Έχουμε κάνει κάμποσα ταξίδια και κάποιες φορές μας έχουν τύχει κάτι καθυστερήσεις και αναποδιές, αλλά μέχρι τώρα δεν είχα ξαναπεράσει κάτι παρόμοιο με αυτό που μου έτυχε στο ταξίδι προς Μπρίστολ.
Την εμπειρία αυτή την είπα κάμποσες φορές και την έχω περάσει από το μυαλό μου άλλες τόσες. Κατέληξα πως υπάρχουν πολλοί τρόποι να διηγηθείς μια ιστορία και ο καθένας όχι μόνο κάνει τον ακροατή σου να έχει διαφορετικές αντιδράσεις, αλλά επηρεάζει και εσένα τον ίδιο, και το πώς θα νιώσεις την ώρα που το βιώνεις, αλλά και το πώς θα κρατήσεις την ανάμνηση μετά.
Ο πρώτος τρόπος είναι με λίγα λόγια, αποστασιοποιημένα: “η πτήση από Αθήνα προς Άμστερνταμ είχε καθυστέρηση, έχασα την επόμενη πτήση, έμεινα το βράδυ στο Άμστερνταμ και την επόμενη μέρα το πρωί πήρα αεροπλάνο για Κάρντιφ και από εκεί ταξί για το Μπρίστολ.”
Boring. Λες τα στοιχεία, ίσως υπάρξει αντίδραση, μάλλον όμως όχι. Δεν έγινε εντέλει και τίποτα το σημαντικό ή ιδιαίτερο. Το προσπερνάς και προχωράς.
Ο δεύτερος τρόπος είναι της μιζέριας (όλα αυτά που θα πω είναι αληθή): “Ξεκίνησα από την Καλαμάτα και ήδη στο δρόμο προς Αθήνα ήξερα πως η πτήση θα είχε καθυστέρηση. Στην αρχή δεν είχα ανησυχήσει και πολύ, είχα ώρα για την επόμενη. Έδωσα τη βαλίτσα μου και περίμενα στο αεροδρόμιο. Έχω ένα θέμα με το αριστερό μου χέρι και πονάει πολύ και το να έχω έστω και τη μικρή τσάντα στους ώμους με ενόχλησε πολύ. Οι ώρα πέρναγε, και όλο και καθυστερούσε παραπάνω η πτήση. Όταν εντέλει μπήκαμε, ακόμα δεν ήξερα αν θα προλάβω. Έλεγα πως θα προλάβω γιατί θα προσγειωνόμασταν 9:15 και η επόμενη έφευγε 9:50. Εντέλει όμως ενώ φτάσαμε Άμστερνταμ αναγκαστήκαμε να κάνουμε και κύκλους από πάνω γιατί είχε κίνηση, κι έτσι προσγειωθήκαμε 9.35. Πλέον δεν προλαβαίναμε, άρα έχασα την πτήση για τόσο δα λιγάκι… Κουρασμένη (είχα φύγει 12 από Καλαμάτα και είχε φτάσει 11 το βράδυ -ώρα Ελλάδας), περπάταγα κάνα τέταρτο για να βρω πού στο καλό είναι το transfer desk της KLM και να δω τι θα γίνει. Εκεί μου είπαν πως μου έχουν κλείσει για την πτήση την επόμενη μέρα το απόγευμα. Τους εξήγησα πως πάω για δουλειά και πρέπει να είμαι εκεί το πρωί και μετά από κάμποση ώρα ψάξιμο, αποφασίσαμε να πάω στο Κάρντιφ και από εκεί να πάρω τρένο. Μου εξήγησαν πως πρέπει να κλείσω ΜΟΝΗ μου ξενοδοχείο και μετά να ζητήσω να μου δώσουν τα χρήματα πίσω. Έτσι, κοντά 12 η ώρα πια, έψαχνα εγώ να δω πού θα μείνω! Ένιωθα πλέον ράκος, πόναγε το χέρι, δεν έβρισκα άκρη πουθενά. Βαλίτσα δεν είχα (τη στείλανε στο Κάρντιφ, δε γινόταν να βγει) και άρα ήμουν με μια τσαντούλα που βεβαίως δεν είχε ούτε τα απαραίτητα μέσα! Ούτε μπουφάν δεν είχα, ήμουν με το κοντομάνικο και ένα μαντήλι από πάνω. Ούτε οδοντόβουρτσα, ούτε αλλαξιά ρούχα, ούτε τα φάρμακά μου καν. Με τα πολλά κατάφερα να βρω το γραφείο εξυπηρέτησης στο αεροδρόμιο και μου έκλεισαν δωμάτιο σε ξενοδοχείο κοντά. Στο δωμάτιο έφτασα πια κατά τις 12 (ώρα Άμστερνταμ, άρα 1 Ελλάδας) και στις 5:45 έπρεπε να σηκωθώ, να προλάβω να φάω πρωινό και να φύγω και πάλι για το αεροδρόμιο. Έκανα και χάλια ύπνο, ήμουν αγχωμένη με την ώρα, είχε και φως απ’ έξω έντονο (τόσο κουρασμένη ήμουν που δε σκέφτηκα καν να κλείσω την κουρτίνα να μη με ενοχλεί…). Σερνάμενη πήγα στο αεροδρόμιο, με τα ρούχα που ήμουν από χτες, και περίμενα να πάρω την πτήση για Κάρντιφ. Ευτυχώς αυτό πήγε όπως έπρεπε και έφτασα στο Κάρντιφ και έφτασε ΚΑΙ η βαλίτσα μου εκεί. Για να πάω στο Μπρίστολ θα έπρεπε να πάρω λεωφορείο, να πάω στο σταθμό του τρένου, να πάρω το τρένο, να φτάσω στο Μπρίστολ και να πάρω ταξί για το γραφείο. Και μόνο που το σκεφτόμουν μου ερχόταν ταραχή. Οπότε διάλεξα τη δεύτερη εκδοχή και πήρα ταξί να πάω. Το πλήρωσα κάπως ακριβά, αλλά πιστεύω θα τα πάρω από την KLM. Έφτασα στο γραφείο κουρασμένη, ταλαιπωρημένη, το χέρι μου σε χειρότερη κατάσταση απ’ ό,τι όταν έφυγα.”
