Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Έφτασε και η τελευταία μέρα μας. Ξυπνήσαμε σχετικά νωρίς, ώστε να μη χάσουμε ούτε λεπτό. Είναι εκπληκτικό πως τρεις άνθρωποι που στην ουσία έχουμε συναντηθεί μόνο μια φορά για μερικές ώρες, και απλώς μιλάμε κάθε μέρα μέσω του υπολογιστή, ταιριάξαμε τόσο καλά, διασκεδάζουμε και γελάμε χωρίς να παρεξηγούμαστε με τίποτα.

Φάγαμε το πρωινό μας και μετά κάναμε άλλη μια βόλτα στα μαγαζιά. Έχει πολύ ωραία μαγαζιά γενικώς, με εξαιρετικά καλές τιμές και φοβερές προσφορές, οπότε το εκμεταλλευτήκαμε. Επίσης βρήκα παρέα για να αγοράσω κι εγώ ρούχα. Γενικώς είμαι δύσκολη στα ψώνια, γιατί δε μου αρέσει να μπαίνω σε πολλά μαγαζιά, να δοκιμάζω κλπ. Εδώ οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Με καλή παρέα, μπήκαμε σε ένα μαγαζί με πολλά τέλεια ρούχα, μου φέρνανε ό,τι θέλανε και δοκίμαζα (και μάλιστα ρούχα που δε θα είχα κοιτάξει εγώ) κι έτσι βρήκα πολύ όμορφα πράγματα και γλύτωσε ο Κωνσταντίνος την αντίστοιχη διαδικασία 🙂

Γεμάτες τσάντες λοιπόν, γυρίσαμε σπίτι για να μαζέψουμε τις βαλίτσες μας. Φυσικά χρειάστηκε να τα ξαναβάλουμε όλα μέσα από την αρχή, να τα ζουλήξουμε, να εκμεταλλευτούμε κάθε μικρή εσοχή και να κάτσουμε και πάνω στη βαλίτσα μετά για να κλείσει! Και πάλι καλά δηλαδή 🙂

Ξαναφάγαμε, αποχαιρετήσαμε τους υπόλοιπους και μαζί με τη Γιωργία πήγαμε βόλτα στη Λάρνακα και τις Φοινικούδες.

Μας έπιασε ένα ψιλόβροχο και φοβηθήκαμε πως δε θα καταφέρουμε να κάνουμε τη βόλτα μας, όμως σταμάτησε κι έτσι περπατήσαμε στην όμορφη παραλία. Η Λάρνακα είναι πιο όμορφη από τη Λευκωσία, πιο ήρεμη και παραδοσιακή κι έχει και όμορφη αμμουδιά.

Δοκιμάσαμε στο δρόμο και σουσούκο που είναι ένα γλύκισμα από μούστο και ξηρούς καρπούς. Καλό, αλλά δε μας ενθουσίασε. Είχε όμως τεράστια ποικιλία από αποξηραμένα φρούτα (είδα ακτινίδια, λάιμ και διάφορα άλλα που δεν έχω ξαναδεί ποτέ) και πήρα μια σακουλίτσα.

Μετά πήγαμε σε μια ταβέρνα εκεί. Είχε περιορισμένο μενού, αλλά όλα παραδοσιακά και πεντανόστιμα πιάτα. Και είναι και πρώτη φορά που βλέπω σε κατάλογο καταστήματος να έχει γιαούρτι! Δοκιμάσαμε πληγούρι (πουργούρι) που σε συνδιασμό με το γιαούρτι ήταν αρκετά καλό, κλέφτικο (ένα κομμάτι αρνί ψητό, έξτρα μαλακό) και φρέσκο χαλούμι στη σχάρα. Το φρέσκο χαλούμι είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που πουλάνε συνήθως στα σούπερ μάρκετ και πάρα πολύ νόστιμο.

Fan Facts:

• Στην Κύπρο τρώνε κατά τις 1 για μεσημέρι και μετά κατά τις 6-7 για βραδινό, το οποίο μου φάνηκε αρκετά παράξενο για μεσογειακή χώρα.
• Όταν λένε σαλάτα εννοούν ένα μείγμα από λάχανο, μαρούλι, αγγούρι και ντομάτα.
• Kάνουν πολύ καμάκι. Ήταν καθημερινό φαινόμενο το να μας κοιτάνε -με τρόπο-, να μας μιλάνε κλπ. Τρεις όμορφες κοπέλες θα μου πεις κυκλοφορούσαν μόνες… (ψωνάρες)
• Στον πενταδάχτυλο έχει σημαία της Τουρκίας, η οποία φωτίζεται το βράδυ.
• Έχουν όλες νύχια τεραστίων διαστάσεων και σχεδόν φωσφοριζέ.
• Όταν μιλάνε μεταξύ τους δεν καταλαβαίνεις ΤΙΠΟΤΑ!

Τέλος ήρθε η ώρα του αποχωρισμού. Πήγαμε στο αεροδρόμιο το οποίο είναι όπως ήταν παλιά το δικό μας, αλλά στο πιο μικρό του, δώσαμε βαλίτσες, φιληθήκαμε άπειρες φορές και υποσχεθήκαμε να ξαναβρεθούμε σύντομα (από κοντά, γιατί από το msn θα τα λέμε έτσι κι αλλιώς καθημερινά).
Περάσαμε ΤΕΛΕΙΑ, απίστευτα, καταπληκτικά και τα κορίτσια μου λείπουν ήδη.

Τα γράφω αυτά μέσα στο λεωφορείο που πάει προς Καλαμάτα και ανυπομονώ να δω τον Κωνσταντίνο και τα παιδιά, να τους αγκαλιάσω και να τους φιλήσω, ανυπομονώ να δω τις φάτσες των παιδιών όταν τους δώσω αυτά που τους πήρα και να μιλήσω με τον Κωνσταντίνο για τα όσα έζησα. Όμως σκέφτομαι κιόλας πως τέτοια ώρα θα είναι η Βάσω στο δρόμο προς Μεσολόγγι και η Γιωργία σπίτι να τρώει την τάρτα σοκολάτας μόνη…