Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Ο Γιώργος μπαίνει στο γραφείο μου. Με βλέπει να διαβάζω το συμβόλαιο του δανείου.

-Τι κάνεις?
-Διαβάζω
-Ναι, αλλά τί διαβάζεις?
-Το συμβόλαιο του δανείου από την τράπεζα
-Τί είναι το συμβόλαιο?
-Όταν συμφωνείς κάτι με κάποιον άλλο, αυτή την συμφωνία σας μπορείτε να την γράψετε σε ένα χαρτί. Αυτό το χαρτί τότε λέγεται συμβόλαιο.
-Και τί δάνειο θα πάρεις?
-Επειδή το σπίτι μας θα κοστίσει πολλά πολλά λεφτά, και εμείς δεν έχουμε τόσα πολλά, θα μας δανείσει η τράπεζα.
-Να μην πάρετε από την τράπεζα. Να πάρετε τα λεφτά του κουμπαρά μου.
-Σε ευχαριστούμε πολύ Γιώργο μου, είσαι το καλύτερο παιδί του κόσμου. Αλλά αυτά τα λεφτά είναι δικά σου, να αγοράσεις ότι θέλεις.
-Ναι, αλλά ξέρεις, εγώ τα χρησιμοποιώ σπάνια. Ξέρεις πόσο σπάνια?
-Πόσο.
(σκέφτεται λίγο)
-Μία φορά το χρόνο, πολύ σπάνια δηλαδή. Και εμένα θα μου δώσουν και άλλα χρήματα.
(σε αυτό το σημείο φωνάζω την Στέλλα, γιατί πιστεύω ότι η συζήτηση έχει πολύ ενδιαφέρον)
-Ναί αλλά Γιώργο μου, τα χρήματα που χρειαζόμαστε είναι πάρα πολλά. Τόσα πολλά που δεν μας φτάνουν τα χρήματα ούτε του κουμπαρά σου, ούτε του δικού μας κουμπαρά.
-Τότε να πάρετε και από της Ιωάννας τον κουμπαρά. (Το σκέφτεται λίγο, καταλαβαίνει ότι δεν είναι δικά του για να τα δώσει, και διορθώνει:) Ιωάννα, να πάρουν και από τον δικό σου κουμπαρά?
-Ναι.
-Και τότε ακόμα και αν δεν φτάνουν, θα πάρετε λιγότερα από την τράπεζα, και έτσι δεν θα χρειάζεται να πηγαίνετε εκεί κάθε λίγο και λιγάκι.
-Καλά Γιώργο μου, αν χρειαστεί θα σας ρωτήσουμε για να πάρουμε από τον κουμπαρά σας.
-Να μην μας ρωτήσετε, να μας το πείτε απλά….