Ο Γιώργος εδώ και πολύ καιρό έχει αποφασίσει πως οι σπουδές του θα είναι πάνω στη Φυσική. Έτσι μέσα στη χρονιά έλαβε μέρος και στους δυο διαγωνισμούς Φυσικής που έγιναν. Πήγε εξαιρετικά καλά και στους δυο, ιδιαίτερα όμως στον ένα, το διαγωνισμό που έγινε από την Ένωση Ελλήνων Φυσικών, στον οποίο πήρε την 7η θέση στην Ελλάδα (για την Α Λυκείου).
Η ΕΕΦ λοιπόν διοργάνωσε τελετή απονομής βραβείων και μάλιστα αποφάσισαν φέτος να κάνουν μια τέτοια σε κάθε μεγάλη πόλη (ή κάπως έτσι) αντί να κάνουν μια μόνο στην Αθήνα και να πρέπει να ταξιδεύει ο κόσμος. Πολύ βολικό για μας φυσικά. Η τελετή έγινε όταν έλειπε ο Κωνσταντίνος κι έτσι πήγαμε οι δυο μας. Ήταν ωραία, ακούσαμε ενδιαφέροντα πράγματα, δεν είχε βαρετούς χαιρετισμούς και ήταν σχετικά σύντομη. Το πιο ενδιαφέρον που άκουσα ήταν τα αποτελέσματα των διαγωνισμών αυτών και τα συμπεράσματα που έβγαλαν από αυτούς. Πολλά παιδιά πήραν μέρος, δυστυχώς μικρό ποσοστό από αυτά πέτυχαν (και εδώ το “πέτυχαν” σημαίνει πήραν πάνω από 50%). Αυτό κάτι λέει για το πώς γίνεται η Φυσική στα σχολεία. Τέλος πάντων όταν ήταν να ξεκινήσουν την απονομή, μας προειδοποίησαν πως ίσως να έχουν ξεχάσει κάποια ονόματα και όσοι δεν ακούσουν το δικό τους να περιμένουν μέχρι το τέλος. Μέσα στα παιδιά αυτά ήταν και ο Γιώργος και στεναχωρήθηκε γιατί πρώτον είχε την καλύτερη θέση απ’ όλους και δεύτερον γιατί και στην εφημερίδα είχαν παραλείψει να γράψουν τη θέση του (ενώ σε όλους τους άλλους το είχαν γράψει). Περιμέναμε λοιπόν μέχρι το τέλος, πήγε στη γραμματεία, του έγραψαν ένα χαρτί εκεί πρόχειρα και κάπου εκεί θα τελείωνε το πράγμα… αλλά του είπα “έλα να σε βγάλω μια φωτογραφία με το χαρτί στο χέρι, έτσι να τη στείλουμε στον Κωνσταντίνο”. Τον βλέπει ο αντιπρόεδρος, του λέει έλα να στο υπογράψω, βλέπει πως έχει πάρει βραβείο (και οχι κάποιον έπαινο απλώς) και ψιλοφρικάρει που τον είχαν ξεχάσει ενώ ήταν “δύναμη” (όπως είπε). Έτσι, για να μην τα πολυλογώ, μας πρότεινε να πάει ο Γιώργος στην Κεφαλονιά, που θα είχαν το πρώτο Θερινό Σχολείο. Μας είπε πως του το κάνει δώρο, αν και στο τέλος απλώς είχαμε μια έκπτωση. Δεν πειράζει όμως, γιατί μέσα από όλο αυτό ο Γιώργος απέκτησε μια μοναδική εμπειρία, κάτι που δε θα είχε ζήσει αλλιώς, καθώς μάλλον ούτε που θα σκεφτόμασταν να πάει εκεί.
Όλο το ταξίδι ήταν μια περιπέτεια. Κατ’ αρχάς το Θερινό Σχολείο ήταν μόλις 5 μέρες μετά την απονομή των βραβείων. Είχαμε ελάχιστο χρόνο να το επεξεργαστούμε, να το σκεφτούμε, να το κανονίσουμε. Μετά θα έπρεπε κάπως να βρεθεί στην Κεφαλονιά. Ο καλύτερος τρόπος ήταν να πάει με το ΚΤΕΛ μέχρι τον Ισθμό και από εκεί να πάρει το ΚΤΕΛ στο οποίο θα βρισκόντουσαν όλοι οι άλλοι και να συνεχίσει μαζί τους μέχρι την Κεφαλονιά. Έτσι ξεκίνησε μόνος, έφτασε στον Ισθμό, έβγαλε εισητήριο για Κεφαλονιά και περίμενε να έρθει το λεωφορείο. Γνωρίστηκε και με άλλον ένα (τουλάχιστον) που περίμενε εκεί για τον ίδιο λόγο, με τον οποίο μάλιστα έγιναν και καλοί φίλοι.