Καημένη Στέλλα. Τι πέρασες. Όλα στραβά πήγαν, σε λυπάμαι. Ελπίζω να μη τα περάσω ποτέ όλα αυτά, είσαι ήρωας που επέζησες!… Τα διηγείσαι και αισθάνεσαι κι εσύ ένα χάλι. Σου μένει η αίσθηση της ταλαιπωρίας και της κούρασης και ίσως παίρνεις λίγη παρηγοριά από το πόσο σε λυπούνται οι άλλοι.
Τρίτος τρόπος: δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής! (και πάλι είναι αληθή τα όσα θα πω. Για να μην επαναλαμβάνομαι, κάποια στοιχεία δε θα τα πω δεύτερη φορά). “Έφτασα στο αεροδρόμιο της Αθήνας μετά από ένα εύκολο ταξίδι σχετικά. Ήξερα πως έχω ώρα μπροστά μου άρα χάζεψα κάμποσο στα μαγαζιά του αεροδρομίου, έκανα και κάτι ψώνια. Επειδή είχε καθυστέρηση το αεροπλάνο μας δώσαν και κουπόνι και έφαγα τζάμπα! Βρήκα μια ωραία θέση στην πύλη, έβαλα κινητό να φορτίζει και κάθησα με το βιβλίο μου και διάβασα για ώρα. Η πτήση ευτυχώς ήταν καλή, παρότι η καθυστέρηση ήταν λόγω καιρού, δεν νιώσαμε κάτι. Δεν αγχώθηκα ιδιαίτερα για το αν θα προλάβω την πτήση, δεν είχα καμία επιρροή πάνω σε αυτό, ό,τι ήταν να γίνει θα γινόταν. Με τόσο χρόνο στη διάθεσή μου διάβασα και μπόλικο από το βιβλίο μου, έφτασα στο 40% κιόλας! Άκουσα την ανακοίνωση πως έχασα την πτήση και έπρεπε να πάω στο transfer desk, πράγμα που έκανα. Η αλήθεια είναι πως ήμουν αρκετά κουρασμένη όταν έφτασα εκεί (είναι και τεράστιο το αεροδρόμιο), αλλά τουλάχιστον βρήκα πτήση που να βολεύει και να μη χάσω τη δουλειά μου. Δεν είμαι ευχαριστημένη από τις υπηρεσίες της KLM και εκείνες οι ώρες μέχρι να βρω τι θα κάνω ήταν οι χειρότερες. Ο Κωνσταντίνος μίλησε με δυο φίλους στο Άμστερνταμ που και οι δύο προθυμοποιήθηκαν να με φιλοξενήσουν για το βράδυ, πράγμα που με κάνει να νιώθω πως με τις δουλειές και τις γνωριμίες που έχουμε, ό,τι και να γίνει θα υπάρχουν άνθρωποι να με φροντίσουν παντού. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα αυτό. Αποφάσισα να πάω σε ξενοδοχείο στο τέλος γιατί ήταν κοντά και θα είχα πολύ λίγη ώρα να κοιμηθώ. Παρότι είχε χαμηλή θερμοκρασία, δεν ένιωθες κρύο, μια χαρά ήμουν και με το κοντομάνικο (ή αλλιώς, πάλι καλά που έχω τα φουντώματα και δε νιώθω κρύο!). Την ώρα που περίμενα το λεωφορείο να με πάει στο ξενοδοχείο, γνώρισα και μια κοπέλα από την Ιαπωνία που επίσης είχε χάσει την πτήση της. Πιάσαμε κουβέντα και της είπα ότι δουλεύω με την Cookpad και ενθουσιάστηκε! Όχι μόνο την ήξερε (αφού είναι το πιο γνωστό σάιτ μαγειρικής στην Ιαπωνία), αλλά έχει και φίλη που δουλεύει χρόνια εκεί. Μικρός ο κόσμος είπαμε. Εκείνη δουλεύει σε εταιρεία που κάνει μάνγκα και άνιμε και είχε πολύ ενδιαφέρον η γνωριμία αυτή! Ήταν και πολύ ωραίο που αναγνώρισε το σάιτ. Μέχρι τώρα δούλευα για ένα σάιτ που το αναγνώριζαν στην Ελλάδα, τώρα το σάιτ το αναγνωρίζουν παντού! Ο ύπνος