Ένας από τους πιο γνωστούς Ολλανδούς ζωγράφους. Το μουσείο Van Gogh είναι αφιερωμένο στη ζωή και τη δουλειά του και έχουν μελετήσει με απίστευτη λεπτομέρεια όλες τις πτυχές του έργου του. Το όνομά του δεν προφέρεται Βαν Γκογκ, ούτε Βαν Γκο, αλλά Βαν Γκοχ (για να μην πω Χοχ…) Πάντως το τελευταίο είναι Χ κανονικότατο. Η ιστορία του έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μπορεί να ζωγράφιζε από μικρός, αλλά στην ουσία αποφάσισε να γίνει ζωγράφος λίγο πριν τα τριάντα του και όλη αυτή η απίστευτη πορεία του από τους πρώτους σκούρους πίνακες ως τους εξαιρετικά χρωματιστούς τελευταίους, ήταν μέσα σε δέκα μόλις χρόνια, αφού πέθανε στα 37 του. Ήταν ιδιαίτερα παθιασμένος με την τέχνη του και ζωγράφιζε μανιωδώς, μελετώντας και σπουδάζοντας και αντιγράφοντας. Τι είπαμε πως είχε πει ο Αϊνστάιν; “Genius is 1% talent and 99% percent hard work…” Αυτό ακριβώς ταιριάζει στον Van Gogh. Και ενώ τώρα είναι γνωστός παγκοσμίως, τότε ήταν παντελώς άγνωστος. Πέθανε πρωτού αναγνωριστεί το ταλέντο του.
Πόσο σκούρα είναι τα πρώτα του έργα… Εδώ οι Πατατοφάγοι.
Η μια εκδοχή του δωματίου του
Μια από τις δεκάδες αυτοπροσωπογραφίες του
Στο μουσείο έχει κανείς την ευκαιρία να κάνει όλο αυτό το ταξίδι μέσα στη ζωή του ζωγράφου, μέσα από τους πίνακές του. Στην είσοδο μπορείτε να βρείτε audioguide τον οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους. Κοστίζει 5 €, αλλά έχει πολλές πληροφορίες για τους πίνακες και τη ζωή του ζωγράφου και ενισχύει την εμπειρία σου (και φυσικά τις γνώσεις σου).
Βλέπουν και ακούν…
Παρότι είναι αφιερωμένο σε έναν και μόνο ζωγράφο, δεν είναι καθόλου κουραστικό, ίσα ίσα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Καθήσαμε τρεις ώρες μέσα, στις οποίες είδαμε τα πάντα, χωρίς να μας κουράσει (και σίγουρα σε αυτό βοήθησε και το audioguide). Εκτός από τις γνώσεις για τον συγκεκριμένο ζωγράφο, αποκτάς και γνώσεις για άλλους σύγχρονούς του ζωγράφους καθώς και για την εποχή στην οποία έζησε.
Ψαρόβαρκες
Το εισητήριο έχει 15 ευρώ, ενώ η είσοδος είναι δωρεάν για τα παιδιά. Υπάρχει γκαρνταρόμπα για να αφήσεις δωρεάν τα πράγματά σου. Επιτρέπεται να φωτογραφίζεις μεμονωμένους πίνακες, αλλά όχι γενικώς το χώρο.
Το κίτρινο σπίτι και ηλιοτρόπια
Το αγαπημένο μου Starry Night δεν ήταν εκεί (είναι στη Νέα Υόρκη), αλλά έβγαλα φωτογραφία μπροστά από το άλλο αγαπημένο μου, φορώντας το μπλουζάκι Starry Night (ok, έχει ένα έξτρα Tardis μέσα, δεν πειράζει ε; )
Όχι και η καλύτερη φωτογραφία μου, αλλά θέλω να φανεί το μπλουζάκι!
Σίγουρα αξίζει να πάτε (και μην ξεχάσετε και το audioguide… Πρέπει και οι δικοί μας να κάνουν καμιά βόλτα στα μουσεία του εξωτερικού, να δουν πώς μπορεί μια επίσκεψη στο μουσείο να γίνει ενδιαφέρουσα…)
Αυτό που μου αρέσει στα μουσεία του εξωτερικού είναι ότι δεν τα αντιμετωπίζουν ως “μουσεία”-με την κακή έννοια. Δεν εννοώ ότι δεν τα σέβονται, αλλά είναι ζωντανά κομμάτια της πόλης. Βλέπεις παιδάκια να κάθονται κάτω, μεγάλους με καβαλέτα αν ζωγραφίζουν…έχουν μια πιο ανάλαφρη αίσθηση νομίζω.
Πράγματι, δεν είναι κάτι στατικό και βαρετό που περνάς, το βλέπεις και φεύγεις. Το είδαμε περισσότερο στο Rijksmuseum αυτό, όπου υπήρχαν και ξεναγήσεις για παιδιά, είδαμε σχολείο να έχει πάει και να έχει κάτσει στο πάτωμα μπροστά από ένα έκθεμα και η δασκάλα τους μίλαγε εκεί (και φαινόταν πολύ ενδιαφέρον!)
Ακόμα και αυτό το απλό των audio guides πάντως (που μια φορά θα κάνεις τον κόπο να ηχογραφήσεις μερικά στοιχεία να βάλεις και μετά δεν έχεις άλλη δουλειά), αλλάζει την εμπειρία σου μέσα στο μουσείο.