Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Κάποια γνωστή μας μου έστειλε ένα σάιτ για έναν καθηγητή πανεπιστημίου που έχει βρει μια μέθοδο να αντιμετωπίζει τη δυσλεξία. Τους πήρα τηλέφωνο για πληροφορίες και μου είπαν πως το όλο θέμα έχει δυο σκέλη. Κατ’ αρχάς πας εκεί και γίνεται αξιολόγιση του παιδιού. Σου δίνουν χαρτί που γράφει ακριβώς τι προβλήματα έχει το παιδί και τρόπους αντιμετώπισης. Το δεύτερο σκέλος αφορά την αντιμετώπιση.  Υπόσχονται πως μπορούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, όμως θα πρέπει να μένεις κοντά σε ένα τέτοιο κέντρο, καθώς χρειάζεται περίπου ένας χρόνος παρακολούθησης, με τρια εικοσάλεπτα περίπου την εβδομάδα.

Αυτό βέβαια για εμάς δεν ήταν ιδανικό, καθώς δε μένουμε κοντά σε τέτοιο κέντρο, οπότε το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε εκεί, θα ήταν να πάρουμε το χαρτί. Με δεδομένο πως έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που κανεις δεν ξέρει πως ακριβώς να βοηθήσει πλέον τον Γιώργο, ακόμα και αυτό βέβαια ήταν κάτι.

Θέλοντας να το ψάξω λίγο παραπάνω, έπεσα πάνω στα κέντρα που ακολουθούν τη μέθοδο Davis, του κυρίου δηλαδή που έχει γράψει “Το Χάρισμα της Δυσλεξίας”. Αυτό το βιβλίο το είχαμε διαβάσει πριν 2 χρόνια μετά από υπόδειξη του Αλέξανδρου και όχι μόνο μας είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, αλλά ήταν το πρώτο βήμα προς την καλυτέρευση των πραγμάτων. Ήταν η πρώτη φορά που ο Γιώργος έβλεπε γραμμένο σε βιβλίο -και άρα έγκυρο και όχι κάτι που λέει η μαμά του για να τον κανει να νιώσει καλύτερα- πως η δυσλεξία δεν είναι πρόβλημα, αλλά χάρισμα. Ήταν η αιτία που μάθαμε για τη διαφορά στον τρόπο σκέψης και έγινε αφορμή για πολλές συζητήσεις.

Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, ήμουν θετικά προδιαθετιμένη έτσι κι αλλιώς. Είχα διαβάσει τότε πως υπάρχει η μέθοδος εκπαίδευσης και αντιμετώπισης, αλλά δεν υπήρχε κάπου κοντά μας από τη μια και είχαμε μπει σε διαδικασία αντιμετώπισης έτσι κι αλλιώς (με θεαματικά αποτελέσματα).

Τώρα όμως που έχουμε φτάσει στο σημείο που δεν μπορούμε να προχωρήσουμε άλλο, όλα αυτά μου φάνηκαν εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Πόσο μάλλον όταν είδα πως υπάρχει μια ειδικευμένη κυρία στην Αθήνα.

Μίλησα λοιπόν και μαζί της και μου είπε πως το εντατικό τμήμα κρατάει για 5 μέρες, από 6 ώρες την κάθε μέρα. Μαθαίνουν να χρησιμοποιούν κάποια “εργαλεία” που βοηθάνε στην αντιμετώπιση των μαθησιακών δυσκολιών που πάνε πακέτο με τη διαφορετική χρήση του εγκεφάλου. Μετά θα πρέπει τα παιδιά να κάνουν εξάσκηση στο σπίτι, ώστε να “κατακτήσουν” όσα έμαθαν και να γίνουν αυτόματες λειτουργίες.

Από τη μια σκέφτηκα πως όλα αυτά είναι πολύ καλά για να είναι αληθινά, μέσα σε 5 μέρες τέτοια βελτίωση! Όμως το είδα με τα μάτια μου να γίνεται, όταν ξεκίνησε ο Γιώργος να το δουλεύει πριν 2 χρόνια και μάλιστα όχι με κάποια ειδικό. Και ως γονείς πρέπει να το δοκιμάσουμε…

Την Παρασκευή πήγαμε λοιπόν για ένα πρώτο ραντεβού, να γνωριστούμε και να δει και η κυρία αυτή τον Γιώργο. Μπορώ να πω πως τη συμπάθησα από τη στιγμή κιόλας που μας άνοιξε την πόρτα. Είναι μια εξαιρετικά συμπαθητική, ευγενική και ανοιχτόκαρδη κυρία που άκουγε με μεγάλη προσοχή ό,τι και αν της έλεγε ο Γιώργος, δεν τον διέκοψε ούτε μια φορά και είχε το σωστό attitude απέναντί του.

Εντύπωση βέβαια μου έκαναν και πράγματα που έμαθα για τον Γιώργο και το πως σκέφτεται.

1. Ήξερα φυσικά ότι σκέφτεται με εικόνες και μάλιστα έγχρωμες και 3D. Ήξερα πως έχει τη δυνατότητα να “γυρίσει” μια εικόνα στο μυαλό του και να τη δει από όλες τις πλευρές, ακόμα και αν δεν ξέρει πραγματικά πως είναι από όλες τις πλευρές. Έμαθα όμως πως μπορεί να παίζει με δυο παιχνίδια και να φαντάζεται πως έχει 3 μπροστά του και να παίζει με αυτά τα 3 σα να υπήρχαν κανονικά!!!

2. Όση ώρα είμασταν εκεί, ο Γιώργος απέναντι από την κυρία, τα μάτια του γύρναγαν γύρω γύρω. Της μίλαγε κανονικά, απαντούσε πάντα και άμεσα σε ολες τις ερωτήσεις, αλλά τα μάτια του ήταν πάντα αλλού. Είπε: τα αυτιά μου είναι συνδεδεμένα με τον εγκέφαλο τώρα και ακούω τα πάντα και μιλάμε. Όμως τα μάτια μου καταγράφουν στη μνήμη όσα βλέπω για να τα επεξεργαστώ μετά.

Φυσικά έκανε και πάλι εντύπωση η ικανότητα επικοινωνίας που έχει ο Γιώργος.

Φύγαμε από εκεί ενθουσιασμένοι όλοι. Μένει τώρα να δούμε τα αποτελέσματα που θα έχει η εβδομάδα αυτή (τον Σεπτέμβρη όμως). Εγώ ελπίζω για το καλύτερο.