Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Πολύ όμορφες μέρες κάνει και όπως είπε η Ιωάννα “τώρα ήρθε πραγματικά η Άνοιξη”. Ζέστανε ο καιρός, έχει βγάλει ήλιο, είναι ό,τι πρέπει για βολτίτσες.

Αυτό που χάρηκα ιδιαίτερα ήταν που πήραμε και οι 4 τα ποδήλατά μας και πήγαμε βόλτα. Όχι πολύ μακριά, αλλά όμως ήμασταν μαζί. Κάναμε και μάθημα οδικής συμπεριφοράς.

Ας γράψω όμως και για τα 2 βιβλία που έχω διαβάσει αυτό τον καιρό.

Το πρώτο είναι το “Dragon’s fire”. Βιβλίο από την Anne McCaffrey και τον γιό της Todd. Μια ακόμα περιπέτεια στον πλανήτη Περν.

Προφανώς η κυρία McCaffrey βλέπει πως μεγάλωσε και κάποιος πρέπει να αναλάβει την κερδοφόρα επιχείρηση του Περν. Τα βιβλία στην αρχή μας είχαν ενθουσιάσει (δεν έχουν βραβευτεί άδικα), αλλά όσο προχώραγε το πράγμα ήταν όλο και πιο.. pulp. 20 βιβλία πια, τι άλλο να πεις… Δεν ήταν άσχημο, δεν το άφησα στη μέση. Καλό ήταν, αλλά το διαβάζεις σαν Άρλεκιν. Για να περάσει ευχάριστα η ώρα σου και τίποτα άλλο. Δε νομίζω πως θα πάρω άλλο βιβλίο του Περν. Προτιμώ να ξαναδιαβάσω τα πρώτα.

Το δεύτερο βιβλίο είναι φυσικά κλασικό. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει τουλάχιστον ακούσει για το “2001 Οδύσσεια του Διαστήματος” από τον μέγα Άρθουρ Κλαρκ.

Όχι μόνο δεν έχω δει την ταινία, αλλά δεν είχα διαβάσει ούτε το βιβλίο. Οπότε έπρεπε να διορθωθεί αυτό :).

Δεν το θεωρούν όλοι αριστουργηματικό άδικα. Το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα είναι πως διαβάζεις κατι που έχει γραφτεί ΠΡΙΝ ο άνθρωπος πατήσει στο φεγγάρι και δεν το συνειδητοποιείς. Δεν είναι “πασέ”, δε σου φαίνεται απλοϊκό ή ξεπερασμένο. Και αυτό είναι πολύ μεγάλο επίτευγμα. Επίσης μπορείς να διακρίνεις το πόσους συγγραφείς και πόσα βιβλία από αυτά που έχεις ήδη διαβάσει, έχει επηρεάσει το συγκεκριμένο βιβλίο.

Μη έχοντας δει λοιπόν την ταινία, και έχοντας απλώς ακούσει πολλά, είχα την εντύπωση πως ο ΧΑΛ παίζει μεγάλο ρόλο στο βιβλίο. Νόμιζα πως είναι κεντρικό “πρόσωπο”. Φυσικά παίζει το ρόλο του, αλλά όχι τόσο έντονα όσο νόμιζα εγώ.

Χαίρομαι πάρα πολύ που το διάβασα. Τώρα συνεχίζω με λίγο Τέρι Πράτσετ ξανά :).