Στην Ιαπωνία δεν έχουν καμία στενή σχέση με τη θρησκεία. Όλοι είναι ελεύθεροι να πιστεύουν σε ό,τι θέλουν. Υπάρχει ελευθερία και πολλοί δεν πιστεύουν σε τίποτα. Οι 2 κύριες θρησκείες όμως είναι ο Βουδισμός και ο Σιντοϊσμός. Οι περισσότεροι πιστεύουν και στα δυο αυτά, χωρίς κανένα πρόβλημα. Τα ξεχωρίζουν καθώς θεωρούν πως ο σιντοϊσμός αφορά τα επίγεια θέματα (και κάνουν εκεί γάμους ή προσεύχονται για να πάει καλά η δουλειά τους, ενώ ο Βουδισμός αφορά τα πνευματικά θέματα (και πάνε για κηδείες ή για να προσευχηθούν για τους προγόνους τους). Αν σας φαίνονται ενδιαφέροντα αυτά, διαβάστε περισσότερα εδώ.
Όλα τα κοινωνικά θέματα πάντως δεν έχουν καμία σχέση με τη θρησκεία, ούτε ο γάμος, ούτε η βάφτιση, η εκπαίδευση, οι κηδείες, άσχετα όλα με τη θρησκεία, εκτός και αν θέλει κάποιος. Τους έλεγα πως εδώ η εκκλησία έχει τόση δύναμη που επηρρεάζει την κυβέρνηση και με κοίταζαν περίεργα…
Ναούς λοιπόν θα βρεις αρκετούς. Αν θες να πας να προσκυνήσεις υπάρχει βεβαίως πρωτόκολλο. Πριν πας πλένεις τα χέρια σου και ξεπλένεις το στόμα σου σε ένα συντριβανάκι που έχουν. Υπάρχουν κάτι σαν κατσαρολάκια με μακριά χερούλια εκεί, όπου τα χρησιμοποιείς για να το κάνεις αυτό. Μετά προχωράς στο ναό και πετάς ένα νόμισμα στο ειδικό κουτί που έχουν μπροστά (γιατί προφανώς δε γίνεται να μην προσφέρεις χρήματα στους θεούς, σε καμία θρησκεία…). Αν υπάρχει καμπάνα ή γκονγκ με ένα σκοινί, το τραβάς για να το χτυπήσεις μια φορά. Τώρα αν βρίσκεσαι σε shrine (Shinto), πρέπει να υποκλιθείς 2 φορές μπορστά στο θεό και να χτυπήσεις 2 φορές παλαμάκια. Μετά λες την προσευχή σου με ενωμένα τα χέρια και τέλος κάνεις μια βαθιά υπόκλιση. Εάν βρίσκεσαι σε temple (Βουδισμός), κάνεις πρώτα μια βαθιά υπόκλιση και μετά προσεύχεσαι με τα χέρια ενωμένα. Εδώ δεν χτυπάμε παλαμάκια… Εκτός από το νερό για τον καθαρισμό των χεριών, στους βουδιστικούς ναούς θα βρεις και χώρους που καίνε θυμιατά (insence sticks) και πας και φέρνεις με το χέρι σου κατά πάνω σου τους καπνούς για να τους εισπνεύσεις.
Επισκεφθήκαμε κάμποσους ναούς λοιπόν. Κάποιους στο Τόκυο και κάποιους στην Καμακούρα (παραλιακή πόλη, θα κάνω επόμενο ποστ). Οι δυο πιο γνωστοί στο Τόκυο είναι:
Ναός στην περιοχή Asakusa. Περνάς από μια πύλη, βρίσκεσαι σε ένα δρόμο μακρύ και στενό που δεξιά και αριστερά έχει όλο τουριστικά μαγαζιά (σαν το πανηγύρι ένα πράμα), περνάς δεύτερη πύλη, βρίσκεσαι στο χώρο με το συντριβάνι, τα θυμιατά και άλλα μέρη για να αφήσεις τον οβολό σου (πχ για να σου πουν την τύχη σου) και μετά έχεις το ναό. Βλέπεις γύρω σου διάφορα περίεργα, κάτι τεράστιες σαγιονάρες, αγάλματα από περίεργες θεότητες, παγόδες κλπ. Υπάρχουν και κάμποσοι που κυκλοφορούν με τα κιμονό τους εκεί. Κάποιοι που το κάνουν επειδή πάνε με τα καλά τους στην εκκλησία, άλλοι γιατί έχουν νοικιάσει κιμονό και έχουν και τον φωτογράφο δίπλα να αποθανατίζει την εμπειρία τους…
η πρώτη πύλη
ο δρόμος που οδηγεί στη δεύτερη πύλη
η δεύτερη πύλη
ο κόσμος περιμένει για να ρίξει το νόμισμά του και να προσευχηθεί (ή απλώς να βγάλει φωτογραφίες…)
η θέα από το ναό προς τη δεύτερη πύλη
η σαγιονάρα του Βούδα
και μια παγόδα…
να σου πω τη μοίρα σου, να σου πω το ριζικό σου! Ρίχνεις νόμισμα, παίρνεις χαρτάκι που σου λέει την τύχη σου. Αν δεν είναι καλή, την κρεμάς σε κάτι σκοινάκια, να μη σε ακολουθήσει!
