Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Είχαμε καλεσμένους γύρω στα 20 παιδιά και 15 ενήλικες (συνολικά με εμάς). Μεγάλώνει το μέγεθος των πάρτυ μας 🙂

Μπορείτε να δείτε την προετοιμασία εδώ.

Όταν έφτασαν όλοι, ξεκινήσαμε τα παιχνίδια. Είχα τυπώσει το παραμύθι με την πριγκίπισσα και το βάτραχο (την εκδοχή που ταίριαζε περισσότερο με τα παιχνίδια μου δηλαδή. Το ξέρατε πως υπάρχουν πολλές διαφορετικές εκδοχές;;;)

Οι ρόλοι μας είναι στάνταρ πλέον. Εγώ είμαι ο σκηνοθέτης και ενίοτε ο βοηθός και ο Κωνσταντίνος είναι ο παρουσιαστής. Και είναι πολύ καλός στον ρόλο αυτό 🙂

Μάζεψε τα πιτσιρίκια και άρχισε να τους διαβάζει το παραμύθι. Τα έβαζε να κάνουν διάφορους ήχους και φάτσες και αυτά το διασκέδαζαν αφάνταστα 🙂 Στα κατάλληλα σημεία διέκοπτε το παραμύθι, για να παίξουν το αντίστοιχο παιχνίδι.

Πρώτα τα πιτσιρίκια έπαιξαν τα “μουσικά νούφαρα”. Ακριβώς σαν τις μουσικές καρέκλες, μόνο που χοροπηδούσαν χορεύοντας και αντί να κάθονται σε καρέκλα, στεκόντουσαν πάνω σε νούφαρα που είχα φτιάξει από πράσινο χαρτόνι (όταν η πριγκίπισσα συνάντησε το βάτραχο στο νούφαρο ).

Φυσικά έπεσε σπρωξίδι και στο τέλος έμειναν στον “τελικό” δυο παιδάκια σφιχτοδεμένα 🙂 αλλά το διασκέδασαν όλοι!

Μετά έπρεπε να βγάλουν το τόπι από το πηγάδι. Χωρίστηκαν σε 2 ομαδες. Κάθε ομάδα είχε μπροστά της μια λεκάνη μεγάλη γεμάτη νερό και ένα ποτήρι. Μερικά μέτρα πιο πέρα ήταν από μια βαθιά κατσαρόλα με ένα μπαλάκι μέσα. Έπρεπε (σε στυλ σκυταλοδρομίας) να γεμίζουν το ποτήρι τους, να τρέχουν, να το ρίχνουν στην κατσαρόλα και πίσω. Στόχος ήταν να βγει το μπαλάκι από την κατσαρόλα. Μόνο που αυτό δεν έγινε καθώς άρχισε να τρέχει νερό από την άκρη της κατσαρόλας και το μπαλάκι δεν είχε τη δύναμη να βγει. Αυτό δε μας πτόησε φυσικά και απλώς όταν πέρασε κάμποση ώρα προσπαθειών, τα βγάλαμε με το χέρι (την επόμενη φορά, θα θέλει κάποιο άλλο δοχείο).

Είχε πολύ πλάκα όταν ο Κωνσταντίνος έδωσε στην κάθε ομάδα και δεύτερο ποτήρι, οπότε έτρεχαν ταυτοχρονα 4 παιδάκια!!!

Προς το τέλος του παραμυθιού, όταν η πριγκίπισσα πετάει το βάτραχο στον τοίχο από τι σιχασιά (είναι μια από τις πολλές εκδοχές του παραμυθιού που μας βόλευε για το επόμενο παιχνίδι), παίξαμε την πινιάτα. Τα παιδιά, με κλειστά μάτια, χτύπαγαν την πινιάτα που είχα φτιάξει σε σχήμα βάτραχου (λέμε τώρα ) μέχρι να σπάσει. Η πινιάτα κράτησε αρκετά, αλλά έσπασε πριν προλάβουν να τη χτυπήσουν ολα τα παιδιά. Είναι πλέον μεγάλα και έχουν πιο πολύ δύναμη, οπότε ίσως πρέπει να τη χτυπάνε από μια φορά (δυο το πολύ) το κάθε ένα.
Μέσα στην πινιάτα ειχα μπαλόνια, καραμέλες και τσίχλες τα οποία μάζεψαν όλα τα παιδιά.

Μετά, όταν η πριγκίπισσα μετανιωμένη φιλά το βάτραχο, παίξαμε το “δώσε το φιλί στο βάτραχο”. Πάλι με κλειστά μάτια, έπρεπε να κολλήσουν το φιλάκι τους στο βάτραχο που είχα τυπώσει.

Έτσι τελείωσε το παραμύθι και μαζευτήκαμε για να φάμε την τούρτα!

Η τούρτα βέβαια είχε μεγάλη επιτυχία και άρεσε πολύ. Η μεγάλη πλάκα όμως ήταν μετά τα κεράκια. Όλα τα πιτσιρίκια ήταν μαζεμένα γύρω από την τούρτα και έλεγαν πως δεν τους αρέσει η ζαχαρόπαστα γιατί ήταν πολύ γλυκιά και κάτι τέτοια. Με το που σβήνουν λοιπόν τα κεράκια, ξαφνικά έπεσαν πάνω στην τούρτα ΟΛΑ, σαν ακρίδες λέμε, και άρχισαν να τραβάνε κομμάτια από τον βάτραχο και το πηγάδι και να τα τρώνε. Κόντεψαν να φάνε την τούρτα όλη με τα χέρια!!!