Το κείμενο αυτό γράφτηκε ως απάντηση στον Μανώλη
[Disclaimer:]
Δεν θεωρώ ότι είμαι καλός στα λόγια. Ούτε στα επιχειρήματα. Και συνήθως δεν γράφω αυτά που αισθάνομαι, δεν επιχειρηματολογώ ακριβώς για αυτό το λόγο. Παρόλα αυτά τώρα θα το επιχειρήσω.
[/disclaimer]
Θεωρώ εαυτόν τυχερό. Ανήκω (και εσείς που διαβάζετε αυτό) στο προνομιούχο (πολύ μικρό) ποσοστό των ανθρώπων αυτού του πλανήτη με επιλογές.
Είχα την επιλογή να διαβάσω, ή να μάθω ένα επάγγελμα, ή να δοκιμάσω την τύχη μου σαν επιχειρηματίας. Γνωρίζω πολύ λίγους ανθρώπους της γενιάς μου που δεν είχαν αυτές τις επιλογές.
Είχα την επιλογή να γίνω λογιστής, ή την επιλογή να δώσω ΑΣΕΠ και να γίνω καθηγητής. Είχα την επιλογή να μείνω στην Αθήνα και να δουλέψω σε διαφορετικές δουλειές από αυτές που κατέληξα να κάνω.
Είχα (και έχω ακόμα) την επιλογή να διαλέξω ένα άλλο κράτος να πάω να δουλέψω. Τα αφεντικά μου είναι στην Ολλανδία, η “οργανική μου θέση” (που θα έλεγαν οι δημόσιοι υπάλληλοι) είναι εκεί, μπορώ να φύγω αύριο αν το αποφασίσουμε.
Είχα την επιλογή να πάω να ψηφίσω ή όχι, είχα την επιλογή να ψηφίσω μεγάλο κόμμα ή μικρό, είχα και την επιλογή να ασχοληθώ με την πολιτική από τα φοιτητικά μου χρόνια.
Θεωρώ ότι είχα (και έχω) πολλές, πάρα πολλές επιλογές. Ίσως δεν είναι ίδιες με αυτές που είχα 10 ή 5 χρόνια πριν, αλλά τις έχω.
Ίσως δεν είναι ίδιες με αυτές που έχουν κάποιοι άλλοι άνθρωποι (όπως πχ ο φίλος μου ο Hussein στην Συρία, που μιλήσαμε προχτές και μου είπε ότι φοβάται ακόμα και να ταξιδέψει να φύγει από την χώρα), και μάλλον δεν θα είναι οι ίδιες με αυτές που θα έχω αύριο. Αλλά θεωρώ εαυτόν τυχερό, γιατί είμαι φουλ από επιλογές. Όχι ότι δυσκολεύτηκα ποτέ να αποφασίσω. Μπορεί κάποιες φορές να έπαιξα με κάποιες αποφάσεις για μία δύο μέρες στο μυαλό μου, αλλά ποτέ πολύ παραπάνω.
Το ξέρω ότι δεν είναι όλοι τόσο τυχεροί. Αλλά με τους περισσότερους από αυτους που θα μου πουν ότι δεν είχαν επιλογές, εγώ θα διαφωνήσω. Γιατί αν γεννήθηκαν εδώ το 1975, και πήγαν σε σχολείο, και δεν ήταν πνευματικά ανάπηροι, τότε είχαν τις ίδιες επιλογές με μένα. Ή παρόμοιες. Και όποιες επιλογές από αυτές δεν είχαν, δεν τις είχαν γιατί είχαν κάνει διαφορετικές επιλογές παλιότερα.
Μία λοιπόν από τις επιλογές μου είναι να συνεχίσω να μένω στον τόπο αυτό εδώ. Από την στιγμή λοιπόν που επιλέγω να μένω εδώ, και για όσο ακόμα επιλέγω να μένω εδώ, θα ακολουθώ τους νόμους του τόπου αυτού. Σε σημείο που να με λένε μαλάκα.
Σε σημείο που να αναρωτιέμαι και εγώ αν είμαι μαλάκας στο τέλος.
(Παρένθεση 1: φέτος αγόρασα μία βάρκα μεταχειρισμένη. Συμφώνησα με τον πωλητή της στα 1700 ευρώ. Έγραψα ένα συμφωνητικό, το υπογράψαμε και το πήγαμε στην εφορία. Η εφοριακός με έβαλε να πληρώσω φόρο για συναλλαγή 2000 ευρώ, γιατί λέει, αυτή θεωρεί ότι
τόση ήταν η αξία της βάρκας. Αυθαίρετα. Όταν ρώτησα το γιατί, μου είπε ότι όλοι γράφουν μικρότερο ποσό για να γλιτώσουν φόρο, και ο νόμος της δίνει την δυνατότητα να κρίνει πόση είναι η πραγματική αξία της συναλλαγής. Και δεν πήγα να κλέψω, και με είπε κλέφτη στα μούτρα μου, και πλήρωσα παραπάνω.)
Εχτές κάλεσα υδραυλικό να μου δώσει μία προσφορά για μία δουλειά που χρειάζεται το σπίτι. Του ζήτησα προκαταβολικά η προσφορά του να είναι πλήρης: να περιέχει και τον ΦΠΑ και όλα. Του φάνηκε πολύ περίεργο, και μου είπε ότι έχει πρόβλημα γιατί όλοι του ζητάνε το αντίθετο.
Όλοι? του λέω. Εκτός από αυτούς που ψάχνουν για τιμολόγια μου λέει. Που τα θέλουν για επαγγελματική χρήση.
Έ στο μυαλό μου αυτό δεν είναι μία από τις επιλογές που έχω να κάνω. Δεν επιλέγω αν θα πληρώσω το παραπανίσιο 23%. Δεν παίζει αυτή η επιλογή ρε παιδί μου. Θεωρώ εαυτόν μαλάκα που δεν τα τρώω πατατάκια, αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
Η νομοθεσία της χώρας που συνεχίζω να επιλέγω να μείνω λέει έτσι, και έτσι θα κάνω.
Αν η νομοθεσία λέει ότι τα εισοδήματα περισσότερο από Χ θα πληρώσουν 3% κάθε χρόνο μέχρι το 2015, τότε θα το πληρώσω.
Αν επιλέξω εγώ να φοροδιαφύγω, τότε δεν έχω κανένα δικαίωμα να παραπονούμαι για τα κακώς κείμενα.
Κάποιοι κοντινοί μου άνθρωπου στους οποίους έχω πει αυτά τα πράγματα κάποιες φορές δεν μπορούν να με καταλάβουν. Αν είχαν την άνεση θα με έλεγαν μαλάκα. Το βλέπω στον τρόπο που με ακούν.
Στο δικό μου μυαλό, ο κόσμος αυτός που συνεχίζει και επιλέγει να μην πληρώσει, καλά να πάθει.
(Παρένθεση 2: δεν είμαι αγανακτησμένος ούτε εγώ. Δεν κατεβαίνω στην πλατεία κάθε απόγευμα γιατί δεν έχω συγκεκριμένες λύσεις να προτείνω. Χμμ, ίσως το μοναδικό που θα μπορούσα να προτείνω, αλλά κι αυτό δανεισμένο από άλλον είναι, είναι να μην αγοράσουμε τις γαλλικές φρεγάτες για Χ δις ευρώ. Για να δικαιολογηθώ να κατέβω, θα πρέπει στο δικό μου μυαλό να βρω τον προυπολογισμό, να τον μελετήσω, και να βρώ τι μπορεί να γίνει. Και μετά να πάω να μιλήσω με τους βουλευτές της περιοχής μου και να τους προτείνω ένα ένα τα βήματα. Και αυτό δεν το έχω κάνει).
Δεν ξέρω πως να το γράψω: Όταν θα φτάσω στο σημείο να πω ότι θα φοροδιαφύγω, τότε προτιμώ να ενεργοποιήσω την δυνατότητα που έχω να φύγω. Μέχρι τότε, και για όσο επιλέγω να μένω εδώ, θα προσπαθήσω να ζήσω με τους νόμους του τόπου αυτού. Ακόμα και όταν τους θεωρώ άδικους. Ακόμα και όταν με κάνουν να αισθάνομαι μαλάκας.