Ναός στην περιοχή Shibuya. Είναι αφιερωμένος στον αυτοκράτορα Meiji και τη γυναίκα του. Γύρω του έχει ένα δάσος από 120.000 δέντρα, 365 διαφορετικά είδη, που τα δώρισε ο κόσμος από όλα τα μέρη της Ιαπωνίας.
η πύλη και από κάτω ο ναός.
Πάμε στην Καμακούρα. Είναι παραλιακή πόλη και είναι γνωστή για τους πολυάριθμους ναούς που έχει. Μπορείς να περάσεις μια μέρα ολόκληρη περπατώντας από τον ένα στον άλλο (και δεν ξέρω αν θα προλάβεις πραγματικά να τους δεις όλους). Σίγουρα αξίζει όμως να πας, ειδικά σε κάποιους από αυτούς. Θα πω περισσότερα για την πόλη σε άλλο ποστ, αλλά για τώρα θα γράψω για 3 από τους ναούς που είδαμε εκεί:
Ο πιο σημαντικός ναός Shinto στην Καμακούρα. Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Πιάνει μεγάλη έκταση, έχει μέσα 2 μουσεία, έχει λίμνες και κάμποσους πιο μικρούς ναούς.
Σήμερα γάμος γίνεται…
Βαρέλια σάκε, που έδωσαν οι πιστοί ως προσφορά στα εγκαίνια του ναού. Τα άδεια πλέον βαρέλια τα έβαλαν εδώ (για κάποιον άγνωστο λόγο σε μένα… και μαζί εκεί στην άκρη και κάτι κούτες από μπύρες…)
σε έναν από τους πιο μικρούς ναούς
τα νούφαρα (εντάξει και τα παιδιά μπροστά…)
στη λίμνη είχε τεράστια νούφαρα, ψάρια, χελώνες, πάπιες. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν με τις χελώνες που όχι μόνο δε φάνηκαν να φοβούνται τους ανθρώπους, τους θεωρούσαν μάλλον τέλειο μεζεδάκι!
Όταν πήγαμε, δεν ξέραμε τι θα δούμε… Είχα δει κάτι φωτογραφίες από κάτι μπαμπού, αλλά δεν περίμενα αυτό που αντικρύσαμε. Στην αρχή μπαίνεις από μια είσοδο και δεν καταλαβαίνεις και τίποτα. Όταν πήγαμε εμείς είχε και μια ουρά και περιμέναμε στην ουρά χωρίς να ξέρουμε και γιατί. Μέχρι τότε δεν είχε χρειαστεί να περιμένουμε ποτέ σε ουρά σε ναό. Κάποια στιγμή πήγε μπροστά η Ιωάννα να δει γιατί περιμένουμε και γύρισε και μας είπε πως μάλλον περιμένουμε τόση ώρα για να πάρουμε τσάι!!! Εντέλει βέβαια δεν ήταν για τσάι, ήταν για να πληρώσεις είσοδο να μπεις. Απλώς μπορούσες ή να πληρώσεις απλά την είσοδο ή να δώσεις κάτι παραπάνω και να πιεις και τσάι μέσα. Ευτυχώς μείναμε να περιμένουμε (μας φάνηκε μεγάλη η αναμονή) γιατί αυτό που είδαμε μέσα ήταν μοναδικό… Ένα δάσος από τεράστια μπαμπού.
η είσοδος
η ουρά (προς το τέλος της πια). Νομίζαμε πως περιμέναμε πολύ, αλλά όταν βγήκαμε η ουρά που περίμενε να μπει είχε γίνει κάτι χιλιόμετρα…
O ναός αυτός είναι γνωστός για τον τεράστιο Βούδα που έχει στην αυλή του. Όταν λέμε τεράστιο το εννοούμε… Πολλές φορές είχαν χτίσει γύρω του κάποιο κτίσμα, αλλά κάθε φορά αυτό καταστρεφόταν από καταιγίδες ή τσουνάμι. Οπότε το πήραν απόφαση μάλλον και τώρα ο Βούδας απολαμβάνει την ελευθερία του. Ο Βούδας είναι κενός μέσα και μπορεί κανείς να μπει στο εσωτερικό του, αλλά όταν πήγαμε εμείς είχαν ήδη κλείσει (η είσοδος για τον Βούδα κλείνει στις 4.20 το απόγευμα ενώ η είσοδος για το ναό γενικά στις 5.15)
πόσο πιο τουρίστες!!! Η μόνη πάντως που κατάφερε τον τρόπο που ποζάρουν οι γιαπωνέζοι για να βγάλουν φωτογραφία ήταν η Ιωάννα!
Το πλύσιμο των χεριών που λέγαμε…
Ο Βουδας από μπροστά
Ο Βούδας από πίσω (με τα παράθυρα…)
και οι γιαπωνεζούλες με το κιμονό τους…