Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Τι συνέβει

Κοίτα να δεις που δεν έκανα ούτε καν ποστ για τα γενέθλια του Γιώργου. Νομίζω πως πρέπει να γράψω για το τι μας συνέβει, έτσι ώστε να το βγάλω από μέσα μου και να μπορέσω να ξαναγράψω εδώ και τα πιο όμορφα και αισιόδοξα.

Όπως θα παρατηρήσατε σταμάτησα τα Fika πριν την ώρα τους. Η μέση μου είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται και πιο νωρίς. Κάποια μέρα αναγκάστηκα να μην κάνω για να την ηρεμήσω, αλλά προφανώς δεν έφτασε και όταν συνέχισα επαναστάτησε. Έτσι στις 16 Οκτωβρίου έκανα εκείνο το ωραίο -μα γλυκό- κέικ αμύγδαλο και μετά έπεσα στον καναπέ και στο κρεβάτι με μεγάλο πόνο. Ευτυχώς ήρθαν και οι γονείς μου για μερικές μέρες και βοήθησαν. Η μέση μου με πιάνει καμιά φορά, αλλά για καμιά μερούλα, κυρίως όταν είναι να αδιαθετήσω. Δεν με είχε ξαναπιάσει έτσι ποτέ, οπότε δεν ήξερα και πώς να το χειριστώ. Με το που πήρα για 2 μερούλες norgesic και ένιωσα καλύτερα, θεώρησα πως όλα έφτιαξαν και πήγα και για μπάνιο στη θάλασσα. Όταν βρέθηκα να μη μπορώ καν να περπατήσω δυο βήματα, πήγα πλέον στην ορθοπεδικό να δούμε τι γίνεται. Με λίγα λόγια μου έδωσε θεραπεία για 10 μέρες με εντολή για πλήρη ξεκούραση κλπ κλπ. Έτσι οι γονείς μου έμειναν λίγο ακόμα, να βοηθήσουν κι άλλο. Το λίγο ακόμα όμως έγινε πολύ ακόμα, γιατί είχαμε μπροστά μας περιπέτειες.

Στις 20 του μήνα είχε η Ιωάννα προγραμματισμένη γαστροσκόπιση, καθώς έχει πολλά προβλήματα με το στομάχι της και παλινδρόμιση και έπρεπε να δούμε τι τρέχει. Τα πράγματα δεν πήγαν καλά όμως. Μου είναι πολύ δύσκολο να τα γράψω. Έχουν περάσει τόσες μέρες και παρότι όλα είναι καλά τώρα, ακόμα δεν έχω συνέλθει προφανώς. Τα γράφω και μου έρχονται κλάματα και τρεμούλα από τη σύγχιση. Συνεχίζω όμως γιατί νομίζω το χρειάζομαι να τα γράψω.

Την είχε πάει ο Κωνσταντίνος λοιπόν και με πήραν τηλέφωνο να μου πουν πως τελείωσε και όλα καλά και περιμένουν να συνέλθει εντελώς για να φύγουν. Μετά από λίγο όμως με ξαναπήρε τηλέφωνο να μου πει πως η Ιωάννα έχει μεγάλο πονοκέφαλο και θα ήταν καλό να πάω από εκεί. Προφανώς ξέχασα και μέση και τα πάντα και πήγα. Το παιδί ήταν με ρίγη τρομερά και έφτυνε και λίγο αιματάκι, είχε πονοκέφαλο και ξεκίνησε να ανεβάζει πυρετό. Ήρθε ασθενοφόρο και πήγαμε στο νοσοκομείο. Εκεί ο πυρετός έφτασε το 40. Φυσικά κάναμε εισαγωγή. Μέχρι την επόμενη μέρα το μεσημέρι δεν ξέραμε τι γίνεται. Της παίρναν αίμα κάθε μια ώρα, την είχαν κατατρυπήσει (τελικός απολογισμός 27 τρυπήματα), της είχαν ορούς και από τα δυο της χέρια και καθετήρα, βγάλαμε ακτινογραφίες, υπέρηχους, κάναμε αξονική. Πέρασαν όλοι οι γιατροί από πάνω της και τη ζουλούσαν, τη ρωτούσαν, δεν την είχαν αφήσει σε ησυχία, δεν είχε καταφέρει να κοιμηθεί πάνω από μισή ώρα συνεχόμενα. Άκουσα όλες τις πιθανότητες και τις εικασίες για το τι έχει το παιδί, από διάτρηση στομάχου μέχρι σκωληκοειδίτιδα (!!!), μας είχαν τρελάνει εντελώς. Είναι τραγικό να βλέπεις τις αντιπαλότητες και τον εγωισμό των γιατρών μπροστά σου, πάνω από το παιδί σου. Τουλάχιστον από το μεσημέρι το παιδί είχε αρχίσει να είναι καλύτερα, σηκωνόταν, σιγά σιγά ζήτησε νερό και μετά φαγητό. Δεν της έδωσαν μεν, αλλά κάπως είχαμε αναθαρρήσει βλέποντας πως καλυτερεύει.