[disclaimer ξανά] Μερικές φορές ξέρεις ότι κάτι είναι σωστό, αλλά δεν βρίσκεις τα σωστά λόγια για να τα εκφράσεις. Και προσπαθείς, και βάζεις επιχειρήματα, αλλά ξέρεις ότι ακόμα και εσύ διαφωνείς με κάποια από αυτά τα επιχειρήματα. Είχα μια καλή φίλη, την Ολυμπία, που έτσι για πλάκα μπορούσε να σου γυρίσει οποιοδήποτε επιχείρημα. Και ήξερες ότι ήταν λάθος, και στο έλεγε κι όλας, και παρ’ όλα αυτά έκανε αυτό που έλεγε να ακούγεται σωστό. Έ, έτσι αισθάνομαι και εγώ ώρες ώρες. Ξέρω ότι αυτό που μόλις έγραψα είναι σωστό. Ακόμα και αν δεν μπορώ να το εκφράσω με τρόπο που να πείσω τους άλλους[/disclaimer ξανά]
Update: Η απάντηση του Μανώλη σε εμένα (σε ευχαριστώ Μανώλη) 🙂
Like, like like!
An eisai gynaika…tha me pantrefteis? 😛
Pingback: Γιατί θα συνεχίσω να θέλω να φοροδιαφύγω ( καλέ μου Κωνσταντίνε ) - Εξομ
Δηλαδή αν ζούσες στην τουρκοκρατία
που ο νόμος έλεγε “παιδομάζωμα κάθε τετάρτη”
θα το δινες το παιδί σου;
(μερικοί νόμοι είναι αντισυνταγματικοί)
Χρυσόστομε, δεν ζω στην τουρκοκρατία. Και έχω την επιλογή να φύγω. Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν, αφού επιλέγω να μείνω, θα ακολουθήσω τους νόμους.
Ω, ναι. Έχουμε πολλές επιλογές. Μας θεωρώ πολύ τυχερούς επειδή τις εξασκούμε καθημερινά στην ζωή μας. Το θέμα είναι, ότι πάρα πολύς κόσμος αρέσκεται στο να γκρινιάζει ότι δεν έχει (ή να μην τις βλέπει) γιατί δεν θέλει να έχει την υπευθυνότητα της επιλογής. Όσο για τους άδικους νόμους, γιατί υπάρχουν και αυτοί, θεωρώ ότι μπορούμε να διεκδικούμε την αλλαγή τους, και βέβαια, και την εφαρμογή των υπολοίπων…
😉
Με βάση του σκεπτικού του άρθρο ο καθένας έχει την επιλογή να κάνει αυτό που κρίνει σωστότερο κάθε φορά. Άλλοι κρίνουν πως γι’αυτούς πιο σωστό είναι να διαμαρτυρηθούν με πλακάτ στο Σύνταγμα. Άλλοι πάλι (άνεργοι συνήθως) ψάχνουν τις τύχες τους στο εξωτερικό.
Εκεί που πιστεύω πως υπάρχει μια διαστρέβλωση είναι η ψευδαίσθηση πως ζούμε σε μια πραγματικά δημοκρατική χώρα. Αν και όλοι έχουμε τη δυνατότητα να ψηφίσουμε, δε το κάνουμε. Οι λόγοι είναι πολλοί. Το αποτέλεσμα όμως είναι να μας αντιπροσωπεύουν άτομα οι οποίοι στην ουσία εκλέχτηκαν από ένα υποσύνολο των ψηφοφόρων (δλδ το 69% στις Βουλευτικές Εκλογές 2009).
