Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Πριν λίγες μέρες είχα αναφέρει τις δραστηριότητες που σταματάνε ή ξεκινάνε τα παιδιά φέτος. Είχα αναφέρει λοιπόν τους προβληματισμούς μου ως προς αυτό. Ή καλύτερα, όχι τους προβληματισμούς μου, γιατί εγώ έχω κατασταλάξει στο τι είναι σωστό και τι όχι και πώς πρέπει να συμπεριφερθώ, αλλά στην στεναχώρια και την πίεση που μπορεί να προκαλέσουν οι επιλογές των παιδιών στους γονείς, ακόμα και όταν ξέρουν τι είναι σωστό να γίνει.

Πριν γίνεις γονιός βλέπεις άλλους γονείς να προωθούν τα παιδιά τους να κάνουν αυτά που είχαν εκείνοι απωθημένο ή που θεωρούσαν πως πρέπει να κάνουν τα παιδιά τους για τον οποιονδήποτε λόγο, ενώ το παιδί δεν ήθελε. Ίσως πολλοί από εμάς να το έχουμε νιώσει κιόλας αυτό. Εγώ θυμάμαι ακόμα το πως η μαμά μου με έβαλε να πάω μπαλέτο ενώ δεν ήθελα καθόλου. Εκείνη βέβαια είχε τους λόγους της, ήθελε να αποκτήσουμε “χάρη” (κάτι που ποτέ δεν έγινε βέβαια…), θεωρούσε πως έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για τα παιδιά της. Εγώ από την άλλη πήγαινα με μεγάλο ζόρι, δε μου άρεσε καθόλου. Και ως δια μαγείας, μετά από κάνα τρίμηνο, με έπιασε τρομερός πόνος στο πόδι και… πάει το μπαλέτο. Τέλος πάντων, τα βλέπεις αυτά και κακολογείς τους γονείς που το κάνουν. Μετά όμως γίνεσαι εσύ γονιός και τα βρίσκεις αυτά μπροστά σου…

Είναι δύσκολο. Βλέπεις το παιδί σου να είναι πολύ έξυπνο, να μπορεί να τα καταφέρει στα πάντα και να τεμπελιάζει, ή να έχει μια συγκεκριμένη κλίση, ένα ταλέντο κάπου και να μη θέλει να δουλέψει πάνω σε αυτό. Σαν γονιός θέλεις το καλύτερο για το παιδί σου, θέλεις να το δεις να αριστεύει, να πετυχαίνει. Έχεις μια τρομερή παρόρμηση να το ζορίσεις, να το σπρώξεις προς τα εκεί που πιστεύεις εσύ πως πρέπει. Όμως όπως είχε πει ο Αινστάιν “Genius is 1% talent and 99% percent hard work…” Εσύ βλέπεις πως αν το παιδί πραγματικά στρωνόταν στη δουλειά, θα γινόταν εξαιρετικός (μουσικός, προγραμματιστής, ζωγράφος, χημικός, πολιτικός… οτιδήποτε). Αν όμως το παιδί δε θέλει, δε θα γίνει τίποτα εξαιρετικό, γιατί σκέτο το ταλέντο δε λέει τίποτα. Κρίμα, αλλά τι να κάνουμε. Με το ζόρι δεν πετυχαίνεις τίποτα. Ή πετυχαίνεις το ανάποδο, να μισήσει το παιδί αυτό που θα μπορούσε να αγαπήσει από μόνο του σε κάποια άλλη φάση της ζωής του.

Υπάρχουν κάποιες γνώσεις που πρέπει να πάρει οπωσδήποτε. Πρέπει να πάει στο σχολείο. Πρέπει να μάθει Αγγλικά (ναι, εγώ πιστεύω πως είναι απαραίτητο). Πρέπει να κάνει κάποιο είδος γυμναστικής. Θα έλεγα πως πρέπει να μάθει και το πώς κινούμαστε στο ίντερνετ, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να πάει στο φροντηστήριο να μάθει. Δεν υπάρχουν φροντηστήρια που σε μαθαίνουν περί ασφαλούς πλοήγησης και πώς πρέπει να ρωτάς το Google για να πάρεις την απάντηση που θέλεις. Αν υπήρχε και αυτό μέσα στα υποχρεωτικά θα το είχα… Από εκεί και πέρα, όλα τα άλλα είναι προαιρετικά. Καλό είναι το παιδί να δοκιμάσει διάφορα πράγματα και δοκιμάζοντας ίσως βρει αυτό που πραγματικά του αρέσει. Και ακόμα και αν δεν έχει ταλέντο σε αυτό, η αγάπη θα το κάνει να δουλέψει σκληρά και άρα να πετύχει περισσότερα. Άλλωστε μεγαλώνοντας, αν κάτι του αρέσει ή του είναι χρήσιμο, μπορεί να το μάθει τότε.

Η πρότασή μου λοιπόν είναι όλοι οι γονείς (και το λέω πρώτα σε μένα…) να καταπιέσουμε την ορμή που νιώθουμε να σπρώξουμε τα παιδιά μας κάπου και να τα αφήσουμε αυτά να διαλέξουν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους. Ό,τι κάνουν με την καρδιά τους, θα το κάνουν καλά και θα είναι και ευτυχισμένα.