Έτσι είχαμε ονομάσει ένα ποστ το 2007.
Θα πω δυο λόγια και μετά θα επαναφέρω εδώ αυτό το ποστ, γιατί συνεχίζει να ισχύει φυσικά, να είναι εξαιρετικά γραμμένο και να λέει όλα όσα λέω κι εγώ σε όποιον μου λέει πως δε θα πάει να ψηφίσει. Και φέτος το ακούω από ακόμα περισσότερους ανθρώπους, ακόμα και αυτούς που ψηφίζουν πάντα. Ο κόσμος είναι πολύ απογοητευμένος και πλέον θεωρεί πως δεν έχει νόημα να ψηφίσει γιατί είναι όλοι ίδιοι και δεν θα αλλάξει τίποτα.
Εγώ θα πω πως αν δεν πας ψηφίσεις, τότε δεν έχεις κανένα δικαίωμα μετά να διαμαρτυρηθείς για όσα συμβαίνουν στη χώρα. Αφήνεις τους άλλους να επιλέξουν για σένα το ποιοί θα είναι αυτοί που θα πάρουν τις αποφάσεις. Δεν διαμαρτύρεσαι με αυτό τον τρόπο, γιατί η αποχή δεν μετράει πουθενά. Το ίδιο και τα λευκά και τα άκυρα, μια που τα ποσοστά των κομμάτων βγαίνουν ΜΟΝΟ από τα έγκυρα ψηφοδέλτια. Αν πάει να ψηφίσει ένας μόνο, τότε το κόμμα που θα ψηφίσει αυτός ο ένας θα έχει βγει με ποσοστό 100%… Μεγάλη επιτυχία.
Παραθέτω το ποστ του cyrusgeo
Ποτέ δεν έχω πει σε κανέναν τι να ψηφίσει, έχω όμως πει πολλές φορές να ψηφίσει! Eίναι γεγονός ότι μία μερίδα του κόσμου έχει απογοητευτεί (καθόλου αδικαιολόγητα, βεβαίως) με τους νυν και τους προηγούμενους κυβερνώντες, και ασφαλώς το αίσθημα αυτό δεν μπορεί παρά να το έχει εντείνει η αποκαλυπτική για τις επιδόσεις του κρατικού μηχανισμού συμφορά που ζούμε αυτές τις μέρες. Έτσι ουκ ολίγοι οδηγούνται στην επιλογή του λευκού, του άκυρου ή της αποχής, είτε απλώς αηδιασμένοι είτε θεωρώντας την ως την πιο ηχηρή αποδοκιμασία. Για μας αυτό είναι τόσο καταφανώς σφάλμα που δεν θα έπρεπε να χρειάζεται συζήτηση – κι όμως με εκπλήσσει το πόσες φορές ακούω ανθρώπους να προκρίνουν την επιλογή αυτή αγνοώντας τα της εκλογικής διαδικασίας ή χωρίς να έχουν σκεφτεί τις απλές αριθμητικές συνέπειες.
Tα κύρια δεδομένα είναι τα εξής:
α) Tα ποσοστά των κομμάτων προκύπτουν από τα έγκυρα ψηφοδέλτια μόνον.
β) Mε βάση τα ποσοστά αυτά μοιράζονται οι260250 από τις 300 έδρες της Bουλής, ενώ οι υπόλοιπες4050 χαρίζονται στο πρώτο κόμμα.
γ) Πλειοψηφία στη Bουλή θεωρούνται οι πάνω από 150 έδρες.
δ) Για να μπει ένα κόμμα στη Bουλή πρέπει να έχει ποσοστό τουλάχιστον 3% (επί των εγκύρως ψηφισάντων, πάντα).Ένα υποθετικό παράδειγμα: Έστω ότι οι ψηφοφόροι είναι 100, και το κόμμα που έρχεται πρώτο το ψήφισαν 35. Aν 30 άλλοι ψήφισαν λευκό ή άκυρο ή δεν πήγαν να ψηφίσουν, τότε το 35 στους εκατό γίνεται 35 στους 70, πράγμα που επιτρέπει στους εκπροσώπους του πρώτου κόμματος να λένε μετά (συνειδητά ψευδόμενοι και όπως ακούμε συνήθως) «μη μιλάτε γιατί εμάς μας ψήφισε το 50% του λαού»…
Kαι ένα πραγματικό παράδειγμα, από τις εκλογές του 2004 (τα ποσοστά είναι στρογγυλεμένα – τα ακριβή στοιχεία εδώ): Aποχή, λευκά και άκυρα ήταν 25%. Tο ποσοστό της NΔ ήταν 34% (επί των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους), με την αποχή κτλ. μεταμορφώθηκε σε 45,5% (επί των εγκύρως ψηφισάντων), που με τη σειρά του έγινε 55% των εδρών στη Bουλή (με το πριμ των 40 εδρών). ΠAΣOK: 30,5% επί των εγγεγραμμένων, 40,5% επί των εγκύρων, 39% των εδρών. Aντίστοιχα, KKE 4,5% – 6% – 4%, ΣYN 2,5% – 3,5% – 2%.