Η κάθε Κυβέρνηση λοιπόν με πλειοψηφία στην Βουλή μπορεί να ψηφίσει ότι θέλει και να το επιβάλλει στους πολίτες της χώρας. Εάν αυτό δεν είναι αυθαίρετο τότε τι είναι; Αν υπολογίσουμε πως το 2001 αναθεωρήθηκε το Σύνταγμα ώστε να μπορούν σήμερα υπουργοί να περπατάνε ελεύθεροι για τις παρανομίες τους εις βάρους του Λαού για τον οποίον υποτίθεται αγωνίζονται. Έρχεται (γιατί οι πολιτικοί μας τους καλέσανε) και το Μνημόνιο και η περιβόητη Δανειακή Σύμβαση με τους επαχθείς όρους της και υποθηκεύει το μέλλον τον Ελλήνων πολιτών για τα υπόλοιπα Χ χρόνια όπου Χ ένας διψήφιος ή και τριψήφιος αριθμός. Αυτοί τη στιγμή υπάρχουν Έλληνες αλλά και ξένοι που έχουν καταφύγει δικαστικά ώστε να κηρύξουν την υπογραφή της απαράδεκτης Δανειακής Σύμβασης από τον Γιώργο Παπακωνσταντίνο και Γιώργο Παπανδρέου ως Έσχατη Προδοσία και Κατάλυση της Δημοκρατίας!
Αυτό που θέλω να πω με τα παραπάνω είναι πως καλά κάνεις και πληρώνεις τους φόρους. Απλά οι πλειοψηφία των πολιτών έχουν γαλουχηθεί με συγκεκριμένο τρόπο από το διεφθαρμένο Σύστημα (πολιτικοί, τραπεζίτες, ΜΜΕ, επιχειρηματίες κτλ) ώστε να νομίζουν πως βγαίνουν κερδισμένοι ενώ στην ουσία αύριο μεθαύριο θα το πληρώσουν πανάκριβα.
Θα μπορούσα να ρίξω το φταίξιμο σε πολλά πράγματα αλλά θα σταθώ μόνο στα στατιστικά που ανακοίνωσε το Υπ. Οικονομικών για το που πάνε τα λεφτά των φορολογουμένων. Σύμφωνα με το Κρατικό Προϋπολογισμό τα μισοί φόροι πάνε σε τόκους και Συντάξεις- Κοινωνική Ασφάλιση και οι άλλοι μισοί κατανέμονται ανισομερώς σε άλλους 15 τομείς όπου τελευταίοι στη λίστα βρίσκονται η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ – ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ, το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, Η ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ (πρωτογενής τομέας) και ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ όπως ενημέρωση, δικαιώματα του πολίτη/καταναλωτή, μεταναστευτική πολιτική κτλ.
Οπότε φίλτατοι αναγνώστες πέρα από το ποσοτικό κομμάτι της φορολογίας, υπάρχει και το ποιοτικό κομμάτι που πρέπει να λάβετε υπ’όψιν για να μπορείτε να κρίνετε αν τα χρήματα που δίνετε “πιάνουν τόπο”.Γι’ αυτό το λόγο δεν θα έπρεπε να είστε συνεπείς επειδή κάποιος “αυθαίρετα” το αποφάσισε για να καλύψει συγκεκριμένες ανάγκες οι οποίες στη τελική ανάλυση μπορούν και να μην ταυτίζονται με τις ανάγκες του Κοινωνικού Κράτους!
Αν κάποιος έχει το δικαίωμα να ψηφίσει και δεν το κάνει, δεν σημαίνει πως μπορεί στην συνέχεια να υποστηρίζει πως οι νόμοι που έχουν ψηφίσει οι – εκλεγμένοι από τους υπόλοιπους ψηφοφόρους – βουλευτές δεν τον αφορούν και πως μπορεί να τους εφαρμόζει κατ’επιλογήν. Το πολίτευμα της χώρας μας είναι Δημοκρατία και δή αντιπροσωπευτική, όχι Μπαχαλοκρατία.
Επίσης, το όποιο Μνημόνιο και Δανειακή Σύμβαση που υποθηκεύουν το μέλλον τον Ελλήνων πολιτών για τα υπόλοιπα Χ χρόνια, δεν ήρθαν επειδή το ήθελαν απλά οι Γιώργος Παπακωνσταντίνου και Γιώργος Παπανδρέου. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, εθελοτυφλεί. ΧΡΕΩΜΕΝΟΙ είμαστε και ξοδεύουμε ακόμα και σήμερα περισσότερα από όσα κερδίζουμε ως χώρα.
