Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Για την ταινία μιλάμε. Το βιβλίο το έχω διαβάσει πολλά χρόνια πριν (το 2000). Ούτε εδώ θα συγκρίνω την ταινία με το βιβλίο. Άλλωστε είναι τόσο μεγάλα τα βιβλία πια, που κανείς δεν μπορεί να τα κάνει μια ταινία. Αναγκαστικά θα κόψει και θα ράψει για να έχει ένα αποτέλεσμα που δεν θα κρατάει 6 ώρες.
Όπως όλοι έχουν ήδη πει λοιπόν, η ταινία αυτή είναι πολύ πιο σκοτεινή από τις τρεις πρώτες. Δεν θα την έλεγα θρίλερ βέβαια, αλλά σίγουρα δεν θα αφήσω τα παιδιά μου να τη δουν τώρα. Αν δεν κάνω λάθος ήταν και η πρώτη ταινία Χάρι Πότερ που βγήκε στις αίθουσες ως “Άνω των 13”. Όχι άδικα. Όπως ο Χάρι Πότερ και όπως και τα βιβλία, έτσι και η ταινία παύει να είναι για παιδιά και μπαίνει στην εφηβεία, μια εφηβεία σκοτεινή, τρομακτική, με θανάσιμους εχθρούς, κινδύνους και θάνατο.
Με λίγα λόγια, μια δυνατή ταινία που μου άρεσε.
Στα αρνητικά να πω πως τα παιδιά είναι γύρω στα 16, ενώ στην ταινία είναι 14 και φαίνεται. Είναι όλοι τους μαντράχαλοι και δεν φαίνονται για 14χρονα παιδιά. Δύο χρόνια είναι μεγάλη διαφορά σε αυτές τις ηλικίες. Αλλά μικρό το κακό. Μπορούμε να πούμε πως είναι όλα ανεπτυγμένα 14χρονα.
Εντελώς γελοία μου φάνηκε η σκηνή που μπαίνουν στην αίθουσα οι μαθητές από τα δύο άλλα σχολεία. Από το Beauxbatons μονο κορίτσια, σε στυλ μαζορέτας, με πεταλουδίτσες γύρω τους και πεταχτά κωλαράκια, ενώ από το Durmstrang μόνο αγόρια, με στυλ Ρουσλάνας, μουσική υπόκρουση ανάλογη, μέσα στη βαρβατίλα. Στο βιβλίο όχι μόνο δεν λέει τέτοια πράγματα, αλλά φυσικά αναφέρει πως υπήρχαν μαθητές και μαθήτριες και στα δύο σχολεία.
Επίσης μου φάνηκε πως το πρώτο μέρος της ταινίας ήταν ελαφρώς ασύνδετο. Πήδαγε από τη μια σκηνή στην άλλη, αφήνοντάς σου ένα αίσθημα πως κάτι έχασες. Αλλά μετά φτιάχνει και το ξεχνάς.
Δεν ξέρω πως θα ήταν αν δεν είχα διαβάσει το βιβλίο και δεν είχα έξτρα πληροφορίες. Πάντως κόσμος που ξέρω που δεν έχει διαβάσει το βιβλίο και πάλι ευχαριστήθηκε πολύ την ταινία.
Θα την ξαναέβλεπα.