Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Στα φαγητά δε μπορώ να πω πως κάναμε τόσες πολλές δοκιμές όπως στα γλυκά.

Κάθε μέρα τρώγαμε ένα πολύ πλούσιο πρωινό στο μπουφέ του ξενοδοχείου και μετά ένα κυρίως γεύμα έξω γύρω στο απογευματάκι. Παίρναμε 4 κυρίως πιάτα και 2 μπύρες συνήθως και μια μέση τιμή για αυτά ήταν γύρω στα 40-60 ευρώ, ανάλογα τα φαγητά και το μαγαζί. Φυσικά μπορείς να φας πολύ πιο φτηνά από αυτό, εάν αποφασίσεις να φας από μαγαζάκια στο δρόμο. Όμως αν το κάνεις όπως εμείς, τότε μπορείς άνετα να φας σε καλό μαγαζί και να ευχαριστηθείς φαγητό. Δεν είναι και τόσο μεγάλο το έξοδο.

Το πιο διάσημο φαγητό στη Βιέννη είναι τα σνίτσελ. Wiener Schnitzel τα λένε και είναι από μοσχάρι. Τα σερβίρουν σκέτα, ή άντε σε κάποια μαγαζιά με πατατοσαλάτα. Μπορείς να βρεις βέβαια σνίτσελ και από χοιρινό ή γαλοπούλα, αλλά δεν είναι τα ορίτζιναλ. Φάγαμε σε δυο μαγαζιά σνίτσελ. Στο ένα ήταν ψιλοαπαράδεκτο, σκληρό και κακοτηγανισμένο και στο άλλο ήταν ζουμερό, μαλακό και τέλειο. Οπότε λεω πως αξίζει να το πληρώσεις κάτι παραπάνω. Το χάλια το φάγαμε στο Bierhof Hopferl, το οποίο ήταν και προτεινόμενο από εναν οδηγό (ό,τι και αν πήραμε από εκεί ήταν ψιλοχάλια) και το καλό το φάγαμε στο Kern Beisl, ένα καταπληκτικό μαγαζάκι με πολύ νόστιμο φαγητό. Υπάρχει και ένα μαγαζί, το Figlmueller, το οποίο είναι διάσημο για το μέγεθος των σνίτσελ του. Σνίτσελ που βγαίνουν έξω από το πιάτο! Αν θέλετε να φάτε εκεί πρέπει να έχετε κάνει κράτηση κάμποσες μέρες πριν, γιατί είναι συνεχώς fully booked. Εμείς δεν καταφέραμε να φάμε εκεί κι έτσι δεν ξέρω να σας πω αν είναι και καλό εκτός από τεράστιο. Πάντως τα ορίτζιναλ σνίτσελ τα βρίσκει κανείς για 16-20 ευρώ το ένα, ενώ αυτά από χοιρινό και γαλοπούλα γύρω στα 12-13.

Σνίτσελ (από το χάλια, φαίνεται από τον καφετί χρωματισμό…)

Bauerngröst’l. Ένα πιάτο με χοιρινό, μπέικον, κρεμμύδι, πατάτα και ένα αυγό από πάνω. Θα μου άρεσε πολύ αν ήταν πιο φρέσκο και καλοψημένο.

Bunte Nudeln. Ζυμαρικά με κομμάτια κοτόπουλο και σάλτσα μανιτάρι. Καλό…

Rostbratwürste με πατάτες και ξινολάχανο. Έτσι για να τιμήσουμε το “λουκάνικα και μπύρες” που λέγαμε συνέχεια 🙂

Αυτά ήταν στο χάλια μαγαζί. Μετά δοκιμάσαμε στο Cafe Museum κάποια πιάτα. Νόστιμα ήταν, αλλά όχι τόσο όσο τα γλυκά του 🙂

Rindgulasch. Από τα παραδοσιακά πιάτα της Βιέννης. Σαν κοκκινιστό κρεατάκι ήταν, πολύ νόστιμο. Αυτά τα ζυμαράκια στο πλάι μόνα τους δεν τρωγόντουσαν με τίποτα. Μέσα στη σαλτσούλα κάτι πήγαινε κι ερχόταν…

Δε θυμάμαι πως το λέγανε αυτό. Ήταν πάντως γαλοπούλα με μανιτάρια και μου θύμισε το Χορινό του Πανδοχείου -είχε πιπεριές και μανιτάρια σε μια ροζ σάλτσα. Πίσω διακρίνετε ένα ορεκτικό που το έλεγε παραδοσιακό Αυστριακό ορεκτικό και ήταν ένα κομμάτι ζαμπόν γεμισμένο με ρώσικη σαλάτα -γαλλική κατ’ αυτούς. Πιο πίσω ενα ωραίο χαμπουργκεράκι 🙂

Δοκιμάσαμε και άλλα φαγητά που δεν τα έχω βγάλει φωτογραφία (άτιμη πείνα). Ένα από αυτά ήταν το Tafelspitz, ένα βραστό μοσχάρι, απλό. Το σερβίραν σε φιλέτα με σάλτσα από μήλο και horseradish που εμένα προσωπικά δε μου άρεσε. Και αυτό είναι παραδοσιακό πιάτο και πολλές φορές το αποκαλούν “εθνικό πιάτο”

Επίσης δοκιμάσαμε σούπα σκορδάτη (garlic soup) που ήταν κρεμώδης και πολύ νόστιμη.

