Σήμερα το πρωί ο παππούς μου έφυγε, μετά από αρκετές μέρες ταλαιπωρίας. Κυριακή του Πάσχα….
Πλήρης ημερών, αφού έφτασε τα 94 χρόνια ζωής, ήταν καλά (όσο γίνεται σε αυτή την ηλικία), μέχρι πριν 10 μέρες, αυτοεξυπηρετούμενος και με τα λογικά του. Σπουδαίο πράγμα αυτό. Έζησε μια καλή ζωή, είδε παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, έμεινε σε 3 διαφορετικές ηπείρους (αφού πέρασε μέρος της ζωής του στην Ελλάδα, μέρος στην Αμερική και κάτι λίγο στην Ιαπωνία στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο), έκανε δεκάδες διαφορετικές δουλειές, ήταν πολυπράγμων και πολυτεχνίτης. Ήταν ο άνθρωπος με τα πολλά ονόματα, αφού κάθε φορά που μετακόμιζε από Ελλάδα σε Αμερική και πάλι πίσω, του έκαναν αλλαγή στο όνομα. Το Σακελλάρης έγινε Τσάρλι και το Τσάρλι ξαναμεταφράστηκε σε… Κάρολος!!! Και αυτές ήταν οι αλλαγές μόνο στο μικρό του!
Οι πρώτες μου αναμνήσεις από τον παππού είναι από τις καλοκαιρινές διακοπές που περνάγαμε μαζί. Όταν πήγαινα δημοτικό μας κράταγε όλο το καλοκαίρι η γιαγιά και ο παππούς στο εξοχικό. Βέβαια η γιαγιά ήταν αυτή που μας φρόντιζε και ο παππούς ήταν αυτός που φώναζε. Σε μένα κυρίως, γιατί η αδερφή μου ήταν πάντα η πολυαγαπημένη του. Αυτή η διάκριση κράτησε μέχρι το τέλος, αλλά δεν με πείραζε ιδιαίτερα. Όταν ήμουν μικρή απλώς το συζητούσα πως ό,τι και να γίνει φταίω εγώ, όταν μεγάλωσα απλώς ήταν ένα γεγονός που προσπερνούσα.
Θυμάμαι επίσης που πηγαίναμε στην Αμερικανική Βάση για να του κάνουμε επίσκεψη που δούλευε μαζί με τη γιαγιά. Ήταν μεγάλη η χαρά μας να πηγαίνουμε εκεί γιατί βρίσκαμε και ένα σωρό πράγματα που δεν κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα (πχ Μπάρμπι ενώ εδώ είχε ακόμα μόνο τις ΜπιΜπιΜπο… τι θυμάται κανείς!!! )
Το μεγαλύτερο όμως μέρος της ζωής μου τον θυμάμαι να είναι στη σύνταξη. Θυμάμαι τον μπαμπά μου να αναρωτιέται πως θα ζήσει αυτός ο άνθρωπος που είναι τόσο δραστήριος τώρα που βγήκε στη σύνταξη και δε θα δουλεύει. Μια χαρά, είναι η απάντηση! Η γιαγιά τον φρόντιζε σαν τα μάτια της και καλύτερα και δε του έλειψε ποτέ τίποτα. Απλώς όσο μεγάλωνε και δεν είχε αντοχές, περιοριζότανε η απόσταση που έκανε στις βόλτες του και φυσικά η συχνότητά τους. Τα τελευταία χρόνια η διασκέδασή του ήταν η τηλεόραση και οι τσακωμοί με τη γιαγιά! Κάπως έπρεπε να περάσει η ώρα…
Δεν ήταν ο άνθρωπος που ασχολήθηκε ποτέ ιδιαίτερα μαζί μας, αλλά ήταν ο παππούς μου. Και θα θυμάμαι πως φώναζε την Ιωάννα “κοκορίκο” και γελάγαμε επειδή ήθελε τη μπανάνα και το ακτινίδιό του κομένα με συγκεκριμένο τρόπο.
Ελπίζω η γιαγιά να καταφέρει να ξεπεράσει την έλειψη του παππού…
Καλό ταξίδι…
Καλό ταξίδι…
Συλληπητήρια!
Ζωή σε λόγου σας! Πάντως κάτι έχει πάρει η εγγονή από τον παππού αν κρίνω από εργατικότητα και πολυτεχνίτισσα!
Καλή ανάπαυση στον παππού σου! Πολύ αληθινά τα περιγράφεις! Καλή δύναμη στη γιαγιά σου!
Καλό ταξίδι στο παππου σου….
Πριν ενα χρόνο έχασα τη γιαγια μου στα 81 της….Ο παππους μου στην αρχή δυσκολευτηκε, τώρα ειναι καλα αφου εχει εμας κοντα του.
Πριν 6 μήνες έχασε και τη μαμα του… Ω ναι η προγιαγια μου εφυγε στα 101 της εχοντας κοντά της παιδιά , εγγόνια, δισέγγονα και 10 τρισέγγονα….
Ευλογία να μεγαλώνεις και να γνωρίζεις παππου και γιαγια….Εγω τους εζησα ολους ακομα και 2 προπαππουδες και δυο προγιαγιες…
Καλημερααααα
Pingback: Πάει το 2012 | Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα
Λάθος μας που τα έχουμε βάλει με το θάνατο ο θάνατος έχει να μας διδάξει τόσα πολλά πράγματα παπουκα μου είναι κάτι παραπάνω από την ίδια την ζωή… Είναι ανάσταση όσον αναφορά τις στιγμές που έχουμε θάψει βαθιά μέσα μας στην καρδιά.. Σήμερα που έφυγες παπού θυμάμαι τα όμορφα καλοκαίρια παιδικά και αθώα με το κόκκινο το καπέλα σου να χαμογελάς μεγάλωσα μαζί σου αλλά κάταλαβα πόσο χαμένη είμαι γιατί θα έπρεπε να περνάω παραπάνω ώρες μαζί σου παπού πριν φύγεις.. Σαγαπαω πολύ..