Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Πως πέρασαν οι μέρες έτσι και δεν έχω προλάβει να γράψω τίποτα για το υπέροχο σ/κ που περάσαμε!

Ο Κωνσταντίνος έλειπε στο Άμστερνταμ. Γυρνούσε την Πέμπτη αργά. Αφού λοιπόν είχαμε περάσει πάρα πολύ ωραία την προηγούμενη εβδομάδα στο εξοχικό, πρότεινα να το επαναλάβουμε και αυτό το σ/κ. Να ανέβουμε την Πέμπτη ώστε να πάρουμε και τον Κωνσταντίνο μας από το αεροδρόμιο και να μείνουμε μέχρι την Κυριακή. Και έτσι κάναμε μια που η ιδέα άρεσε γενικώς.

Ανεβήκαμε την Πέμπτη το βραδάκι λοιπόν. Μετά από αγώνα δυο ημερών, έπεισα τα παιδιά (και κυρίως τον Γιώργο) πως δε γινόταν να μείνουν ξύπνια για να έρθουν μαζί μου στο αεροδρόμιο. Το αεροπλάνο έφτανε στις 1.15 και έτσι πριν τις 3 τα ξημερώματα δεν υπήρχε περίπτωση να είμαστε πίσω. Ο συμβιβασμός ήταν πως μόλις έρθει ο μπαμπάς τους θα τα ξυπνήσει να του δώσουν φιλί και πως το πρωί θα έχουν την άδεια να τον ξυπνήσουν. Σκληρά παζάρια! Και ευτυχώς που δεν έκατσαν ξύπνια δηλαδή, γιατί είχε και μια ώρα καθυστέρηση η πτήση, άρα ήμασταν σπίτι μετά τις 4. Ούτε θυμάμαι ποιά ήταν η τελευταία φορά που έχω ξενυχτήσει έτσι! Να κοιμηθούμε πέντε παρά;;; Παραλίγο να δούμε και το ξημέρωμα! Πάντως ο Κωνσταντίνος τήρησε την υπόσχεση και τα ξύπνησε το βράδυ (άσχετο αν δε το θυμόταν η Ιωάννα το πρωί) και δεν είπε και τίποτα όταν στις 6.30 το πρωί πέσανε πάνω του σαν τρελά! Τα έβαλα να κοιμηθούνε ξανά, ένα από την κάθε πλευρά του μπαμπά τους και πήγα εγώ στο άλλο κρεβάτι. Να χορτάσουν την αγκαλιά του!

Περάσαμε ξανά τρεις μέρες ζάχαρη. Εμένα μου φάνηκε πως έκανα μια βδομάδα διακοπές. Ακόμα και αν κάνεις δουλειές στο σπίτι (που είναι μικροσκοπικό οπότε τελειώνουν σε μια ώρα), αν μαγειρεύεις, αν πλένεις πιάτα ή αν δουλεύεις, το να μπορείς να πας να κάνεις μια βουτιά, χωρίς καμία προετοιμασία, και να επιστρέψεις για να συνεχίσεις μετά, είναι μεγάλη υπόθεση. Και ακόμα μεγαλύτερη το να έχουν τα παιδιά την ελευθερία να κάνουν ό,τι θέλουν ολη μέρα χωρίς να φοβάσαι, το να ξέρεις πως έχουν μεγάλη παρέα και διασκεδάζουν, πως κάνουν μπάνιο, παίζουν και βολτάρουν από κάτω. Έχεις την ηρεμία σου έτσι και ξεκουράζεσαι. Έχουν μεγαλώσει και τα παιδιά πλέον, οπότε είναι πολύ πιο εύκολα τα πράγματα.

Με το κολύμπι πρωί και βράδυ, είχαμε μαζί και την υποβρύχια μηχανούλα μας. Έτσι τραβήξαμε και μερικές φωτογραφίες. Δυστυχώς μια μέρα που κολυμπούσα και είδα με εκπληξη ένα χταπόδι να είναι ολόκληρο έξω, δίπλα σε ένα βράχο και να με κοιτάει, δεν την είχα μαζί και δεν πρόλαβα να το φωτογραφίσω. Όμως φωτογράφισε ο Κωνσταντίνος ένα άλλο, που μας έπαιζε κρυφτούλι! Δείτε λοιπόν μερικές από τις εικόνες που βλέπουμε κι εμείς όταν κολυμπάμε με τη μάσκα μας!

Βυθός, σκοινιά από τις βάρκες και ψαράκια

Το σκοινί μιας σημαδούρας

Τι είναι αυτό το πουά πράγμα ξέρει κανείς; Την επόμενη μέρα δεν ήταν πια εκεί.

Που'ντο που'ντο, το χταποδάκι.....