Ένα ψητό χοιρινό σερβιρισμένο με Serviettenknoedel (ζυμαράκι και αυτό, δεν ξέρω αν ήταν ακριβώς ίδιο με το άλλο, αλλά σε άλλη μορφή. Πάντως αυτό ήταν πιο νόστιμο).

Και βέβαια πήραμε και από το δρόμο κάτι χοτ ντογκ. Διαλέγεις ψωμάκι και λουκάνικο και πόσο το θέλεις ψημένο. Γενικώς στο δρόμο έχουν πράγματα φουλ στο αλαντικό. Είχαν κάτι σαν πίτσες με λίγο ψωμί, λίγο τυρί και πεντακόσια αλαντικά πάνω! Και ψωμιά γεμισμένα με κομμάτι ολόκληρο ζαμπόν και διάφορα άλλα τέτοια υγιεινά. Εγώ για να πω την αλήθεια δεν άντεχα ούτε κοντά να πάω από τη μυρωδιά…

Μετά ήρθε το ταξίδι του 2015. Αυτή τη φορά πήγαμε οικογενειακώς και φιλοξενηθήκαμε σε σπίτι φίλης. Οπότε παίρναμε πράγματα για πρωινό από το σούπερ μάρκετ ή το φούρνο δίπλα. Επίσης παίρναμε ψωμάκι, τυρί κλπ και φτιάχναμε σαντουιτσάκια με τα οποία βγάζαμε τη μέρα μέχρι να κάτσουμε για το κανονικό μας γεύμα. Μια ακόμα λύση για την ωρα που είσαι στο δρόμο είναι οι φούρνοι που υπάρχουν παντού και πουλάνε πολύ ωραία πράγματα ή ακόμα τα σούπερ μάρκετ μέσα στα οποία μπορείς να βρεις μεγάλη ποικιλία από σάντουιτς έτοιμα και άλλα αρτοσκευάσματα και να σε κρατήσουν φτηνά και νόστιμα. Ένα από τα ωραία που φάγαμε ήταν τα τεράστια Pretzel.

Από εστιατόρια πήγαμε στο Melker Stiftskeller που μας το είχαν προτείνει, φάγαμε το φημισμένο του κότσι, αλλά δεν ενθουσιαστήκαμε. Φάγαμε και σνίτσελ που ήταν καλό (μάλιστα το σέρβιρε με συνοδεία κόκκινης μαρμελάδας! ), απλώς δε νομίζω πως θα το προτιμούσα. Δεν ήταν  κακό, απλώς δεν ήταν εξαιρετικό. Και είχαμε πάει σε προηγούμενη μέρα στο Mediterran Schubert, όπου είχαμε μείνει απόλυτα ευχαριστημένοι, χωρίς να πληρώσουμε παραπάνω. Δηλαδή ακριβό ήταν, απλώς όχι παραπάνω από τα υπόλοιπα. Δοκιμάσαμε και σκορδόσουπα και σπαραγγόσουπα που ήταν και οι δυο εξαιρετικές!

Το Σνίτσελ (μοσχαρίσιο) με τη μαρμελάδα. 

Το φημισμένο κότσι που όμως εμάς δε μας άρεσε ιδιαίτερα. Βλέπετε πως αυτά τα ζυμαροψωμάκια πάνε παντού…

Πιάτο αντίστοιχο με το Bauerngröst’l πιο πάνω. Στο μαγαζί το έλεγαν κάπως αλλιώς που δε θυμάμαι τώρα (κάτι με μοναχό είχε να κάνει..) και είχε χοιρινό, πατάτες, horseradish (πώς καίει αυτό το πράγμα!!! ) και το αυγό από πάνω. Καλό ήταν.

Ίσως το πιο ωραίο πιάτο που έφαγα. Χοιρινό ψητό με πουρέ και μανιτάρια. Το πιο μαλακό χοιρινό που έχω φάει ποτέ μου, σαν αφρός!

Εάν θέλεις να φας κάτι φτηνό και πρόχειρο, υπάρχει η επιλογή της πίτσας στο χέρι, σε μαγαζιά όπως το Pizza Bizi. Εναλλακτικά κάθεσαι κιόλας αν θες.

Και θα ξαναπώ εδώ πως εμείς ενθουσιαστήκαμε με το Vapiano, αλυσίδα ιταλικού εστιατορίου, όπου τρως γρήγορα, σχετικά φτηνά και πολύ νόστιμα.