Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Στα ταξίδια μας φροντίζουμε πάντα να επισκεπτόμαστε και μουσεία της περιοχής. Η Βαρκελώνη έχει πολλά μουσεία, αλλά κάνοντας το πλάνο μου, σύμφωνα με όλα όσα θέλαμε να δούμε και τις διαθέσιμες μέρες μας, κατέληξα να βάλω 2 μουσεία μόνο  στο πρόγραμμα. Και τα δυο απολύτως αναμενόμενα για όποιον μας ξέρει!

CosmoCaixa (προφέρεται κόσμο-κάιsha)
Στις περιγραφές το διάβασα ως μουσείο Φυσικής Ιστορίας και μάλιστα το πιο hands on μουσείο του είδους του. Εντέλει βέβαια μάλλον κατάλαβα λάθος, γιατί είναι περισσότερο μουσείο Επιστημών (ακόμα καλύτερα δηλαδή). Είχε μέσα δηλαδή πάρα πολλά πράγματα για την πανίδα και την χλωρίδα, αλλά μιλούσε και για την εξέλιξη της ζωής, του ανθρώπου και των επιστημών. Είχε πολλά πράγματα να τα δοκιμάσεις πειραματικά, κουίζ και βιντεάκια  και όχι μόνο αξίζει να το επισκεφθεί κανείς, αλλά θα πρέπει να φροντίσει να είναι ξεκούραστος και να έχει την ημέρα μπροστά του!

Η καλύτερη υποδοχή!

Εμείς δυστυχώς δεν είχαμε τίποτα από τα δυο. Πήγαμε από σπόντα ένα μεσημέρι (αφού είχαμε απογοητευθεί από το Tibidabo -άλλο ποστ αυτό), αλλάζοντας το πρόγραμμά μας και ήμασταν ήδη κουρασμένοι όταν φτάσαμε. Παρ’ όλ’ αυτά το απολαύσαμε και μείναμε πολύ ώρα μέσα να χαζεύουμε τα εκθέματα.

Είδαμε πολλά ταριχευμένα εκθέματα (τα πιράνχας μας τράβηξαν την προσοχή περισσότερο απ’ όλα!), αλλά ένα από τα καλύτερα πράγματα εκεί μέσα ήταν αυτό που το λέει Flooded Forest, όπου σε προστατευμένο μέρος έχουν φτιάξει ένα δάσος τροπικό στο οποίο ζουν μέσα ψάρια, πουλιά και ένα capybara!

To άλλο που ενθουσίασε τον Γιώργο ήταν οι ταριχευμένοι εγκέφαλοι. Ήθελε οπωσδήποτε φωτογραφίες!

Αυτό που ενθουσίασε εμένα και τον Κωνσταντίνο όμως, ήταν μια έκθεση που είχε μέσα το μουσείο για την επιστήμη και το πώς (και αν) μπορεί να προβλέψει το μέλλον, με βάση επιστημονικά στοιχεία, τη στατιστική κλπ. Η έκθεση ξεκινούσε με φωτογραφίες συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας, γράφοντας για τη δύναμή της. Όχι απλώς χάρηκα που την είδα (και που είδα ανάμεσα στους μεγαλύτερους συγγραφείς την Ούρσουλα ΛεΓκεν, την αγαπημένη μας συγγραφέα και μάλιστα με το βιβλίο “το αριστερό χέρι του σκότους” για το οποίο μιλάω σε όοοολους), αλλά αισθάνθηκα και δικαιωμένη!

Σίγουρα θα μπορούσαμε να μείνουμε κι άλλο μέσα εκεί, αλλά όπως είπα ήμασταν πολύ κουρασμένοι και πεινασμένοι. Είπαμε να ξανάρθουμε μια μέρα, αλλά βεβαίως δεν προλάβαμε. Πάντως είδαμε πολλά, μάθαμε πολλά και μείναμε ευχαριστημένοι.

Έχει πολύ μικρό εισητήριο, μόλις 4€ για τους ενήλικες και δωρεάν για τα παιδιά, αλλά έχει μέσα διάφορες εκθέσεις, καθώς και το πλανητάριο, για τα οποία πρέπει να πληρώσεις επιπλέον.

Μουσείο Σοκολάτας

Ε, όχι που δε θα πηγαίναμε εμείς σε μουσείο Σοκολάτας!

Είναι ένα σχετικά μικρό μουσείο, στο οποίο μαθαίνεις την ιστορία του κακάο και της σοκολάτας, βλέπεις διάφορα γλυπτά από σοκολάτα και μηχανήματα που χρησιμοποιούσαν από τα πολύ παλιά χρόνια (οι Αζτέκοι ας πούμε) μέχρι και σήμερα, για την παρασκευή του κακάο και της σοκολάτας. Ωραίο είναι, αν και το άλλο στη Βιέννη μου είχε αρέσει καλύτερα.

Αυτό που μου άρεσε πολύ όμως ήταν πως το εισήτήριό τους ήταν μια σοκολάτα! Σε ρώταγαν πρώτα από ποιά χώρα είσαι και μετά σου έδιναν μια -μικρή βέβαια- μπάρα σοκολάτας (72% κακάο) την οποία πέρναγες μπροστά από το μηχάνημά τους και έμπαινες μέσα.

Tέλεια περάσαμε στα μουσεία μας!