Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Το καλοκαίρι έφτασε, τα σχολεία σταμάτησαν. Αυτό φυσικά είναι καλό για τα παιδιά, αλλά για τους γονείς είναι μια δυσκολία, πολλές φορές δύσκολο να ξεπεραστεί.

Για τον κάθε έναν γονιό οι δυσκολίες είναι διαφορετικές. Έτσι εγώ θα μιλήσω για αυτά που περνάμε εμείς εδώ.
Το να είσαι WAHP (work at home parent), έχει πολλά καλά, αλλά έχει και τις δυσκολίες του, οι οποίες γίνονται πιο έντονες όταν τα σχολεία σταματάνε. Τα παιδιά είναι όλη μέρα σπίτι και τα πιάνει τρέλλα. Εσύ προσπαθείς να δουλέψεις, αλλά πλέον δεν υπάρχει ησυχία. Και κάθε τρεις και λίγο πρέπει να σταματήσεις τη δουλειά και να πας να δεις τι γίνεται γιατί α) μαλώνουν, β) φωνάζουν, γ) πλακώνονται στο ξύλο, δ) ακούς ξαφνικά ένα θόρυβο σα να έχει γκρεμιστεί το σπίτι, ε) ένα από τα δύο (συνήθως η Ιωάννα στην περίπτωσή μας) έρχεται να σου παραπονεθεί για κάτι που του έκανε το άλλο ή ζ) ακούς τόση ησυχία που ανησυχείς!

Να ξεκαθαρίσω πως τα παιδιά μου είναι από τις καλές περιπτώσεις θεωρώ. Γενικώς είναι πολύ αγαπημένα, τσακώνονται ελάχιστα (για αδέρφια), ακούν τι τους λες και ακολουθούν τους κανόνες. Και έχουν μεγαλώσει πια οπότε είναι εύκολο να αυτοεξυπηρετηθούν και να μείνουν μόνα. Άσε που είμαστε και σε περιοχή που μπορούν να βγουν και έξω να παίξουν… Όμως η βαρεμάρα και το ξαφνικό καθισιό τα κάνει να μεταμορφώνονται σε δυο ανήσυχα πιτσιρίκια, ελαφρώς αχαλίνωτα.

Προσπαθώ να τα βάλω στη λογική του ότι βοηθάμε στο σπίτι, γινόμαστε υπεύθυνοι για τα πράγματά μας, μαζεύουμε ό,τι μπορούμε και γινόμαστε όσο γίνεται ανεξάρτητοι. Προσπαθώ να τα κάνω να καταλάβουν πως το γραφείο μου είναι χώρος δουλειάς και πρέπει να έχω μια ηρεμία για να δουλέψω. Αν είμαι ήρεμη τότε το απόγευμα θα έχω και την ψυχική αντοχή να παίξω μαζί τους ή να πάμε στη θάλασσα ή βόλτα ή κάτι τέλος πάντων.

Αυτές τις μέρες λείπει και ο Κωνσταντίνος και τα πράγματα είναι πιο δύσκολα ακόμα. Πρέπει να κάνω τις δουλειές του σπιτιού (αυτά τα πιάτα δεν πλένονται μόνα τους βρε παιδί μου), να μαγειρεύω, να δουλεύω, να κάνω τον διαιτητή στα παιδιά και να διατηρήσω και την ψυχική μου υγεία. Δύσκολο…

Δεν μπορώ να πω πως τα έχω καταφέρει θαυμάσια.

