Από χτες το μεσημέρι, μαζεύτηκαν μπροστά στο σπίτι μας μπουλντόζες, εκσκαφείς, φορτηγά και κάμποσοι εργάτες και βάλθηκαν να φτιάξουν έξω από την πόρτα μας έναν ωραίο λασποποταμό.
Δε λέω, για καλό είναι. ΛΕΝΕ πως θα παραδώσουν τελειωμένο τον δρόμο. Πως θα έχουμε μετά κανονικούς δρόμους, πεζοδρόμια, πεζόδρομους, πρασιές κλπ όπως λέει το σχέδιο πόλης. Πως θα γλυτώσουμε το κοκκινόχωμα και ίσως να βάλουν και κάνα φως να μην τρώμε τα μούτρα μας το βράδυ.
Too good to be true λέω εγώ. Μας βλέπω να βγάζουμε το χειμώνα χωρίς να μπορούμε να κάνουμε βήμα έξω από το σπίτι μας χωρίς να βουτηχτούμε στη λάσπη και να μας αφήνουν στο τέλος με κάνα στρωμένο χαλίκι (κι ευχαριστημένοι να’μαστε). Τι να πω. Σε ορισμένα θέματα είμαι απαισιόδοξη (μήπως να το λέγαμε προσγειωμένη καλυτερα;;;)
Προς το παρόν λοιπόν θα ζούμε με το “τα έργα θα είναι μόνιμα, η ενόχληση προσωρινή”.
Μάλιστα… θα βάλω και μια σανίδα στο Fabia για να πατάω πάνω από τις λάσπες και να μην γίνομαι χάλια λοιπόν!!!!
;-D