Γιοχάνεσμπουργκ λοιπόν.
Με είχαν προειδόποιήσει από πριν: εξαιρουμένης της Βαγδάτης, το Γιοχάνεσμπουργκ είναι η πρωτεύουσα με την μεγαλύτερη εγκληματικότητα. Η πρώτη φορά που από το γραφείο μου κανονίζουν να με περιμένει αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο. Βγήκα από τον έλεγχο εισητηρίων και υπήρχε μία κυρία με μία ταμπέλα με το όνομά μου. Η δουλειά μου δεν τα κάνει αυτά. Δεν το κάνει ούτε για τον γενικό διευθυντή όλων. Ο τύπος πήγε να μιλήσει στην ολομέλεια του ΟΗΕ και πήγε με μετρό. Δεν έχουμε οδηγούς κλπ. Έ, λοιπόν στο Γιοχάνεσμπουργκ δεν έχει τέτοια. Ούτε βήμα χωρίς κάποιον ντόπιο μαζί.
Πρώτες εντυπώσεις: όλα τα σπίτια στα προάστια από όπου πέρασα για να φτάσω εδώ που μένω έχουν συρματοπλέγμα, ψηλούς φράχτες και ταμπελίτσες “Οπλοφορούσα ασφάλεια” . Και από ότι μου είπαν δεν ήταν ακριβές συνοικίες. Δεν ήταν καλύβες, αλλά δεν ήταν και πλουσιόσπιτα.
Δύο φωτογραφίες από το σπίτι που μένω:
Αυτά είναι ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα.
Άλλο: o Mike και η Cara που με φιλοξενούν ήρθαν εδώ πριν 3 μήνες και θα μείνουν τουλάχιστον 2 χρόνια. Νοικιάσαν σπίτι, έ, πήραν και σκύλο:
Εδώ ο Zissou, τριών μηνών, μόλις έμαθε ότι δεν θα τρώει για πάντα τρία γεύματα την ημέρα.
Η συνέχεια αύριο…