου παρουσιαστεί άλλος λόγος για να τρέξεις. Ο Κωνσταντίνος αναρωτήθηκε σήμερα “άραγε θα ησυχάσω όταν τελειώσει το σπίτι;”. Αυτή η δουλειά μας έχει κάνει και τους δύο με νεύρα τσατάλια. Άντε να τελειώνει.
• Το μάζεμα. Είναι αδύνατο να περάσουν τα παιδιά από ένα δωμάτιο και να μην αφήσουν κάτι πίσω. Μπας και τους διαβάζουμε πολύ Κοντορεβυθούλη; Όπου και αν πας θα πατήσεις ένα λέγκο, θα κάτσεις σε μια κούκλα, θα κλοτσήσεις κάνα τέρας. Κι μια και εμείς οι δύο δεν φημιζόμαστε για την τακτικότητά μας, το πράγμα απογειώνεται.
• Η γκρίνια. “μαμά, ο Γιώργος μου είπε φύγε”, “μαμά, δε θέλω να πάμε εκεί”, “μαμά, δε μου αρέσει το φαγητό”, “μαμά, πότε θα μου βάλεις το χυμό μου”, “μαμά……” Μαμάκια. Άσε που με το σπίτι, έχουμε όλοι τις γκρίνιες μας. Τουλάχιστον το σπίτι κάποια στιγμή (που θα πάει θα έρθει κι αυτή  η μέρα), θα τελειώσει.

Αρκετά είπα. Πάω να πλυνω κάνα πιάτο…