Όσοι λοιπόν ψηφίζουν λευκό ή άκυρο ή απέχουν, στην πραγματικότητα δεν απέχουν καθόλου: ανεβάζουν τα ποσοστά όλων των εντός βουλής κομμάτων (ενώ προφανώς τα απεχθάνονται όλα εξίσου!), κάνουν ακόμα πιο απίθανη την είσοδο κάποιου νέου πολύ μικρού κόμματος (προς το οποίο θα μπορούσαν να έχουν στραφεί), αλλά προπάντων βοηθούν το κόμμα που θα κυβερνήσει, καθώς του χαρίζουν πλαστή πλειοψηφία. Όσο μεγαλύτερη η αποχή, τόσο μεγαλύτερη η πλαστή αυτή πλειοψηφία. Aν η κυβέρνηση έχει πάνω από 150 έδρες, τότε εξασφαλίζει αυτοδυναμία, δηλαδή τη δυνατότητα να περνάει όποιο νόμο θέλει χωρίς να χρειάζεται η σύμφωνη γνώμη άλλων και χωρίς να μπορούν να την εμποδίσουν όλα τα άλλα κόμματα μαζί.
Έτσι, αυτό που κάποιοι θεωρούν αντίδραση, και μάλιστα την εντονότερη αντίδραση, δεν είναι παρά θείο δώρο στην εκάστοτε κυβέρνηση. Kατά τη γνώμη μας η αποχή είναι απλώς εκτόνωση που δίνει την ψευδαίσθηση αντιδράσεως: πραγματική αποδοκιμασία των κυβερνητικών κομμάτων δεν είναι η αποχή αλλά η υπερψήφιση ενός ‘μικρού’ (έστω με κριτήριο το «στους τυφλούς τον μονόφθαλμο»), ώστε να περιοριστεί η δύναμη και η αλαζονεία των δύο ‘μεγάλων’.
Mε τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, αν (όπως φαίνεται ότι είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή) τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν μικρή διαφορά, και αν τα μικρά που θα μπουν στη Bουλή συγκεντρώσουν συνολικά πάνω από 16% των εγκύρων ψήφων, τότε και μόνον τότε το πρώτο κόμμα δεν θα έχει πια αυτοδυναμία (όπως είδα σε πρόσφατη σχετική ανάλυση στο Έθνος – δυστυχώς δεν μπορώ να την εντοπίσω τώρα).
(τα έντονα γράμματα και οι διορθώσεις είναι από μένα, μια που έχει αλλάξει και πάλι ο εκλογικός νόμος)
Είναι δύσκολη η απόφαση να ξεπεράσεις την απόγνωση, την απογοήτευση και την αηδία προς το πολιτικό σύστημα και να πας να ψηφίσεις. Αλλά αν δε το κάνεις, είσαι πραγματικά άξιος της μοίρας σου. Εγώ θα πάω το παραπάνω κείμενο ένα βήμα πιο πέρα. Ας μην είναι ο ψήφος μας, μόνο μια ψήφος διαμαρτυρίας. Ας μην ψηφίσουμε όποιο χαζοκόμμα βρεθεί μπροστά μας πρώτο, μόνο και μόνο για να πούμε πως ψηφίσαμε κάτι ως διαμαρτυρία για την σημερινή κατάσταση. Ας κάτσουμε να σκεφτούμε και να ψάξουμε. Εδώ κρίνονται οι ζωές μας και είναι η ευκαιρία να πούμε τη γνώμη μας. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση, αλλά αξίζει να αφιερώσουμε χρόνο διαβάζοντας στο ίντερνετ, ακούγοντας τις κουβέντες τους, κρίνοντας τα λεγόμενα και τις πράξεις τους. Ας ψηφίσουμε όλοι, αυτόν που θεωρούμε πως είναι ο πιο ικανός να τα βγάλει πέρα με την κατάσταση στην οποία είμαστε. Ας είναι η ψήφος μας θετική. Μόνο έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε.
Δε θα πω ποιός αξίζει, δε θα πω τι να ψηφίσουμε, ο καθένας έχει διαφορετικά κριτήρια. Το μόνο που λέω είναι πως με την αδιαφορία σίγουρα δε θα βγει τίποτα καλό. Μπορεί να μη βγει τίποτα καλό ούτε αν κάνουμε την προσπάθεια. Αλλά τουλάχιστον θα έχουμε προσπαθήσει…
Στέλλα μου, δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο και με τα λεγόμενά σου, αλλά και με το άρθρο στο οποίο παραπέμπεις… Είναι πολύ σημαντικό και είναι όσο δικαίωμα, τόσο και υποχρέωσή μας να ψηφίσουμε και να δώσουμε τη δική μας απάντηση σε όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια.
Για να δούμε τί θα γίνει τη Δευτέρα… Είμαι περίεργη εάν θα επικρατήσει το DNA ή η κριτική σκέψη…
Η σιωπή, είναι και αυτή συνενοχή…. Εγώ εκνευρίζομαι εξίσου και διαφωνώ με όσους δεν πηγαίνουν και στις εκλογές του κλάδου τους αλλά διαμαρτύρονται ότι οι συνδικαλιστές είναι όλοι μπάζα (ρε φίλε, τα μπάζα βγαίνουν γιατί κάποιοι πήγαν και ψήφισαν αυτά αντί για τους ανθρώπους που αξίζουν και είναι πραγματικά πολλοί) και βέβαια, διαμαρτύρονται ΑΚΟΜΑ περισσότερο, άμα αρχίσουν και θίγονται κεκτημένα με αγώνες (πάντα των άλλων βέβαια) δικαιώματα και γκρινιάζουν και έχουν απαιτήσεις…