Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Χτες πήγα εκδρομή με το σχολείο 🙂

Πήγαν ολοήμερη εκδρομή τα παιδιά μου στην Αρχαία Ολυμπία, και επειδή η Ιωάννα πάει στη δευτέρα έπρεπε να συνοδεύεται. Οπότε φόρεσα το καπελάκι μου, πήρα το σακίδιό μου με τα απαραίτητα (σαντουιτσάκι, φωτογραφική μηχανή, χρήματα για παγωτό) και μπήκα στο πούλμαν. Τα δυο παιδιά μου είχαν εντελώς διαφορετική γνώμη για το ότι θα ήμουν μαζί τους. Ο Γιώργος με έβαλε να του υποσχεθώ πως ΔΕΝ θα τον πλησιάσω καθόλου και η Ιωάννα ήταν καταχαρούμενη που θα ήμασταν μαζί, οι δυο μας, όλη μέρα (βδέλα λέμε).

Το σκεφτόμουν λιγάκι πριν πάω, πως θα είναι η μέρα μου ανάμεσα στις “ορδές” των πιτσιρικιών, αλλά εντέλει πέρασα πολύ ωραία! Ήταν μαζί και η φίλη μου η Κατερίνα (μαμά δευτερακίου και αυτή) και όταν βρεθήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο, με τα καπέλα και τα γυαλιά ηλίου μας, ήταν σαν να είμαστε ξανά στη Ρώμη!

Η διαδρομή για να πάμε ήταν κάπως κουραστική. Δεν είχε φέρει κανένα τους ένα cd με μουσική (είναι πασέ πλέον, τώρα έχουν όλα mp3) κι έτσι βολευτήκαμε με ό,τι είχε ο οδηγός, δηλαδή κάτι σκυλοποπ, τα οποία έπρεπε να ακούμε στη διαπασών. Τα πιτσιρίκια κουράστηκαν μετά από την πρώτη ώρα και έκαναν διάφορες βλακείες, αλλά αυτά ήταν αναμενόμενα.

Στην Αρχαία Ολυμπία χωριστήκαμε σε γκρουπάκια και είχε το καθένα τον ξεναγό του. Ο ξεναγός μας ήταν ένας φοβερός τύπος που ήξερε ακριβώς πως να μιλήσει στα 8χρονα και τι να τους πει. Τι ακούνε οι καημένοι οι ξεναγοί κάθε μέρα… Πρέπει να έχει πολύ πλάκα να είσαι ξεναγός σε πιτσιρίκια. Είμαι απόλυτα σίγουρη πως κανένας άλλος δεν τους κάνει τις ερωτήσεις που κάνουν αυτά.

Παράδειγμα:

Μόλις μας έχει συστηθεί. Στεκόμαστε στην αρχή του αρχαιολογικού χώρου, ανάμεσα σε πεσμένους κίονες κλπ. Η πρώτη ερώτηση που του έγινε ήταν:

• -Κύριε, τι είναι αυτό;
• -Εχμ, αυτό είναι η μηχανή που κουρεύουν το γρασίδι. Δεν είναι αρχαίο…

Παράδειγμα 2

• -Εδώ βλέπετε το εργαστήρι του Φειδία. Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους γλύπτες της αρχαιότητας και είχε φτιάξει πολλά πράγματα στην Ακρόπολη. Εδώ είχε φτιάξει και το άγαλμα του Δία, ένα τεράστιο άγαλμα από χρυσό και ελεφαντόδοντο.
• -Κύριε, ζει ακόμα;
• -Όχι, το άγαλμα δεν υπάρχει πια
• -Όχι κύριε, ο Φειδίας…

Είδαμε την παλαίστρα, το γυμνάσιο, διάφορους ναούς και φυσικά τον στοίβο. Εκεί όλα τα πιτσιρίκια έτρεξαν, όπως κάνανε και οι αρχαίοι τους πρόγονοι (ευτυχώς όχι γυμνά όμως 😛 )

Μετά, ξεψυχισμένα, συρθήκανε μέχρι το Μουσείο. Πάντως οφείλω να πω πως ήταν όλα πολύ καλά, φερόντουσαν άψογα μέσα στον αρχαιολογικό χώρο, δεν εκαναν φασαρία και άκουγαν και τον ξεναγό. Της Ιωάννας της άρεσε τόσο ο ξεναγός που μου είπε: μαμά, είναι πολύ καλός ο ξεναγός, να του δώσουμε μπουρμπουάρ!

Τέλος φύγαμε από εκεί και πήγαμε στον Κακόβατο (ένα χωριό) να φάμε. Καλό το φαγητό, χάλια η οργάνωση. Φάγαμε, έγινε μάχη για τα παγωτά (παραλίγο να είχαμε επανάσταση, μια που ίσα που έφτασαν τα παγωτά για τα λυσσασμένα δημοτικάκια). Ήρθε η Σοφία και μας έκανε παρέα, είχε μια αλάνα εκεί κοντά, παίξανε και τα πιτσιρίκια, όλα καλά.

Γενικά λοιπόν περάσαμε πολύ ωραία. Ένα πράγμα μόνο μου κάνει εντύπωση και θα συνεχίσει να μου κάνει εντύπωση όσες φορές και αν το δω. Πως γίνεται οι μαμάδες που έχουν υπέρβαρα παιδάκια (ελαφρώς ή και πολύ), τους δίνουν σαβουροφαγητό χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα παιδιά είχαν μαζί τους κρουασάν, πατατάκια και φουντούνια (το κάθε ένα είχε απ’ όλα…) και τα καταναλώνανε μανιωδώς. Και μετά τα δικά μας, που τους είχαμε σάντουιτς, φρούτο και σπιτικό κέικ ή μπισκότα, είναι η εξαίρεση και αισθάνονται και άσχημα (η Ιωάννα δηλαδή, γιατί ο Γιώργος δεν χαμπαριάζει). Μα και πρόβλημα βάρους να μην έχει ένα παιδάκι, εάν μάθει να τρώει έτσι τώρα, θα συνεχίσει να τρώει έτσι για πάντα. Πόσος κόπος είναι να πλύνεις ένα φρούτο και να φτιάξεις ένα σάντουιτς δηλαδή;