μου ήταν λίγος, αλλά το πρωινό στο ξενοδοχείο ήταν από τα πιο απίθανα που έχω δει! Και ήταν και εύκολο να ετοιμαστώ, ούτε πράγματα είχα, ούτε να σκεφτώ τι θα βάλω, να πλύνω δόντια κλπ. Σε 5 λεπτά έτοιμη… Η πτήση προσγειώθηκε και νωρίτερα και μου άρεσε πολύ που βρέθηκα στο Κάρντιφ ξανά! Έβγαλα φωτογραφία και με τον Diwi τον δράκο 🙂 Παίρνοντας ταξί είχα την ευκαιρία να απολαύσω μια υπέροχη διαδρομή στη φύση. Βλέποντας το πράσινο γύρω γύρω και τα όμορφα σπιτάκια με τα γκρι κεραμίδια, σκεφτόμουν τι όμορφα και αρμονικά θα μπορούσε να ζει ο άνθρωπος με τη φύση και τι ωραία που θα ήταν να ήταν παντού έτσι. Σαν παράδεισος! Η Γη μπορεί να είναι πραγματικά πανέμορφη. Έφτασα στο γραφείο όπου και πάλι ένιωσα αυτή την αγάπη γύρω μου, γιατί όλοι ενδιαφέρθηκαν για μένα και μάλιστα πήγαν και μου αγόρασαν πετσέτες για να μπορέσω να κάνω ένα μπάνιο στο γραφείο μέσα! Κουράστηκα φυσικά πολύ, αλλά από την άλλη ήταν μια εμπειρία, γνώρισα κόσμο, είδα εικόνες που δε θα έβλεπα αλλιώς. Και πήρα και ένα σημαντικό μάθημα: από εδώ και πέρα όλα τα απαραίτητα για το ταξίδι θα τα έχω μαζί μου. Αν γίνεται πάντα τη βαλίτσα μαζί δηλαδή, αλλιώς τουλάχιστον μια έξτρα μπλούζα, οδοντόβουρτσα και τα φάρμακα. Μπορεί να χάσεις πτήση, να χάσεις τη βαλίτσα. Κάποια πράγματα πρέπει να τα έχεις μαζί σου”.
Γουάου, τι εμπειρία! (επίσης: τι πίνεις και δε μας δίνεις…). Τα λες και σου μένει η όμορφη πλευρά της εμπειρίας, η αγάπη που μάζεψες, η αγάπη για τη φύση που ένιωσες. Σίγουρα έχεις την κούραση, αλλά επίσης ξέρεις πως κάθε εμπειρία είναι πολύτιμη.
Η αλήθεια είναι μέσα σε όλους αυτούς τους τρόπους. Μπορείς να πεις και μια εκδοχή που θα περιέχει και τον δεύτερο και τον τρίτο τρόπο και να είναι ολοκληρωμένη, με τα πάνω και τα κάτω της, όπως ακριβώς είναι και όλα τα πράγματα. Πάντα κάπου όμως θα δώσεις βάρος παραπάνω, κάπου θα δώσεις έμφαση. Και το πού θα δώσεις έμφαση επηρεάζει το πώς σε βλέπουν οι άλλοι αλλά και το πώς βλέπεις εσύ τον εαυτό σου. Επηρεάζει και το πώς αντιμετωπίζεις αυτές τις κακοτοπιές, τις περιπέτειες και τις εμπειρίες. Αν μπορείς να διακρίνεις το ευτυχές μέσα στην ταλαιπωρία, τότε αυτή γίνεται μικρότερη.
Μια μέρα μετά από όλα αυτά που πέρασα, έχοντας ένα αίσιο τέλος, έχοντας προλάβει τη δουλειά μου και ξαπλωμένη πια στο κρεβάτι, αισθάνομαι κουρασμένη, αλλά επίσης αισθάνομαι πως αύριο, μετά από ένα βράδυ ξεκούρασης στο σούπερ μεγάλο και μαλακό κρεβάτι μου, όλα θα είναι τέλεια. Μόνο μελανο σημείο είναι το χέρι μου που με πονάει πιο πολύ ενω είχε περάσει κάπως, αλλά δε λυπάμαι που πέρασα αυτό που πέρασα. Όπως είπα πήρα το μάθημά μου και πήρα και πολύτιμες εικόνες. Ναι, ταλαιπωρήθηκα, αλλά αυτό που αποφάσισα να μου μείνει στο τέλος ήταν η φωτεινή πλευρά της ιστορίας!