Ήταν μια ζωή κοκέτα. Με τις κρέμες της, τα μανικιούρ της, τα πεντικιούρ της, τα μασάζ της, τα κομμωτήριά της. Δεν υπήρχε περίπτωση να πρέπει να πάει στο γιατρό και να μην καλέσει την κομμώτρια να της φτιάξει το μαλλί πρώτα. Οι πρώτες αναμνήσεις που έχω από αυτήν, είναι καλοκαίρια που μας έβαζε να της βάζουμε κρέμες στο πρόσωπο (πάντα με συγκεκριμένη φορά – από τη μύτη προς τα μάγουλα, από το κέντρο του κούτελου προς τις άκρες- και με συγκεκριμένη πίεση). Η γυναίκα που, όντας η μικρότερη της γενιάς της, ήταν γνωστή σε όλους μέχρι τα βαθιά γεράματα ως “μπέμπα”.
Την ιστορία της την έχω γράψει κι εδώ.
Εδώ και λίγους μήνες είχε καταπέσει. Τον τελευταίο καιρό δεν μπορούσε καν να σηκωθεί από το κρεβάτι και πόναγε πολύ. Το τελευταίο δεκαπενθήμερο το πέρασε στο νοσοκομείο και τις τελευταίες μέρες τις πέρασε χωρίς πόνο, στον κόσμο της, παρέα με τον άντρα της (που έχει χάσει εδώ και 30 χρόνια). Δεν ξέρω αν εκεί που πήγε το Σάββατο το βράδυ τον βρήκε, αλλά τον είχε σίγουρα βρει από πριν.
Κληρονομιά μου άφησε τις συνταγές της, τα λουλούδια της και ένα καλό μίξερ. Ακριβώς ό,τι χρειάζομαι και μου αρέσει δηλαδή.
Καλό ταξίδι γιαγιά.
Η γιαγιά Ολυμπία ήταν σπιρτσόζα και είχε χιούμορ. Κάθε φορά που ερχόμουν Αθήνα μου μαγείρευε. Ακόμα και τους τελευταίους μήνες, κάθε φορά που έμπαινα στο σπίτι, την πείραζα και της έλεγα για γκόμενους. Η γιαγιά το καταδιασκέδαζε.
Την έλεγα “κοπέλα μου” ή “Ολυμπία” και της άρεσε.
Μια εποχή την είχε πιάσε και έπαιρνε όποια εφημερίδα είχε ταινία. Έχει μαζέψει τις άπειρες σαβουροταινίες βέβαια. Μέσα σε αυτές και πολλά ελαφρές τσοντούλες. Αλλά μου έιπε “είδα κάμποσες, δεν έδειχναν τίποτα όμως, πάνω στο καλό το κόβαν”. Διάβαζε άρλεκιν και κατασκοπικά αλλά πλέον το κριτήριό της για ένα βιβλίο ήταν το βάρος του: άν το βιβλίο ήταν βαρύ κουράζονταν τα χέρια της.
Θέλω να πιστεύω ότι η Ολυμπία έζησε μια καλή ζωή. Είδε δισέγγονα, δεν κακοπέρασε, και πέθανε σε μεγάλη ηλικία με όλους της του απογόνους ζωντανούς.
Χάρηκα που σε γνώρισα κοπέλα μου.
Να ζήσετε να τη θυμάστε παιδιά! Πιστεύω ότι για τους ανθρώπους δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα να νιώθουν αγάπη από τους απογόνους τους. Να μιλάτε στο Γιώργο και την Ιωάννα γι αυτήν, έτσι θα συνεχίσει να ζει!
🙂
twra egw giati klaiw? e? pes esi…
mallon mou thimises kati.
Na nai kala ekei pou pige!
Δεν μας μπήκε καλά το 7 μου φαίνεται. Πολύ θανατικό. Δεν ξέρω για τον παππού σου, αλλά την δική μου γιαγιά θα την βρει σίγουρα. Να αλλάξουμε συνταγές…
Pingback: Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα » Blog Archive » Πάει το 2007
Pingback: Γιαγιά Στέλλα | Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα