Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

(Θα ακολουθήσει σειρά ποστ που δεν έγιναν το π/σ/κ ενώ ήθελα να γίνουν και θα μπουν με σωστή χρονική επισήμανση)

Την Πέμπτη, 4 Οκτωβρίου, Παγκόσμια ημέρα των ζώων, κάποιος τίμησε τη μέρα δεόντως… Έριξε φόλα στην αυλή του σπιτιού μας στην Αθήνα και ξεπάστρεψε τις γατούλες που μαζεύονταν εκεί. Και δυστυχώς όχι μόνο αυτές, αλλά και τον καλό μας φύλακα και φίλο, τον σκύλο μας, τον Πάκο, που ήταν μαζί μας σχεδόν 13 χρόνια.

Ήταν Γενάρης του 2000 όταν αποφασίσαμε με τον Κωνσταντίνο να κάνουμε στον πατέρα μου δώρο ένα σκύλο (τον ήθελε, δε μας ήρθε έτσι…). Πήγαμε λοιπόν από τη Φιλοζωική Εταιρεία και κοιτάξαμε όλα τα αδέσποτα σκυλάκια, να βρούμε ένα να του δώσουμε σπίτι. Ο πατέρας μου ήθελε να είναι αρσενικό και προς το μικρό για να το έχει στο σπίτι. Το πρώτο το πετύχαμε, το δεύτερο… όχι και τόσο! Πήραμε τον Πάκο, ένα πανέμορφο σκυλί που το σώμα του ήταν σαν μπόξερ (με τις ραβδώσεις που έχουν μερικά) και φάτσα λίγο σαν της Κίκας. Δεν έγινε μικρός βέβαια και έτσι κατέβηκε στον κήπο να περάσει τα χρόνια του και να φυλάει όλο το σπίτι.

Ήταν πολύ άγριος με τους ξένους και τους γάβγιζε πολύ, αλλά φιλικός με τους γνωστούς. Τέλειος φύλακας δηλαδή. Ήξερες πότε έρχεται κάποιος και αν είναι γνωστός ή όχι. Με τις γάτες της γειτονιάς είχε αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση, όπως και με όλα τα ζώα εκεί. Τις άγνωστες τις κυνηγούσε, τις γνωστές τις τάιζε από το φαγητό του, τις πρόσεχε και είχαμε δει κάμποσες φορές τα μικρά γατάκια να κοιμούνται στην κοιλιά του πάνω. Και τα πουλάκια τα άφηνε να τρώνε από το φαγητό του, ενώ τις χελώνες απλώς τις αγνοούσε.

Την Πέμπτη λοιπόν ο πατέρας μου έφυγε να πάει σε μια δουλειά. Ο Πάκο ήταν μια χαρά. Μέχρι να γυρίσει, μέσα σε μια ώρα δηλαδή, είχε γίνει το κακό. Και γέρικος όπως ήταν, δεν άντεξε.

Δεν ξέρω ποιός το έκανε και τι του είχαν κάνει τα γατάκια και ο Πάκο. Αλλά εύχομαι να το πάθει και ο ίδιος!