Τα γεγονότα έγιναν την Παρασκευή το βράδυ.
Κατά τις 7 φύγαμε όλοι από το σπίτι. Τα παιδιά πήγαν στην πεθερά μου κι εμείς πήγαμε στο OpenCoffee. Γυρίσαμε πίσω κατά τις 11.30. Όταν μπήκαμε στο σπίτι είδαμε την πόρτα της κουζίνας μας ανοιχτή και μάλιστα ήταν ανοιχτή και η σίτα που έχουμε μπροστά από αυτή. Μας φάνηκε πολύ περίεργο καθώς πάντα κλείνουμε την πόρτα αυτή και πάντα επιμένουμε να είναι κλειστή και η σίτα για να μη μπαίνουν μύγες, κουνούπια, γάτες κλπ “Μα καλά, πώς φύγαμε και αφήσαμε έτσι την πόρτα τέντα ανοιχτή;;;” Αυτό ήταν το μόνο που σκεφτήκαμε. Μάλλον τα παιδιά είπαμε, πάνω στη βιασύνη τους ξεχάστηκαν. Μα πόσο απρόσεχτοι είμαστε πια…
Κάτσαμε λοιπόν στους καναπέδες μας για να ηρεμήσουμε λιγάκι πριν πάμε για ύπνο, είδαμε ένα επεισόδιο Six feet under να μας φτιάξει το κέφι και μετά λέει ο Κωνσταντίνος πάω για ύπνο. Ανέβηκε πάνω και ξαφνικά τον ακούω να με φωνάζει
“Για έλα πάνω λιγάκι”
Οκ λέω άντε, ας αφήσω το Clash of Clans μου, άλλωστε πέρασε η ώρα, να πάω να δω τι θέλει… Ανέβηκα πάνω λοιπόν και είδα τον Κωνσταντίνο να βρίσκεται μπροστά στην ανοιχτή ντουλάπα μας και στο πάτωμα να είναι κουτιά από παπούτσια, τσάντες και σακουλίτσες που κανονικά θα έπρεπε να ήταν στο πάτωμα της ντουλάπας και όχι του υπνοδωματίου. “Ουφ” σκέφτηκα, “ωραία, δεν έφταιγα εγώ για την πόρτα της κουζίνας..”
Ναι λοιπόν, με κάποιον τρόπο που δεν έχουμε ακόμα καταλάβει, οι κλέφτες είχαν προσπεράσει την Κίκα μας, είχαν μπει μέσα στο σπίτι, είχαν πάει κατευθείαν στην κρεβατοκάμαρά μας και είχαν βρει τσακ μπαμ που είχα τα λιγοστά χρυσαφικά που είχαμε στο σπίτι. Δεν ανακάτεψαν τίποτα άλλο, δεν πήγαν πουθενά αλλού, δεν πήραν τίποτα παραπάνω από αυτά. Εκτός βεβαίως από τη μαξιλαροθήκη μας, στην οποία έχωσαν μέσα τα χρυσαφικά για να τα πάρουν.
Ακούγαμε πως οι κλέφτες μπαίνουν στα σπίτια και παίρνουν χρυσαφικά μόνο. Έχουν μπει στης θείας από πάνω, στης θείας από κάτω, πάντα κάνοντας το ίδιο ακριβώς πράγμα. Ο σιδεράς που είχε έρθει προχτές μας έλεγε πως δεν έχει καθόλου δουλειά πια και το μόνο που έχει είναι επισκευές σε πόρτες που σπάνε οι κλέφτες. 50 κρούσματα την εβδομάδα λέει… Νοιάζονται μόνο για χρυσαφικά που μπορούν να τα διώξουν άμεσα, χωρίς ερωτήσεις. Έτσι δουλεύουν τα ενεχυροδανειστήρια που έχουν κατακλύσει ολες τις πόλεις… Δεν νοιάζονται για υπολογιστές, ρολόγια, φωτογραφικές μηχανές, τίποτα. Μόνο χρυσαφικά και μετρητά φυσικά αν τύχει να τα βρουν άμεσα. Αλλιώς νοιάζονται περισσότερο να την κάνουν στα γρήγορα πριν επιστρέψει κανείς.
Εμείς λέγαμε πως δεν έχουμε χρυσαφικά και θα βγουν χαμένοι αν έρθουν. Τώρα όμως που ήρθαν και τα πήραν, μετά από συζήτηση με κόσμο που γνωρίζει (γιατί εμείς προφανώς είμαστε παντελώς άσχετοι με το θέμα) καταλάβαμε πως αυτά τα τρια πράγματα που είχαμε (οι δυο σταυροί των παιδιών και ένα δαχτυλίδι μου) συν όλα τα μικρογούρια και φυλαχτά που είχαμε από τη γέννηση των παιδιών, άξιζαν πάνω από δυο χιλιάδες ευρώ. Οπότε το μεροκάματο το έβγαλαν… Το μόνο που γλύτωσε ήταν η βέρα του Κωνσταντίνου. Είχα δυο κουτάκια, το ένα το πήραν όπως ήταν, το άλλο το άδεισαν στη μαξιλαροθήκη. Η βέρα ήταν σε αυτό το δεύτερο και ήταν σφηνωμένη, οπότε και δεν έπεσε. Προφανώς δε την είδαν κι έτσι γλύτωσε. Δε θέλει να σε αποχωριστεί Κωνσταντίνε!!!
