Πήρε 5 μέρες, αλλά το πρώτο από τα δοντάκια επιτέλους έφυγε. Κουνιόταν τρελλά από χτες και αν το κούναγε με το δαχτυλάκι του ο Γιώργος μπορούσε να φτάσει να είναι εντελώς κάθετο προς τα ούλα του. Του προτείναμε πολλές φορές να του κάνουμε μια τσακ να βγει το άτιμο, αλλά φυσικά αυτός ούτε να το ακούσει δεν ήθελε. Τον ενοχλούσε πολύ και έτρωγε από το πλάι, δεν τολμούσε να το ακουμπήσει και δεν άντεχε ούτε τη σκέψη πως μπορεί να το πιέσουμε λίγο παραπάνω και να βγει. Τον χάλασε επίσης λίγο η σκέψη πως μπορεί να το κατάπινε το βράδυ τόσο που κουνιόταν, αλλά ούτε καν αυτό τον πτόησε.
Σήμερα το πρωί όμως, το δόντι δεν άντεξε άλλο. Είχε πολύ γέλιο γιατί ήταν εντελώς χαλαρό, φαινόταν πάνω από τα άλλα δόντια και στραβό. Σαν να είχε προσπαθήσει να το βάλει κάποιος εκεί και δεν τα είχε καταφέρει καθόλου καλά. Λίγη πίεση με την οδοντόβουρτσα έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα και πριν το καταλάβει ο Γιώργος, το δοντάκι ήταν παρελθόν. Γεμάτος περηφάνια, το πήρε μαζί του να το δείξει στο σχολείο. Και το βράδυ θα το βάλει κάτω από το μαξιλάρι του, για να το πάρει η νεράιδα των δοντιών και να του αφήσει κάτι τις για αντάλαγμα. Σκέφτομαι να του αφήσει ένα μικρό σετάκι lego, γιατί τα λεφτά του είναι ακόμα άχρηστα. Θα της το προτείνω.
Πάει το πρώτο δόντι
- Στον μέσσατζερ πρωί δευτέρας.
- Καινούριες επιτυχίες!
Pingback: Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα » Blog Archive » Το τρίτο δόντι