Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Ο Κωνσταντίνος αποφάσισε να εκπληρώσει ένα από τα όνειρά του και να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι με το ποδήλατο. 2 εβδομάδες από το Άμστερνταμ μέχρι την Καλαμάτα. Όταν επιστρέψει είμαι σίγουρη πως θα ετοιμάσει ποστ για τη διαδρομή αυτή, τις σκέψεις και τις εμπειρίες του. Μέχρι τότε όμως θα ήθελα να καταγράψω εγώ τις δικές μου σκέψεις, όχι για το δικό του ταξίδι, άλλωστε είμαι πολύ περήφανη που έκανε κάτι τέτοιο και δεν υπήρχε περίπτωση ούτε καν να σκεφτώ να μη τον υποστηρίξω, αλλά για το πώς είναι να είσαι μόνος με δυο παιδιά για ένα μεγαλύτερο διάστημα. Όχι, ούτε τα παιδιά είναι το θέμα. Πώς είναι να είσαι μόνος, μετά από 17 χρόνια που είσαι μαζί με κάποιον νυχθημερόν!

3 εβδομάδες δεν είναι και τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι όμως το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που έχουμε μείνει μακριά ever! Στην αρχή όλα ήταν καλά, κανένα πρόβλημα απολύτως, είχα τα χέρια μου γεμάτα με δουλειές, τα παιδιά, τις ασκήσεις για το πόδι μου, ήρθε η μαμά μου και έκατσε μερικές μέρες μαζί μας… Μετά τα πράγματα πήραν λίγο την κατηφόρα. Με έπιασε η μέση μου και δε μπορούσα να κάνω καμία άσκηση, και γενικώς τίποτα εδώ που τα λέμε. Όλα μπήκαν σε ένα πρόγραμμα, έφυγε η μαμά και έμεινα εγώ… Πρώτη φορά με κάμποσο ελεύθερο χρόνο στα χέρια μου, αλλά τίποτα να τον κάνω! Φαντάζομαι σπάνια ακούς άνθρωπο να το λέει αυτό. Όμως κάπως έτσι ήταν. Λόγω μέσης δε μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα. Διάβασα το βιβλίο μου, τύπωσα μερικά Slitherlink και τα έλυσα μόνη, τέλειωσα ένα σκαμνάκι που είχε μείνει καιρό και περίμενε να βαφτεί, μαγείρεψα, έπαιξα με το iPad… Τίποτα όμως δεν ήταν το ίδιο χωρίς παρέα. Όχι ότι τα παιδιά δεν είναι παρέα, ίσα ίσα που προσπαθούν να μου φτιάξουν και τη διάθεση όποτε μπορούν, μου δείχνουν βιντεάκια, συζητάμε με τις ώρες. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Είναι λες και είναι χωρίς νόημα το ό,τι κάνω. Διαβάζω ή ακούω ειδήσεις ή συμβαίνουν πράγματα και δεν μπορώ να το συζητήσω με τον Κωνσταντίνο. Βλέπω game of thrones χωρίς αυτόν (μα πώς γίνεται; ). Λύνω Slitherlink χωρίς αντίπαλο!  Δε μου κάνει κέφι ούτε βόλτα να πάω, ούτε στη θάλασσα, ούτε τίποτα. Η Ναυσικά μου λέει “γιατί δε βγαίνεις να περπατήσεις”. Μου φαίνεται αδιανόητο να περπατήσω μόνη…

Τα λέω αυτά και σκέφτομαι πως είμαι πολύ pathetic! Τι θα πει αυτό, δε μπορώ να κάνω τίποτα αν δεν είναι ο Κωνσταντίνος εδώ; Το φιλοσόφησα λίγο το πράγμα. Είναι δύσκολο να αλλάξεις τις συνήθειες τόσων χρόνων. Επί 17 χρόνια είμαστε μαζί ΚΑΘΕ μέρα, ΚΑΘΕ ώρα και τα κάνουμε ΟΛΑ μαζί. Πώς να αλλάξει αυτό, έτσι αυτόματα, μέσα σε τόσο λίγο χρόνο; γίνεται; δε γίνεται! Την πρώτη εβδομάδα ήμουν οκ (άλλωστε έχει ξαναλείψει τόσο), μετά με έπιασε η βαρεμάρα και η κατάθλιψη, τίποτα δεν είχε νόημα, και τώρα έφτασε η στιγμή που το συνειδητοποιώ και σπρώχνω τον εαυτό μου να βγει από το βάλτο! Βέβαια τώρα φτάνουν και οι μέρες που θα επιστρέψει ο Κωνσταντίνος!

Ήθελα πραγματικά να είμαι πολύ άνετη με την απουσία του. 3 βδομαδούλες ήταν μόνο, τα παιδιά είναι μεγάλα χωρίς ιδιαίτερες ανάγκες πλέον, με τον Κωνσταντίνο μιλάμε κάθε μέρα. Τα έχω όλα υπό έλεγχο, έκανα όλες τις δουλειές που έπρεπε, τα πάντα πήγανε ρολόι. Αν δεν ήταν αυτή η βρωμοκατάθλιψη μες τη μέση, όλα θα ήταν τέλεια και θα μπορούσα να πω “ορίστε, τα καταφέρνω τέλεια”.

Δε τα καταφέρνω εντέλει.

Υ.Γ. Περιτό να πω πως έχω απεριόριστη εκτίμηση και θαυμασμό σε όλους τους γονείς που τα βγάζουν πέρα μόνοι τους και διατηρούν τα λογικά και την ψυχραιμία τους..

Υ.Γ.2 Όλα αυτά τα γράφω για να νιώσω εγώ καλύτερα. Σκέφτομαι πως θα τα διαβάσει ο Κωνσταντίνος και θα στεναχωρηθεί (μη σε νοιάζει βρε, δε με ξέρεις τόσα χρόνια;;; ), σκέφτομαι πως θα τα διαβάσουν φίλοι και θα αγχωθούν προσπαθώντας να μου φτιάξουν το κέφι, δε θέλω τίποτα από τα δυο να γίνει. Βγάζω απλώς από μέσα μου ό,τι με καταπιέζει, πάρτε το έτσι.