Για να πω την αλήθεια, τίποτα από αυτά δε θα μου λείψει πραγματικά. Και που τα είχαμε τι τα κάναμε; Σε ένα κουτί ήταν χωμένα… Είμαστε ψιλογαϊδούρια και δεν μας επηρέασε ιδιαίτερα. Πιο πολύ με ένοιαξε γιατί κάποια φυλαχτά ήταν δώρα από καλούς φίλους και είχαν συναισθηματική αξία. Και ήταν μέσα και τα βραχιολάκια των παιδιών από το μαιευτήριο (πλαστικά ήταν, τι αξία για αυτούς; Απλώς χώσαν μέσα τα πάντα..). Αυτό που χρησιμοποιούσαμε περισσότερο απ’ όλα όσα πήραν ήταν… η μαξιλαροθήκη!
Και μη χειρότερα λοιπόν…
Να προσθεσω μονο, οτι η αξια των (πρωην) χρυσαφικων σας ειναι πιθανως πολυ μικροτερη των 2,000ευρω. Τοσο κοστιζουν να τα αγορασετε, το οποιο εχει ενα πολυ μεγαλο περιθωριο κερδους, ακριβως επειδη θεωρουνται πραγματα συναισθηματικης αξιας. Χωρις να ξερω ακριβως, μαντευω οτι αυτα πιασαν γυρω στα 500ευρω στη μαυρη αγορα. Αν προσπαθουσατε να τα πουλησετε εσεις νομιμα, παλι θα πιαναν κατω απο 1000ευρω πιστευω (ή ισως και ακριβως το ιδιο με την μαυρη αγορα). Οχι βεβαια οτι θα τα πουλαγατε ποτε. Ηταν δυστυχως κατι ηδη χαμενο, ενας ‘πλουτος’ κλειδωμενος σ’σενα ντουλαπι με καμια προοπτικη να αξιοπηθει. Για μενα, τα χρυσαφικα (ακομα κι αυτα που φορανε καποιοι/καποιες) ειναι ενα απομειναρι του παρελθοντος.
Ειχα δει κι ενα επεισοδιο South Park: Cash for Gold, προσφατα που εκανε ακομα πιο εντονο αυτο το αισθημα 🙂
Οποτε το βρισκω πολυ σωστο που δεν σαν νοιαζει καθολου, γιατι πραγματικα: τι ειχατε τι χασατε:
Το μονο που θα με αποασχολουσε εμενα ειναι η αφαλεια του σπιτιου. Αλλα αφου ειστε σιγουροι οτι αυτα ψαχνουν μονο και δεν προκειται να σαν ξαναενοχλησουν τοτε παω πασο.
Ελαφρως ασχετο: ψαχνοντας για το επεισοδιο south park επεσα πανω σ’αυτη την οικονομικη αναλυση του επεισοδιου απο εναν νεαρο αποφοιτο οικονομικης σχολης. http://hanseconomics.com/2012/03/22/the-irrefutable-logic-of-south-park-economics/
Εκει χρησιμοποιει το παραδειγμα αυτου του επεισοδιου για να υποστηριξει την ελευθερη αγορα με επιχειρηματα που δεν με πειθουν, και εχω δει συχνα να επαναλαμβανονται. Υποστηριζει την ελευθερη αγορα εναντια σε ενα λανθασμενα σχεδιασμενο κρατικο επεμβατισμο (που δυστυχως καποιες φορες γινεται πραγματικοτητα), αγνοοντας οτι οι ελευθερες αγορες συχνα καταληγουν σε μη ιδανικα (αδικα) σημεια ισορροπησης, ακομα κι αν υπαρχει επαρκης ανταγωνισμος. Δηλαδη βαζει απεναντι κατι που επισης δεν δουλευει (ισως αποτυγχανει και με πιο παταγωδη τροπο) για να υποστηριξει οτι ο δικος του τροπος δουλευει. Τελος παντως αυτη ειναι αλλη (και μεγαλη).συζητηση.
Θανάση, όσον αφορά το πρώτο μέρος του σχολίου σου, αυτά ακριβώς λέω κι εγώ όταν μου λένε για την αξία των κοσμημάτων. Ακόμα κι εμείς να πηγαίναμε να τα πουλήσουμε τώρα (γιατί έτσι κι αλλιώς τι τα κάναμε πχ) δε θα βγάζαμε τα χρήματα που άξιζαν όταν αγοράστηκαν. Όχι γιατί ο χρυσός χάνει την αξία του, αλλά όταν αγοράζεις κάτι το αγοράζεις ως κόσμημα, με την αξία του δεσίματος και της δουλειάς κλπ και μετά το πουλάς ως σκέτο χρυσό… Ποτέ δεν ήμασταν άνθρωποι που εκτιμούμε τα χρυσαφικά, άλλωστε φαίνεται γιατί και τα τρια πράγματα που είχαμε ήταν πράγματα που μας είχαν αγοράσει άλλοι.
Όταν μάλιστα κάποιος μου έλεγε πως ίσως να ήταν και πιο ακριβά ακόμα, η απάντησή μου ήταν πως δεν έχει καμία σημασία αν έκαναν 2 ή 3 ή 13 χιλιάδες, γιατί πρώτον δε θα τα πουλούσαμε και δεύτερον δεν πρόκειται να τα ξαναγοράσουμε.
Το κακό είναι πως μπήκαν στο σπίτι και παρότι δεν το έχουμε αφήσει να μας επηρεάσει ιδιαίτερα, δεν παύουμε να το σκεφτόμαστε. Προφανώς ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος ότι δεν θα ξαναγίνει. Αλλά δεν θέλω και να το αφήσω να αλλάξει τον τρόπο ζωής μου.
Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος του σχολίου, θα αφήσω τον επί των οικονομικών να το δει και να σχολιάσει (ή ακομα καλύτερα να ξεκινήσει μαζί σου συζήτηση όταν έρθεις).