Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Δε θα πάρω τις ημέρες μια μια, αλλά θα κάνω συγκεντρωτικά ποστ, ομαδοποιώντας αυτά που είδαμε.

Η πόλη έχει πολλές εκκλησίες. Δε τις είδαμε όλες βεβαίως και είμαι απόλυτα σίγουρη πως υπάρχουν και άλλες που θα μπορούσε να δει κανείς, εγώ θα μιλήσω για 3 από αυτές. Η γενική εικόνα που έχω πάντως για τις εκκλησίες στη Βαρκελώνη είναι πως είναι εντυπωσιακές λόγω μεγέθους και αρχιτεκτονικής και όχι λόγω χρυσού (όπως ήταν πχ στη Βιέννη). Ίσα ίσα που μέσα είναι λιτές -πάντα όσον αφορά τα χρυσάφια και τα στολίδια.

ΣΑΓΡΑΔΑ ΦΑΜΙΛΙΑ

Ξεκινάω με την ωραιότερη εκκλησία όλων, που μετά από αυτή δε σου κάνει εντύπωση καμία άλλη εκκλησία ποτέ! Μιλάω για την Sagrada Familia, τη μόνη εκκλησία που θα ήθελα να επισκεφθώ ξανά κάποια στιγμή στη ζωή μου, τουλάχιστον αφού θα έχει ολοκληρωθεί. Η εκκλησία ξεκίνησε να χτίζεται το 1882, το 1883 την ανέλαβε ο Gaudí και είχε πει τότε πως θα πάρει 200 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Οι τεχνικές έχουν εξελιχθεί όμως κι έτσι προβλέπεται πως θα τελειώσει το 2026 (στην επέτειο των 100 χρόνων από το θάνατο του Gaudí). Είχαμε την εξαιρετική τύχη να είναι στη Βαρκελώνη ο Αντρέ, φίλος του Πέτρου, που είναι ξεναγός και να έχει την ευγενική καλοσύνη να μας ξεναγήσει στην εκκλησία. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο ολόκληρο με αυτά που ακούσαμε, που μάθαμε, που είδαμε και πάλι λίγα θα ήταν.

Η εκκλησία σε αφήνει άφωνο από την πρώτη στιγμή που θα την αντικρύσεις, έστω και από μακριά. Βγαίνοντας από το μετρό αντικρύζεις τη μια της είσοδο, αυτή της Γεννήσεως. Κάθε πλευρά έχει διαφορετικό θέμα και διαφορετική αρχιτεκτονική, τέτοια που να ταιριάζει στο θέμα της. Η πλευρά της Γεννήσεως μοιάζει σαν τα κάστρα που φτιάχνεις στην παραλία, αφήνοντας την υγρή άμμο να τρέξει μέσα από τα δάχτυλά σου. Είναι η μόνη που είχε ολοκληρωθεί ενώ ζούσε ο Gaudí (αν και ακόμα φτιάχνουν πράγματα). Με την πρώτη ματιά βλέπεις τις κολώνες, βλέπεις το δέντρο ανάμεσά τους, βλέπεις τη σκηνή της φάτνης. Αν μείνεις να προσέξεις, μπορείς να διακρίνεις όμως εκατοντάδες άλλες μορφές και πράγματα που όλα κάτι συμβολίζουν. Θα δεις τις δυο χελώνες που είναι δεξιά και αριστερά της εισόδου. Η μια θαλάσσια -στη μεριά που η εκκλησία βλέπει προς τη θάλασσα- και η άλλη στεριανή -στην πλευρά που βλέπει το βουνό. Θα δεις χαμελαίοντες, θα δεις τα ζώδια, θα δεις διάφορα ζώα και φυτά. Και τα δυο παιδιά πρόσεξαν πράγματα που ο ξεναγός μας δεν είχε δει (και έψαξε αρκετά μέχρι να βρει κάποιον να μας εξηγήσει τι ήταν). Αυτό για να δείτε πως όσο και να κάτσεις εκεί, θα υπάρχει κάτι που μπορεί να μη το προσέξεις. Η είσοδος αυτή είναι ίσως η πιο ωραία και δεν ήταν τυχαίο που ο Gaudí διάλεξε αυτή να γίνει πρώτη. Ήξερε πως θα πεθάνει πριν ολοκληρωθεί η εκκλησία και πίστευε πως αν είχε ξεκινήσει από αλλού ο κόσμος μπορεί να μην ήθελε να συνεχιστεί το έργο.

Η δεύτερη είσοδος είναι αυτή του Θανάτου. Αυστηρή και τετραγωνισμένη, σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα να την κοιτάς. Οι κολώνες εδώ μοιάζουν με τένοντες και κόκαλα και τα γλυπτά αναπαριστούν τα Πάθη.

Η τρίτη είσοδος θα είναι η Δόξα του Χριστού και θα γίνει η κύρια είσοδος της εκκλησίας όταν τελειώσει. Ακόμα δε μπορεί να δει κανείς τίποτα βέβαια, αλλά άμα ολοκληρωθεί πιστεύω θα είναι μεγαλειώδης. Στη φωτογραφία κάτω βλέπετε το μοντέλο του πώς θα είναι η εκκλησία τελειωμένη, με την είσοδο της Δόξας (και το εξωτερικό μουσικό όργανο).

