Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Είναι πάνω από ένας μήνας τώρα που έχω χτυπήσει το πόδι μου. Ευτυχώς σιγά σιγά γίνεται καλύτερα.

Όσες μέρες όμως πόναγα πολύ (όλο αυτό το μήνα δηλαδή), το πρόσεχα το πόδι μου και γενικώς έκανα ελάχιστα πράγματα. Έτσι οι επιλογές μου ως προς το πως θα περάσω τη μέρα μου ήταν περιορισμένες. Μέσα στο σπίτι, χωρίς να κουνιέμαι ιδιαίτερα.

Χτες το απόγευμα, όταν γύρισε η Ιωάννα από το καράτε, με βρήκε μπροστά στον υπολογιστή του σαλονιού. Ήρθε αμέσως κοντά μου, με αγκάλιασε και μου είπε: μαμά, είσαι καλά; έχεις περάσει όλη τη μέρα σου μπροστά στον υπολογιστή! Κάνε και τίποτα άλλο!

Αυτό με έκανε να ταρακουνηθώ λιγάκι. Τι κάνω όλο αυτό το μήνα; Ξυπνάω, τρώω πρωινό, κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή στο σαλόνι και βλέπουμε ένα 40λεπτο επεισόδιο από κάποια σειρά όσο κάνει ο Κωνσταντίνος στατικό ποδήλατο (εγώ φυσικά ξάπλα), κατεβαίνω στο γραφείο, κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και δουλεύω, ανεβαίνω μόνο λίγο το μεσημέρι για φαγητό, μετά ξανά κάτω στον υπολογιστή, μετά στο σαλόνι ξάπλα στον καναπέ και ανοίγω αμέσως τον υπολογιστή εκεί, είτε για να συνεχίσω τη δουλειά, είτε για να χαζοπαίξω, είτε για να δω κάτι. Και αυτό συνεχίζεται μέχρι το βράδυ, όπου απλώς μετά θα πάω στο κρεβάτι για λίγο διάβασμα. Έλεος! Το παράκανα! Έχω καεί λέμε.

Και οκ, μέχρι τώρα είχα μια δικαιολογία, γιατί πραγματικά δε μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Τώρα όμως το πόδι έχει αρχίσει και φτιάχνει. Πρέπει να ξεφύγω από αυτή τη ρουτίνα που έχω μπει, από τη μαλθακίαση μπροστά σε έναν υπολογιστή, και να κάνω κάτι διαφορετικό. Δεν ξέρω τι. Αλλά ξέρω πως χτες το απόγευμα, όταν ανέβηκα στο σαλόνι, δεν άνοιξα αμέσως τον υπολογιστή γιατί είχε κάποια προβλήματα και δε δούλευε και ένιωσα λες και ήμουν αποκομμένη από κάτι, από τον κόσμο!  Νομίζω είναι ώρα να φτιάξω κάνα κουλουράκι, να κάνω κάτι πιο δημιουργικό, να παίξω καμιά πασιέτζα έστω!

Ακόμα δε μπορώ να κάνω τίποτα εξτρίμ, ούτε θέλω να πολυκουράσω το πόδι μου. Σιγά σιγά θα γίνουν αυτά. Αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω κι έτσι.

Σήμερα θα είναι μέρα χωρίς υπολογιστή (εκτός δουλειάς δηλαδή). Ήδη από το πρωί, αντί να ανοίξουμε υπολογιστή, φτιάξαμε τις ελίτσες που είχαμε μαζέψει το σ/κ και όσο έκανε ποδήλατο ο Κωνσταντίνος, εγώ έκανα δουλίτσες στην κουζίνα (τα βαριά τα άφησα για εκείνον μετά). Το απόγευμα, αν τελειώσουν και τα παιδιά νωρίς από τα μαθήματα, θα στολίσουμε.

Άντε να ξεφύγουμε λιγάκι!