Πέρασε 5 μέρες στην Κεφαλονιά και μετά ήρθε η περιπέτεια της επιστροφής. Θα έπρεπε και πάλι να γυρίσει, με τον ίδιο τρόπο που πήγε. Τα πράγματα δυσκόλεψαν όμως, γιατί θα έφταναν στον Ισθμό κατά τις 11 το βράδυ και εκείνη την ώρα δεν υπήρχαν πλέον ΚΤΕΛ προς Καλαμάτα. Μετά από διάφορες ιδέες και προσπάθειες για λύση, εντέλει κανόνισε να πάει να μείνει το βράδυ στον φίλο του που είναι από την Τρίπολη (τον οποίο θα έπαιρνε από τον Ισθμο ο θείος του) και να έρθει Καλαμάτα το πρωί με το ΚΤΕΛ. Ούτε αυτό βεβαίως ήταν ιδιαίτερα εύκολο γιατί τα ΚΤΕΛ Μεσσηνίας και Αρκαδίας “δεν συνεργάζονται” (όπως μας είπαν από το τηλέφωνο όταν προσπαθούσαμε να κλείσουμε εισητήριο ή να μάθουμε τουλάχιστον τι ώρες έχει λεωφορείο). Αυτό σημαίνει πως δεν ήξεραν στην Τρίπολη τι ώρα περνάει το ΚΤΕΛ για Καλαμάτα από εκεί, ούτε μπορούσαν να μας βγάλουν εισητήριο, ούτε καν να μας βεβαιώσουν πως θα υπήρχε θέση. Θα έπρεπε ο Γιώργος να πάει στο ΚΤΕΛ, να περιμένει να περάσει το λεωφορείο προς Καλαμάτα και να βάλει εισητήριο μέσα στο λεωφορείο, εφόσον υπήρχε θέση (και Σάββατο πρωί μες το καλοκαίρι, σιγά μην είχε…). Φρίκη! Εντέλει γλυτώσαμε το να πάμε εμείς να τον πάρουμε από εκεί, αφού στην Τρίπολη υπάρχει ΚΤΕΛ που κάνει διαδρομή “για τα μπάνια”. Ξεκινάει το πρωί, φέρνει τους Τριπολιτσιώτες να κάνουν μπάνιο εδώ και γυρνάει πίσω φαντάζομαι το απόγευμα. Δε μπορούσε να βγάλει μονό εισητήριο, αλλά δεν είχε καμία σημασία, πήρε το αλέ ρετουρ και ήρθε έτσι :). Και πάλι όμως ήταν κάτι που έκανε μόνος του, ξύπνησε το πρωί (παρότι είχαν κοιμηθεί εξαιρετικά αργά), βρήκε την πιάτσα των ταξί, πήρε ένα, πήγε στο ΚΤΕΛ, έβγαλε εισητήριο και ήρθε.
Αυτό όλο από μόνο του ήταν κάτι εξαιρετικό, η πρώτη φορά που χρειάστηκε να ταξιδέψει μόνος και να κανονίσει τις διαδρομές του, να πληρώσει τα εισητήριά του κλπ Είχε κάνει διαδρομές μόνος του πέρυσι στην Αθήνα με το Μετρό, αλλά αυτό ήταν κάτι ακόμα πιο σύνθετο. Σαν χαζομαμά, είμαι πολύ περήφανη βεβαίως…
Πέρα από αυτή την εμπειρία όμως, το εξαιρετικό για τον Γιώργο ήταν τα παιδιά που γνώρισε. Πριν ξεκινήσει είχε ένα άγχος γιατί πήγαινε μόνος σε ένα άγνωστο μέρος που δε γνώριζε και κανέναν, δεν ήξερε αν θα του αρέσει, πώς θα είναι κλπ. Όταν γύρισε ήταν κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένος, πετούσε από τη χαρά του για όλα αυτά που έζησε! Βρέθηκε ξαφνικά ανάμεσα σε συνομίληκούς του που είχαν τα ίδια ενδιαφέροντα με αυτόν, που τους άρεσε η Φυσική, που μπορούσε να συζητήσει ένα σωρό πράγματα. Ήταν η πρώτη φορά για εκείνον που βρισκόταν ανάμεσα σε τέτοια παρέα, πρώτη φορά μάλλον που συνειδητοποιούσε πως δεν είναι μόνος, υπάρχουν και άλλοι σαν και αυτόν γύρω του! Ταιριάξαν τόσο πολύ που μετά από μόλις 5 μέρες κλαίγανε την ώρα του αποχωρισμού. Δυστυχώς τα παιδιά μένουν σε άλλες πόλεις και θα είναι δύσκολο να ξαναβρεθούν, αλλά έχουν κρατήσει επαφή και ήδη τώρα που θα γίνει άλλο Θερινό Σχολείο εδώ στη Μεσσήνη, θα βρουν ευκαιρία κάποιοι από αυτούς να βρεθούν ξανά.
Κάθε εμπόδιο για καλό λοιπόν!