Το Σάββατο, και ενώ το παιδί φαινόταν και αισθανόταν καλύτερα, οι γιατροί μας είπαν να διακομιστεί στην Αθήνα.  Ήταν ένα νέο σοκ αυτό. Από τη μια λες πως μπροστά σε αυτό που βλέπω εδώ μέσα καλύτερα να πάει στην Αθήνα να είμαι σίγουρη, να έχει γιατρούς ειδικευμένους στα παιδιά, να τους εμπιστεύομαι, από την άλλη σκέφτεσαι πως για να σε στέλνουν εκεί κάτι σοβαρό τρέχει. Μίλησα με τον γιατρό μας εδώ και μου είπε πως κάποιες εξετάσεις της δεν ήταν ακόμα καλές και οι γιατροί εδώ δε θέλαν επίσης την ευθύνη. Όλα καλά μου είπε, ίσως και να μη χρειάζεται, αλλά κάντο. Και χαίρομαι που το κάναμε γιατί πραγματικά το Παίδων στην Αθήνα δεν συγκρίνεται καν με το νοσοκομείο μας εδώ. Ήταν δύσκολο για όλους όμως αυτό. Εγώ δεν μπορούσα να πάω μαζί  λόγω της μέσης μου. Ήταν αδύνατο να μπω στο αυτοκίνητο. Έτσι πήγε ο Κωνσταντίνος και οι γονείς μου (που οι 2-3 μέρες που θα μέναν εδώ είχαν γίνει ήδη 8…) και έμεινα πίσω να περιμένω απλώς τηλέφωνο και να αγωνιώ.

Στο μεταξύ εγώ είχα διαλύσει τη θεραπεία για τη μέση. Από την Πέμπτη μέχρι το Σάββατο προφανώς δεν ξεκουράστηκα, δεν έμεινα κάτω, μπήκα στο αυτοκίνητο, ήμουν πάνω κάτω στο νοσοκομείο και είχα βεβαίως και απερίγραπτο άγχος, αγωνία, στεναχώρια και δεν μπορούσα να φάω τίποτα. Ούτε τα φάρμακα πήρα, γιατί χωρίς φαγητό θα το είχα διαλύσει το στομάχι μου εντελώς. Περνώντας λίγο οι μέρες και βλέποντας πως η Ιωάννα πάει όλο και καλύτερα, άρχισα σιγά σιγά να τρώω, πήρα και ξανά τα φάρμακα, αλλά η ζημιά είχε γίνει. Ήταν σα να ξεκινούσα από την αρχή. Και έκανα και άλλο λάθος, δε τα πήρα σωστά και τα πήρα και μόνο για 5 μέρες ακόμα (θεωρώντας πως τα είχα πάρει και 5 πριν, άρα κλείνω τις 10 που έπρεπε).

Η Ιωάννα εντέλει έμεινε 10 μέρες μέσα στο Παίδων. Η διάγνωση ήταν μικροβιαιμία και χρειαζόταν 10 μέρες ενδοφλέβια αντιβίωση. Ευτυχώς αντιμετωπίστηκε πλήρως. Ένιωσε γρήγορα καλύτερα, της έδωσαν και να φάει και στο τέλος είχε φτάσει να είναι εντελώς καλά. Παίζανε Munchkin με τον Κωνσταντίνο και Ουίστ, αρχίσανε να λύνουν τον κύβο του Ρούμπικ ξανά (η Ιωάννα με το ένα χέρι γιατί στο άλλο είχε τον ορό και την εμπόδιζε), βλέπανε Gilmore Girls και ταινίες. Είχαν κάθε μέρα επισκέψεις από συγγενείς και φίλους και διαβάζανε και για τα μαθήματά της. Εγώ της μίλαγα κάθε μέρα από το viber και στέλναμε αυτοκόλλητα η μια στην άλλη 🙂 .