Αν νομίζουμε πως Κοινωνικό Κράτος σημαίνει να γεμίσουμε το δημόσιο με Νομικούς, Δικηγόρους, Δάσκαλους, Καθηγητές, Γυμναστές, Γιατρούς, Νοσηλευτές, Εφοριακούς, Στρατιωτικούς, Θυρωρούς, Κηπουρούς, Κληρικούς και γενικά καταλήξουμε να προσφέρουμε αποκλειστικά υπηρεσίες ο ένας Έλληνας στον άλλον και να δανειζόμαστε απ’έξω για να καταναλώνουμε όλα όσα εισάγουμε, μάλλον δεν έχουμε ξεφύγει ακόμα από την παιδική ηλικία.
Αν όλοι οι όψιμα αγανακτησμένοι σήκωναν το χεράκι τους για να κάνουν και αυτοί (αφιλοκερδώς) κάτι (πέραν του να μουντζώνουν) θα ζούσαμε σε έναν καλύτερο τόπο
Μάνο ναι μεν έχουμε στο όνομα αντιπροσωπευτική δημοκρατία αλλά στην πράξη δε μοιάζει και πολύ αντιπροσωπευτική. Κακώς που δεν πάει ο κόσμος να ψηφίσει. Βέβαια η παιδεία στην Ελλάδα δεν είναι στο ζενίθ της. Δεν μίλησα για άμεση δημοκρατία αν εννοούσες αυτό. Αλλά και πάλι δε μπορώ να ξέρω τι θα επικρατούσε στην περίπτωση που γινόταν λίγο πιο συμμετοχική η αντιπροσωπευτική δημοκρατία μας. Πλέον με τη σύγχρονη τεχνολογία είναι πιο εύκολη η επικοινωνία και ο συντονισμός των πραγμάτων. Οπότε μη βιάζεσαι να εξοφλήσεις κάτι το οποίο δεν έχεις δει στην πράξη. Προσωπικά θα ήθελα να έβαζα στο τραπέζι την αλλαγή του πολιτεύματος από Προδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία να το αναθεωρούσαμε σε Προεδρική Δημοκρατία.
Όσο για τη Δανειακή Σύμβαση είναι γνωστό ότι πρώτα ψηφίστηκε νόμος που έδωσε τη δυνατότητα στο Υπ. Οικονομικών και στον Πρωθυπουργό να την υπογράψουν χωρίς να την περάσουν από την Βουλή. Όπως έγινε. Αυτή τη στιγμή ορισμένοι πολίτες της χώρας έχουν ανατρέξει δικαστικά για να καταδικάσουν την Κυβέρνηση για Έσχατη Προδοσία. Δηλαδή ότι ενεργεί εις βάρους των συμφερόντων της Χώρας.
Συμφωνώ απόλυτα με την τοποθέτηση σου πως πρέπει να ξανά γίνει παραγωγική η χώρα μας. Αλλά πρέπει να λογιστείς πως βρέθηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να δουλεύουν στο δημόσιο; Πολιτικά δύο κόμματα είναι υπεύθυνα. Και δε δέχομαι το επιχείρημα ότι ο πολίτης είναι συνυπεύθυνος, καθώς η διαφθορά ξεκίνησε από το πολιτικό σύστημα με σκοπό οι Κυβερνήσεις να παραμείνουν στην εξουσία. Κανονικά η ωριμότητα και κυρίως η ευθύνη θα πρέπει να την έχει ο πολιτικός που θεωρείται όπως είπες και εσύ αντιπρόσωπος της κοινωνίας.
Φίλε Γιώργο συμφωνώ πως αν ο κόσμος ασχολιόταν λιγάκι παραπάνω με το περίγυρο του και δεν ήταν τόσο αφοσιωμένος στις υπερκαταναλωτικές του συνήθειες τώρα θα ήμασταν σε καλύτερη κατάσταση. Πάντως στην κοινωνία που ζούμε δυστυχώς ο εθελοντισμός έρχεται σε δεύτερη μοίρα αναγκαστικά καθώς οι λογαριασμοί ποτέ δε σταματάνε. Αλλά και πάλι να μου πεις αν δρούσαμε πιο συλλογικά για καθημερινά θέματα (π.χ. στις γειτονιές μας) τότε θα πετυχαίναμε περισσότερα.