Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Το κλασικό βιβλίο του Αλ. Δουμά.

Πριν λίγο καιρό το διάβασε ο Γιώργος και ζήλεψα! Ήταν ένα από τα πολυαγαπημένα μου βιβλία όταν ήμουν μικρή και αποφάσισα να το διαβάσω ξανά. Είναι από τα βιβλία που βρίσκεις δωρεάν να κατεβάσεις (δεν έχει πλέον πνευματικά δικαιώματα) κι έτσι το κατέβασα και το διάβασα από το e-reader μου. Διαπίστωσα πως το βιβλίο που διάβασε ο Γιώργος έχει 363 σελίδες ενώ αυτό που κατέβασα εγώ είχε πάνω από χίλιες!!! Και μάλιστα εξαιρετικά πυκνογραμμένες. Προφανώς η ελληνικη έκδοση είναι απόδοση (τουλάχιστον αυτή που είχα εγώ που δεν γράφει τι χρονολογία είναι, αλλά έχει πολυτονικό σύστημα).

Έτσι διάβασα για πρώτη φορά το πλήρες κείμενο. Και διαβάζοντάς το, το συζητούσα με τον Γιώργο και βλέπαμε όλα αυτά που είχαν παραλειφθεί ή αλλάξει στην απόδοση. Και καλά, το να κόβεις κομμάτια το καταλαβαίνω. Αλλά να βάζεις δικά σου πράγματα μέσα; Γιατί;

Τέλος πάντων, το βιβλίο φαίνεται ολοκάθαρα πως είναι γραμμένο σχεδόν 200 χρόνια πριν από το στυλ του, τη γραφή, αλλά και από τον τρόπο που παρουσιάζει κάποια πράγματα. Ο συγγραφέας απευθύνεται πολλές φορές στον αναγνώστη (πάμε τώρα να δούμε τι κάνει ο τάδε..), Ελλάδα και Αλβανία είναι ένα πράγμα, γράφει κάποιες φορές “η Ιταλία δεν είναι χώρα” (μάλλον η Γαλλία ήταν υπεράνω όλων! ) και φυσικά η αίσθηση τιμής, οι μονομαχίες, η θέση της γυναίκας…

Η πλοκή φυσικά είναι γνωστή και πολυπαιγμένη. Για πρώτη φορά βέβαια είδα πολύ περισσότερες λεπτομέρειες και background στους ήρωες της ιστορίας. Τόσες λεπτομέρειες που σε κάποιες φάσεις γινόταν απίστευτα βαρετό. Κάπου λίγο πριν τη μέση του βιβλίου, όταν ο Δαντές το σκάει από τη φυλακή, αλλά πριν ξεκινήσει την εκδίκηση, κόντεψα να κόψω φλέβα. Διάβαζα, διάβαζα και δεν προχώραγε το βιβλίο. Ατελείωτες περιγραφές των πάντων (πρέπει να είχε μια σελίδα ολόκληρη που περιέγραφε το τι είδους πούρα είχε στο ράφι του ο ένας…), που ναι μεν σε βάζουν στο κλίμα της εποχής και του τόπου, αλλά σε κάνουν να λες και έλεος.

Όμως μόλις ξεπέρασα το κομμάτι αυτό και ξεκίνησε η εκδίκηση… Μπορώ να πω πως δεν κατάλαβα για πότε τελείωσε το βιβλίο.

Πολύ ωραία η ιστορία αυτή, αλλά σε κάνει και λίγο να αναρωτιέσαι. Οκ, αυτός ο τύπος αδικήθηκε. 4 άνθρωποι, ο καθένας για τους λόγους του, τον έκλεισαν σε ένα μπουντρούμι και έχασε αγαπημένη και πατέρα και φυσικά 14 χρόνια από τη ζωή του. Όμως στο τέλος δε του κακόπεσε κιόλας. Μορφώθηκε όσο κανείς, απέκτησε αμύθητα πλούτη, ταξίδεψε στον κόσμο όλο, έγινε -χωρίς υπερβολές- ένας θεός. Μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε! Και είχε και μια πεντάμορφη πριγκίπισσα να τον λατρεύει. Και εξαπολύει την οργή του στους 4 αυτούς και η μπάλα παίρνει φυσικά και όλη τους την οικογένεια, γυναίκες, παιδιά… Ξεκάνει τους πάντες. Βεβαίως στο δικαιολογεί επειδή και οι 4 αυτοί έχουν παραμείνει κακοί και κάποιων είναι και οι οικογένειες κακοί και ο κόμης Μοντεχρήστος στο τέλος κάνει και ένα βήμα πίσω και αναρωτιέται μήπως το παράκανε.

Δικαίως πάντως έχει τέτοια απήχηση το έργο αυτό και χαίρομαι που το ξαναδιάβασα. Και, λίγο άσχετο, αυτή την εποχή παίζεται στο εξωτερικό το Revenge, το οποίο βλέπουμε φανατικά και έχει βασιστεί (πολύ χαλαρά, μόνο την γενική ιδέα) στον Κόμη Μοντεχρήστο.