Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω για το φαγητό στην Ιαπωνία. Η διατροφή τους είναι πολύ διαφορετική από τη δική μας, σίγουρα πολύ πιο ελαφριά, χωρίς σάλτσες, λιπαρά… Δεν τρώνε ψωμί, πίτες, τυριά. Τα γλυκά τους είναι σχεδόν άγλυκα και σε πολλά, εκεί που εμείς θα βάζαμε νουτέλα και σοκολάτα, εκείνοι βάζουν bean paste. Όπου και να πήγαμε οι μερίδες ήταν πολύ μεγάλες, αλλά τι τρως;;; ρυζάκι και ζουμάκι….
Το βασικό συστατικό όλων των φαγητών τους είναι το ρύζι, σε διάφορες μορφές. Μπολάκι με ρύζι, σούσι με ρύζι, νουντλς από ρύζι, γλυκά με αλεύρι από ρύζι κλπ κλπ. Τρώνε αρκετό ψάρι και λοιπά θαλασσινά, πολλά λαχανικά, αυγά και λίγο κρέας (κυρίως μοσχάρι, αλλά και χοιρινό -το οποίο βρήκα εξαιρετικά λιπαρό). Ως βάση για τις σούπες τους αλλά και για πολλά από τα πιάτα τους, έχουν το Dashi που δίνει γεύση και άρωμα ξεχωριστό. Πολλά πιάτα τους είναι σε στυλ σούπας, αλλά μπορείς να βρεις και ωραιότατα τηγανιτά (Tempura – που θυμίζει πολύ ελληνικά τηγανίδια εδώ που τα λέμε, τηγανιτές μελιτζανούλες κλπ), στα κάρβουνα (έχουν κι αυτοί σουβλάκια, αν και στο ξυλάκι περνάνε κυρίως θαλασσινά), στο μαντέμι κλπ. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία και για να πω την αλήθεια φάγαμε πολύ ικανοποιητικά όσο ήμασταν εκεί. Για να μην πω πως συνηθίσαμε στο ελαφρύ φαγητό και μας έπεσε βαρύ το φαγητό εδώ όταν ήρθαμε…
Δοκιμάσαμε νουντλς σε διάφορες μορφές και μεγέθη. To αγαπημένο του Γιώργου ήταν τα Ramen, της Ιωάννας τα Udon, ενώ του Κωνσταντίνου τα Soba noodles που φάγαμε στην Kamakura και ήταν φρέσκα. Μπορείς να διαλέξεις να τα φας κρύα ή ζεστά. Κρύα στα φέρνουν σκέτα σε πιάτο με το ζουμάκι ζεστό σε μπολάκι δίπλα (να τα βουτάς μέσα και να τα τρως), ενώ ζεστά είναι μέσα στο ζεστό ζωμό.
Στην Kamakura είχαν στη βιτρίνα έναν ωραίο τυπάκο που άνοιγε φύλλο καλύτερα και από ελληνίδα γιαγιά (!) και έφτιαχνε διαρκώς φρέσκα νουντλς.
Φυσικά δοκιμάσαμε σούσι. Μας πήγαν σε εστιατόρια στο Tsukiji (το fish market τους), όπου δοκιμάσαμε σούσι με φρέσκο ψάρι πάνω. Eγώ δυσκολεύτηκα πολύ να το φάω. Του Γιώργου όμως υπήρχαν κάμποσα που του άρεσαν.
Δοκιμάσαμε όμως και διάφορα άλλα, πιο απλά σούσι, που μας άρεσαν πολύ. Ο Γιώργος δε, ενθουσιάστηκε με το inari sushi, τόσο που ήταν ικανός να το τρώει πρωί – μεσημέρι – βράδυ. Ακόμα και να είχαμε φάει βραδινό, γυρνόντας στο σπίτι θα έπαιρνε να φάει το inari sushi του!
Δοκιμάσαμε Tamagoyaki που είναι μια ομελέτα σε πολλά επιπεδα, που την αγοράζεις σε ορθογώνια κομμάτια. Στο Tsukiji την δοκιμάσαμε σε σουβλάκι και ήταν κάπως γλυκιά.
Υπάρχουν κάμποσα εστιατόρια στα οποία ψήνεις εσύ το φαγητό που παραγγέλνεις. Εγώ πήγα σε 3 τέτοια όσο ήμασταν εκεί. Τη μια φορά πήγαμε σε μαγαζί που έψηνες το Okonomiyaki σου. Καθόσουν σε τραπέζι που είχε στο κέντρο του ένα μαντέμι, σου έφερναν το μπολ που περιείχε όλα τα υλικά που χρειαζόντουσαν για το πιάτο που παρείγγηλες, είχε ένα φυλλάδιο που σου έλεγε τι να κάνεις και το έψηνες εσύ.
Πήγαμε και σε μαγαζί που έψηνες το κρεατάκι σου σε γκριλ που υπήρχε στο κέντρο του τραπεζιού και εγώ πήγα και σε αντίστοιχο που σου έφερναν μια κατσαρόλα με ζωμό και έβαζες μέσα τα κρεατάκια και τα λαχανικά που σου έφερναν και τα άφηνες να βράσουν όσο ήθελες.
Γενικά το φαγητό ήταν ακριβό. Μπορούσες να φας όμως και με 7-8 ευρώ το άτομο. Εκτός από τα άπειρα εστιατόρια που υπήρχαν παντού, υπήρχαν και τα convenient stores (convini για τους γιαπωνέζους), κάτι σαν μεγάλα μίνι μάρκετ ανοιχτά 24 ώρες το 24ωρο. Σε αυτά βρίσκεις στα ψυγεία τους πλαστικές συσκευασίες (σαν ταπεράκια πχ) που έχουν μέσα ωραιότατο φαγητό, σούσι, νουντλς κλπ, και μπορείς να φας από εκεί άνετα με 5-7 ευρώ το άτομο.
Αν πάλι σε πιάσει δίψα, κανένα πρόβλημα! Υπάρχουν ΠΑΝΤΟΥ μηχανήματα που βάζεις κέραματα και παίρνεις αναψυκτικά. Η Ιωάννα τα τίμησε καλά. Νομίζω δοκίμασε οτιδήποτε υπήρχε που να έχει γεύση ροδάκινο (και ήταν πολλά).
Όσο για τα γλυκά τους δοκιμάσαμε διάφορα. Kakigōri που είναι shaved ice με γεύσεις,
παγωτό μαύρο σουσάμι -που είναι σα να τρως παγωμένο ταχίνι, πολύ νόστιμο,
Taiyaki που είναι σα βάφλα σε σχήμα ψαριού, γεμιστό με διάφορες γεύσεις,
daifuku, mitarashi dango, dorayaki, melonpan
παγωτό χωνάκι που γύρω του είχε μαλλί της γριάς
και φαντάζομαι όλο και κάτι ξεχνάω… Δεν μπορώ να πω πως ξετρελάθηκα με κάτι και κρίμα που δε το έχουμε εδώ…
Δοκιμάσαμε και φρούτα. Dragon fruit και Λίτσι. Το πρώτο μου φάνηκε εντελώς άγευστο, το δεύτερο εντελώς απαίσιο!
Όλες τις μέρες που ήμασταν εκεί φάγαμε με chopsticks. Αφού στο αεροπλάνο στον γυρισμό μας έδωσαν πιρούνι και μου φάνηκε πολύ περίεργο πράγμα που είχα πιρούνι στο χέρι μου..