Στο κάτω μέρος της εκκλησίας υπάρχει κάτι σαν μουσείο που μπορεί να δει κανείς τις μεθόδους που χρησιμοποίησε ο Gaudí για να σχεδιάσει την εκκλησία και διάφορες πρωτοπόρες τεχνικές. Ενώ στην αρχή βλέποντας την εκκλησία μπορεί να σκεφτείς πως ο άνθρωπος ήταν τρελός, βλέποντας όλα αυτά λες ο άνθρωπος ήταν μεγαλοφυία (δεν ξέρω πόσο απέχει το ένα από το άλλο). Και πριν μου άρεσε η δουλειά του, αλλά τώρα νιώθω απέραντο σεβασμό προς το πρόσωπό του, δέος για το έργο του και το πόσο μπροστά ήταν από την εποχή του.

Το καλύτερο κομμάτι βέβαια είναι το εσωτερικό της εκκλησίας… Όσες φωτογραφίες και να δεις δε μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει να βρίσκεσαι μέσα εκεί. Ο Gaudí έπαιρνε έμπνευση από τη φύση και αυτό ήθελε να μεταφέρει και στο εσωτερικό της εκκλησίας. Να νομίζεις πως είσαι σε ένα δάσος μέσα. Ακριβώς αυτό νιώθεις, με τις κολώνες να μοιάζουν με τεράστια δέντρα που συγκλίνουν προς τον ουρανό και κάνουν το φως να διαχέεται στο χώρο. Τίποτα γύρω σου δεν είναι επίπεδο και τα βιτρώ στις πλευρές της εκκλησίας δίνουν ένα απίστευτο χρώμα παντού.

Όπως είπα η εκκλησία δεν έχει τελειώσει ακόμα. Είναι ήδη τεράστια, αλλά στο τέλος θα γίνει άλλη τόση σε ύψος περίπου, φτάνοντας τα 170 μέτρα! Υπάρχουν πολλά θέματα βέβαια που θα πρέπει να λυθούν για να ολοκληρωθεί η εκκλησία και ελπίζω να τα καταφέρουν.

ΣΑΝΤΑ ΜΑΡΙΑ ΝΤΕΛ ΜΑΡ

Η εκκλησία που τα ξεκίνησε όλα! Για χάρη της κάναμε το ταξίδι αυτό…

H Santa Maria del Mar ξεκίνησε να χτίζεται το 1329, όταν η Βαρκελώνη ήταν μεγάλη ναυτική δύναμη. Η “γειτονιά” της παραλίας είχε μεγαλώσει τότε πολύ και χρειάζονταν μια μεγάλη εκκλησία. Οι έμποροι έδωσαν λεφτά, ο βασιλιάς την άδεια και όλοι οι ψαράδες και οι ντόπιοι βοήθησαν ώστε να χτιστεί η εκκλησία αυτή. Οι εργάτες έφερναν στην πλάτη τις πέτρες από το Μοντσουίκ (το βουνό δίπλα στην πόλη) και το χτίσιμο κράτησε πολλά χρόνια, μέχρι το 1384.

Η εκκλησία είναι μεγάλη και απ’ έξω φαίνεται πολύ αυστηρή και βαριά, αλλά όταν μπεις μέσα νιώθεις διαφορετικά, γιατί η εκκλησία φαίνεται τεράστια και άδεια, χωρίς κανένα στολίδι, αλλά επιβλητική λόγω αυτής της ξεχωριστής αρχιτεκτονικής.

Για να πω την αλήθεια, επειδή κι εγώ διάβασα το βιβλίο, πέρασα περισσότερη ώρα μέσα εκεί απ’ όσο θα περνούσα αν δε το είχα διαβάσει. Έψαχνα γύρω γύρω για στοιχεία για τα οποία είχα διαβάσει, αλλά δεν ξέρω πόσα από αυτά ήταν αληθινά, αλλά και πόσα θα έχουν διασωθεί έτσι κι αλλιώς μέχρι σήμερα (ειδικά μετά τη φωτιά του 1939, στην οποία η εκκλησία καιγόταν για 11 μέρες και καταστράφηκαν σχεδόν τα πάντα).

ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΣ ΝΑΟΣ

Ο καθεδρικός ναός της Βαρκελώνης είναι και αυτός περίεργος. Χτίστηκε ανάμεσα στον 130 και τον 15ο αιώνα, αλλά ήταν πολύ απλός για τα γούστα των Βαρκελωνέζων μάλλον, γιατί τον 19ο αιώνα αποφάσισαν να φτιάξουν μια νέα πρόσοψη που θα ήταν πιο εντυπωσιακή, σε γοτθικό ύφος. Αν προσέξεις λίγο είναι φανερό πως η πρόσοψη είναι κολλημένη πάνω στον παλιό ναό, καθώς έχει εντελώς διαφορετικό στυλ από τις υπόλοιπες πλευρές και εξέχει κιόλας!

Για να πω την αλήθεια τον είδαμε μόνο απ’ έξω τον καθεδρικό. Έχει εισητήριο για να μπεις και δεν είχα διάθεση να πληρώσω για να δω μια εκκλησία ακόμα. Μετά τις 6 το απόγευμα όμως είναι ελεύθερη η είσοδος και μπήκε μέσα ο Πέτρος (ούτε δωρεάν δεν ήθελα να μπω, ήμουν πολύ κουραμένη εκείνη την ώρα).

Ένα από τα πιο γνωστά πράγματα στον Καθεδρικό είναι το Συντριβάνι των Χηνών. Άλλωστε υπάρχει χώρος μέσα στην εκκλησία όπου μένουν 13 λευκές χήνες (γιατί 13 ήταν η Αγία Ευλαλία όταν μαρτύρησε, η αγία στην οποία είναι αφιερωμένη ο ναός).