Την δεύτερη μέρα που μείναμε μόνοι στο σπίτι με έφεραν στα όριά μου. Ή, για να είμαι πιο σαφής, ξεπέρασαν τα όριά μου. Τσακωνόντουσαν συνέχεια. Τους έβαζα δουλειές να κάνουν και αυτά αντί να κάνουν τις δουλειές πλακωνόντουσαν στο ξύλο (με χαζές διακαιλογίες). Είχε φτάσει 12 σχεδόν το μεσημέρι κι εγώ δεν είχα δουλέψει καθόλου, το μόνο που είχα κάνει ήταν να φωνάζω. Και φυσικά δεν είχε γίνει και καμιά άλλη δουλειά. Μη φανταστείτε και τίποτα σοβαρό, να τακτοποιησουν κάτι ρούχα τους τα είχα βάλει. Για να μην τα πολυλογώ, ήρθε η έκρηξη! Έκανα ένα τεράστιο μπουμ! Έβαλα τις φωνές, τα απείλησα πως θα τα βάλω τιμωρία για μια εβδομάδα να μην πάνε πουθενά και να μην κάνουν τίποτα, πως θα τα κλείσω μέσα στο δωμάτιό τους να πλακώνονται όλη μέρα και θα κλείσω και την πόρτα να μην τα ακούω. Νομίζω πως κυρίως επειδή εγώ γενικώς δεν φωνάζω και σπάνια φτάνω σε αυτό το σημείο, μαζεύτηκαν. Ο καημένος ο Γιώργος έκλαιγε μια ώρα… Ένιωσα άσχημα, αλλά για να πω την αλήθεια, όχι και πολύ. Τόσο έξαλλη με είχαν κάνει.

Μετά από αυτό όμως (και για δεύτερη μέρα σήμερα) έχουν γίνει Παναγίτσες. Κάνουν όλες τις δουλειές που τους έχω πει χωρίς κουβέντα και άμεσα, παίζουν χωρίς φωνές, βγαίνουν έξω για παιχνίδι, απασχολούνται μόνα τους, τρώνε μόνα τους και μαζεύουν μετά μόνα τους. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό, δεν έχω αυταπάτες 🙂 Όμως επειδή ήταν έτσι, χτες τα πήγα και για μπάνιο το απόγευμα.

Κάτι άλλο που επίσης βοήθησε ήταν πως πήγαμε σε ένα βιβλιοπωλείο και προμηθευτήκαμε κάμποσα βιβλία που τα διάλεξαν τα παιδιά. Έτσι έχουν και κάτι που τους αρέσει για να διαβάσουν. Βέβαια και αυτό λίγο θα κρατήσει γιατί ήδη έχουν διαβάσει από 2-3 το καθένα…

Λύσεις και συμβουλές φυσικά δεν έχω. Το κάθε παιδί και ο κάθε γονιός είναι διαφορετική περίπτωση. Νομίζω πως οι πρώτες μέρες είναι πιο δύσκολες από τις επόμενες, γιατί τα παιδιά έχουν μαζεμένα πολλά απωθημένα από το σχολείο και έχουν συνηθίσει σε ένα γεμάτο πρόγραμμα και ξαφνικά έχουν άδειες μέρες, με άπειρες ώρες να κάνουν ό,τι θέλουν και τα χάνουν. Μετά θα βρουν λιγάκι τους ρυθμούς τους. Αφού έχεις εκραγεί εσύ φυσικά!

Γενικώς είναι δύσκολο να δουλεύεις με τα παιδιά στο σπίτι. Έχουν συνηθίσει να είσαι πάντα εκεί και δεν μπορούν εύκολα να ξεχωρίσουν πότε μπορούν να σε διακόψουν από τη δουλειά και πότε όχι. Επίσης επειδή είσαι συνέχεια σπίτι, έχεις συνηθίσει κι εσύ να κάνεις πολλές δουλειές που θα μπορούσαν να έχουν αναλάβει τα παιδιά αν υπήρχε η ανάγκη. Έτσι τώρα που υπάρχει η ανάγκη, τους λες να τις κάνουν, αλλά δυσκολεύονται. Θέλει υπομονή, θέλει πλάνο, θέλει επιμονή. Και άντε βρες τα εσύ μετά από μια μέρα εργασίας, δουλειάς στο σπίτι, μαγειρέματος κλπ κλπ…

Πάντως η Άσπα έγραψε ένα ποστ με λύσεις για τη βαρεμάρα. Κάποιες από αυτές βέβαια θέλουν και τους γονείς, κάποιες θέλουν να πάρεις απόφαση πως θα σου γίνει ένα σπίτι χάλια μετά, κάποιες μπορεί να μην ενδιαφέρουν όλα τα παιδιά, αλλά σίγουρα μπορούν να σου δώσουν ιδέες και όλο και κάποια θα πιάσει.

Καλό κουράγιο εύχομαι σε όλους τους γονείς τώρα το καλοκαίρι 🙂