2016-10-24-12-09 2016-10-25-12-43 2016-10-26-14-11

Και εδώ εμένα με φρόντιζε ο Γιώργος, μου έκανε παρέα και βλέπαμε μαζί τα επεισόδια Gilmore girls που έβλεπαν και οι άλλοι, καθώς και ταινίες και I Zombie.  Μου έφτιαξε και λουκουμάδες μια μέρα!

2016-10-26-19-27

Κάπως πέρασαν αυτές οι 10 μέρες, κουραστικά φυσικά για όλους. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη όταν είπαν πως θα βγει και ακόμα μεγαλύτερη όταν γύρισαν σπίτι. Η Ιωάννα θέλησε να πάει κατευθείαν την επόμενη μέρα στο σχολείο, τέτοια βαρεμάρα είχε περάσει.

Τώρα απλώς κουράζεται κάπως πιο εύκολα και δεν μπορεί να κάνει γυμναστική και αναρρίχηση που θέλει, αλλά είναι καλά. Φυσικά έχει πλέον ένα άγχος και φόβο για τις ενέσεις, αλλά θα περάσει. Θα χρειαστεί παραπάνω εξετάσεις κάποια στιγμή για να δούμε το αρχικό πρόβλημα, αυτό που μας έκανε να πάμε για γαστροσκόπιση, αλλά σιγά σιγά.

Εγώ από την άλλη είμαι ακόμα στον καναπέ. Αφού είδα και αποείδα πως δε θα γίνω καλά μόνο με την ξεκούραση, μίλησα ξανά με την ορθοπεδικό που μου είπε πως πρέπει να κλείσω τουλάχιστον 7 μέρες ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΕΣ τα φάρμακα και την ξάπλα, οπότε άντε πάλι. Και επειδή έφτασα στην 6η μέρα για να αρχίσω να αισθάνομαι καλύτερα, το έκανε 10 μέρες.  Για να δούμε. Έχω βαρεθεί να πονάω και να είμαι κάτω και κλεισμένη στο σπίτι. Μου έχουν φέρει τον υπολογιστή μου στο σαλόνι και δουλεύω από τον καναπέ. Και θα κάνει πάρτυ ο Γιώργος και δε θα μπορώ να του κάνω την τούρτα του καν. Ξαπλωμένη εδώ δε μπορώ να κάνω και πολλά, δεν έχω διάθεση. Ούτε καν να διαβάσω το βιβλίο μου δεν μπορώ, γιατί μετά από λίγο δεν καταλαβαίνω τι διαβάζω.

Κάπου εδώ θα σταματήσω το σεντόνι της γκρίνιας. Τα πράγματα θα καλυτερέψουν. Η αλήθεια είναι πως δεν αισθάνομαι ακόμα ξεαγχωμένη με το θέμα της Ιωάννας, παρότι είναι καλά. Κάτι οι εξετάσεις που μας περιμένουν, κάτι απλώς και μόνο το τρελό άγχος της μάνας, θα μου πάρει καιρό νομίζω το να μπορώ να μιλάω για αυτό χωρίς να με πιάνει σφίξιμο και άγχος και στεναχώρια. Το καλό όμως είναι πως έχω αναθεωρήσει πολλά πράγματα μετά από αυτό, έχω γίνει πιο ζεν, του στυλ “να καούν τα πάντα, δεν έχει τίποτα από αυτά σημασία”.

Τώρα που τα έγραψα αυτά όλα, μπορώ να πάω πίσω και να γράψω για τα γενέθλια του Γιώργου (θα το βάλω στη σωστή ημερομηνία για λόγους τάξης) και μετά να ξανάρθω για να γράψω για τους καμβάδες μου.

Άντε να φύγει αυτό το 16 και το 17 να είναι καλύτερο.

3 thoughts on “Τι συνέβει

  1. Σοφία

    Φαντάζομαι την αγωνία σας, Στέλλα μου…Περαστικά, εύχομαι, και γρήγορα να ξεχάσετε την περιπέτειά σας!

  2. ophilos

    Μόλις το πήρα χαμπάρι. Τέλος καλό, όλα καλά εύχομαι από εδώ και μπρος για όλους σας! Φιλιά πολλά!

  3. ΑΝΝΑ

    Τωρα διαβασα την αναρτηση και ενω εγραψες αρχικα πως ολα ειναι καλα διαβαζα τις γραμμες και αγχωνομουν.Χαιρομαι που ολα πηγαν καλα και ευχομαι να μη χρειαστεί αλλη φορα να αγχωθειτε για θεματα υγειας. Περαστικα και στις δυο σας!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.