Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Τα παιδιά μεγαλώνουν και εγώ δυσκολεύομαι πλέον να γράψω πολλά για αυτά. Δεν είμαι και σίγουρη τι θα έπρεπε να καταγράψω δημόσια…

Όμως έχουμε φίλους εδώ μέσα που εδώ και 8 χρόνια διαβάζουν για τα παιδιά και τα έχουν δει να μεγαλώνουν (άσχετα αν τους έχουμε γνωρίσει ποτέ από κοντά, εγώ τους αισθάνομαι όλους φίλους…). Έγραψε η Saigon

Βλέπω μαζεμένες τις φωτογραφίες των παιδιών σας και σκέφτομαι πως τόσα χρόνια που σας διαβάζω ανελλιπώς, τις έχω δει “φρέσκες” τον καιρό που τραβήχτηκαν και ανέβηκαν στο blog, έχω παρακολουθήσει τις περιπέτειές τους και τα έχω καμαρώσει από μακριά να μεγαλώνουν… και τα νιώθω τόσο κοντά μου, σαν να τα ξέρω στ’ αλήθεια. 

Με συγκίνησε αυτό και σκέφτηκα πως θα ήθελα να γράψω μερικά πράγματα, και για αυτούς τους φίλους, αλλά και για μένα. Τα θέματα και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι πολύ διαφορετικά πλέον, αλλά είναι μια φάση της ζωής μας και αυτή που θα ήθελα να θυμάμαι.

Και τα δυο παιδιά λοιπόν έχουν μπει στην προεφηβεία φουλ. Προς το παρόν τουλάχιστον δεν έχουμε ιδιαίτερα προβλήματα, δεν τσακώνονται μαζί μας (μεταξύ τους μόνο λιγάκι), μας ακούνε και είναι λογικά.

Ο Γιώργος έβαλε σιδεράκια. Έχει αρχίσει να ψηλώνει, όχι με θαυμαστούς ρυθμούς (δεν έχουμε δει ακόμα το μεγάλο μπαμ), αλλά φαίνεται πως οδεύουμε προς τα εκεί γοργά. Ακόμα δεν έχει αλλάξει η φωνή του και είναι πολύ αδύνατος. Κάναμε πάρτυ που πάτησε τα 40 κιλά επιτέλους δηλαδή (παρότι είναι 1.60 στο ύψος). Και εδώ και 3-4 μέρες ζω μια καινούρια πραγματικότητα, στην οποία ο Γιώργος λέει τη λέξη “πεινάω”!!! 13 χρόνια δεν το έχω ακούσει αυτό από κανένα παιδί μου. Οπότε όταν το άκουσα από τον Γιώργο ξαφνιάστηκα! Πόσο μάλλον όταν το άκουσα και δεύτερη και τρίτη φορά συνεχόμενα!

Είναι κυκλοθυμικός και είναι εξαιρετικά εύκολο να χαλάσει το κέφι του. Τη μια στιγμή έχει τόσο ενθουσιασμό και υπερένταση που νομίζεις πως ήπιε 10 red bull και την αμέσως επόμενη έχει πέσει σε μαύρη κατάθλιψη… Και τις περισσότερες φορές αναγνωρίζει και ο ίδιος πως είναι χαζομάρα ο λόγος για τον οποίο χάλασε το κέφι του, αλλά δεν μπορεί να το ελέγξει.

Είναι όμως ένα εξαιρετικά καλό παιδί, υπεύθυνος, με απέραντη καλωσύνη μέσα του. Με εντυπωσιάζει κάθε φορά που είναι με κάποιο μικρό παιδί. Αναλαμβάνει μόνος του να το απασχολήσει, βρίσκει παιχνίδια για να παίξουν (τα οποία πολλές φορές τα βγάζει από το κεφάλι του εκείνη την ώρα) και είναι ικανός να περάσει ώρες μαζί του χωρίς να χάσει την όρεξη αυτή. Με την ίδια άνεση παίρνει μέρος σε όλες τις συζητήσεις των “μεγάλων” πλέον, με άποψη και επιχειρήματα. Είναι πολύ ευχαριστημένος με το σχολείο του και νομίζω πως από φέτος θα αρχίσει πλέον να μαθαίνει και πράγματα που τον ενδιαφέρουν και δε τα ξέρει (και στα μαθηματικά, αλλά και στη φυσική και τη χημεία).

Τα κορίτσια ίσως να κατέχουν ένα μέρος των σκέψεών του, αλλά δεν έχει δείξει σημάδια πως τον απασχολεί το θέμα ιδιαίτερα. Όχι ότι θα το συζητούσε με μας όμως…

Η Ιωάννα ψηλώνει και αυτή. Φέτος δεν της κάνει τίποτα από τα ρούχα τα περσινά. Πάμε για πλήρη αλλαγή γκαρνταρόμπας… Συνεχίζει βέβαια να είναι πίσω στην ανάπτυξη από αυτό που είναι το “νορμάλ” για την ηλικία της. Μόλις τώρα έχουν αρχίσει να ψηλοφαίνονται σημάδια ανάπτυξης στο σωματάκι της. Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση…

Είναι λίγο πιο υπεύθυνη απ’ ό,τι ήταν, αλλά έχουμε δρόμο μπροστά μας. Τα προβλήματά της είναι τα κλασικά προβλήματα που έχουν όλα τα κοριτσάκια στην ηλικία της και έχουν όλα να κάνουν με τη σχέση της με τις φίλες της. Και που να  μπουν και τα αγόρια μέσα στο σκηνικό… Η Ιωαννούλα πάντως τα συζητάει μαζί μου (ακόμα τουλάχιστον) και πιστεύω πως έχουμε μια καλή σχέση εμπιστοσύνης.

Θα ήθελα να είναι κάπως λιγότερο τεμπελούλα και να είναι λίγο πιο εντάξει με τις υποχρεώσεις της, αλλά κατά τα άλλα είναι κι αυτή ένα εξαιρετικό παιδί, είναι προσγειωμένη και αποφασιστική. Όπου και αν πάμε θα βρει παρέα και είναι και αυτή εξαιρετική με τα μικρότερα παιδιά, γλυκιά και γεμάτη φροντίδα.

Μεταξύ τους τις περισσότερες φορές τα πάνε καλά, αλλά σαν αδέρφια φυσικά τσακώνονται κιόλας.  Ο Γιώργος είναι αυτός που παραπονιέται πιο συχνά (“δεν την αντέχω!”), αλλά αυτό είναι περισσότερο σε φάσεις κούρασης. Σε αυτή την ηλικία νομίζω υπάρχουν προστριβές ανάμεσα σε όλα τα αδέρφια και μέχρι στιγμής τα πράγματα είναι υπό έλεγχο. Νομίζω τσακώνονται λιγότερο από τα περισσότερα άλλα αδέρφια που γνωρίζω. Είναι λίγο δύσκολο σα γονιός να βρίσκεσαι ανάμεσά τους σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά τη βρίσκουμε την άκρη.