Εδώ και μια εβδομάδα η Ιωάννα ξυπνάει και κοιμάται με την αγωνία να πάμε να φορέσει σκουλαρίκια.
Της είπα πως θα πρέπει να είναι σίγουρη, θα πρέπει να το πάρει απόφαση κανονικά, πως θα πρέπει να τα φοράει συνέχεια για ένα μήνα τουλάχιστον μετά. Της είπα πως θα πονέσει, πως το δεύτερο σκουλαρίκι θα είναι πιο δύσκολο από το πρώτο.. Της τα είπα όλα νομίζω. Όμως εκείνη ήταν αποφασισμένη.
Οπότε σήμερα το απόγευμα την πήρα και πήγαμε σε έναν γνωστό μας χρυσοχόο. Κάθησε κάτω γεμάτη προσμονή (και λίγο φόβο εντάξει), διάλεξε τα κόκκινα σκουλαρίκια και περίμενε.
Και βέβαια όπως την είχα προειδοποιήσει, παραλίγο να μη βάλουμε το δεύτερο σκουλαρίκι :). Την πόνεσε φυσικά το πρώτο και μετά δεν ήθελε. Εκεί την πήρα αγκαλιά, της είπα πως αφού πονάει που πονάει τώρα, ας κάνει μισό λεπτάκι υπομονή να βάλουμε και το δεύτερο. Γιατί φυσικά αν φεύγαμε, θα έμενε με ένα (οκ, στη μόδα θα ήταν). Είδε στον καθρέφτη το πρώτο, έκανε την καρδιά της πέτρα, έκατσε και για το δεύτερο!
Έτσι τώρα η Ιωάννα έχει δυο κόκκινα σκουλαρίκια στα αυτάκια της και μετράει σε αντίστροφη μέτρηση τις μέρες που της απομένουν μέχρι να μπορέσει να βάλει όποιο ζευγάρι θέλει!
Μπράβο Ιωάννα! Με γεια τα καινούρια σκουλαρίκια!
Υπομονή και θα περάσει ο πόνος… Μπορείς να παίζεις το ραδιόφωνο: τραγουδώντας να “αλλάζεις σταθμό” στρίβοντας το ένα και να “δυναμώνεις την ένταση” στρίβοντας το άλλο! 🙂
Saigon
Χεχε… άντε, με το καλό και στα επόμενα!!!
;-)))