Τετραλογία του Κρίστοφερ Παολίνι: Eragon, Eldest, Brisingr, Inheritance
Είναι τα αγαπημένα βιβλία του Γιώργου και με παρακάλαγε πολύ καιρό να τα διαβάσω. Οπότε και του έκανα το χατήρι. Όχι ότι δεν ήθελα κι εγώ δηλαδή…
Ο Παολίνι ξεκίνησε να γράφει τα βιβλία όταν ήταν 15 χρονών. Και έφτασε να έχει μια μπεστ σέλλερ σειρά βιβλίων που έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Αυτό από μόνο του νομίζω είναι εντυπωσιακό.
Η ιστορία με λίγα λόγια είναι η εξής: Στην Αλαγαισία (ένα κόσμο που θυμίζει τον δικό μας μα δεν είναι), ο Έραγκον από φτωχός αγρότης βρίσκεται να γίνεται ο μοναδικός δρακοκαβαλάρης και να πρέπει να αντιμετωπίσει και να νικήσει τον μεγαλύτερο μάγο της εποχής που έχει κυλίσει τη χώρα στο σκοτάδι, το κακό, τη βία και τον πόλεμο.
Ποιά η γνώμη μου; Για τα πιτσιρίκια που δεν έχουν διαβάσει Τόλκιν, ΜακΚάφρεϊ, ΛεΓκεν κλπ κλπ είναι φανταστικό! Ο Παολίνι προφανώς έχει διαβάσει πολλούς κλασικούς και μη συγγραφείς φάνταζι (προς τιμήν του αυτό φυσικά) και έχει πάρει ιδέες από παντού που τις έκανε έναν αχταρμά και τις έβαλε σε μια ιστορία. Κατά περίεργο τρόπο κατάφερε να κάνει μια σχετικά αξιοπρεπή δουλειά με αυτό. Αναγνωρίζεις όλες τις επιρροές, αλλά σπάνια σε ενοχλεί, ούτε είναι copy-paste. Και ενώ πολλά πράγματα στην πλοκή είναι αναμενόμενα, μερικές φορές σε εκπλήσσει κιόλας.
Αυτό που με κούρασε πολύ είναι οι περιγραφές του. Θέλει να σε βάλει στον κόσμο του, να τον δεις κι εσύ στην φαντασία σου ΑΚΡΙΒΩΣ όπως τον έχει και αυτός, αλλά αυτό σημαίνει πως πρέπει να σου περιγράψει τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια, τα κτήρια, τους κήπους, τα λιβάδια… και όλο αυτό σε 4 τεράστια βιβλία. Έλεος.
Επίσης με ενοχλεί η λογική του “η μοίρα το έχει γραμμένο, άρα έτσι θα γίνει” και θεωρώ πως το τέλος θα μπορούσε να είναι διαφορετικό. Δε μου άρεσε ιδιαίτερα. Δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες, καθώς όσο και να μην είστε spoiler freaks, ε, εντάξει, για το τέλος μιλάμε. Άσε που η ερωτική ιστορία που υποτίθεται πως υπάρχει μέσα στο βιβλίο, στην ουσία είναι ανύπαρκτη.
Τέλος πάντων, εάν σε κάποιον αρέσουν αυτού του είδους τα βιβλία, προτείνω να τα διαβάσει, δεν είναι κακά. Και αν γράφει έτσι τώρα, ίσως να έχει προοπτικές για κάτι πολύ καλύτερο στο μέλλον.
Προς το παρόν χαίρομαι που τα τελείωσα και δεν έχω και πολύ όρεξη να ξεκινήσω κάτι άλλο. Για τώρα διαβάζω τα καινούρια του Σπασίκλα και της Ξενέρωτης και του Οριγκάμι Γιόντα και μαζί με αυτά διαβάζω και την Μαγεία της Πραγματικότητας του Dawkins (σχετικά μεταξύ τους όλα χαχαχαχαχααχαχα).