Την επόμενη μέρα, αφού τα παιδιά βούτηξαν και ευχαριστήθηκαν πισίνα, μαζέψαμε τα πράγματά μας και πήγαμε βόλτα στο σπήλαιο του Δηρού. Τα παιδιά το θυμόντουσαν από την προηγούμενη φορά, αλλά αυτό δεν τα εμπόδισε από το να είναι ενθουσιασμένα!
Αυτή τη φορά φορέσαμε μόνο σωσίβια. Κράνη δεν είχε, κάτι που θεώρησα απαράδεκτο, γιατί σε πολλά σημεία το κεφάλι μου ήρθε σε απόσταση αναπνοής από τους σταλακτίτες. Ο οδηγός ήταν ακόμα πιο απαράδεκτος. Βαριόταν να πει ακόμα και αυτά τα λίγα που μας είχε πει ο άλλος την προηγούμενη φορά. Το μόνο που τον εμπόδιζε από το να μας κάνει τη βόλτα μέσα σε 5 λεπτά ήταν πως υπήρχαν άλλες βάρκες μπροστά.
Μετά βγήκαμε να κάνουμε την υπόλοιπη διαδρομή με τα πόδια. Είναι πολύ εντυπωσιακό, όσες φορές και αν έχεις μπει νομίζω…
Από το σπήλαιο φύγαμε και στο γυρισμό σταματήσαμε στη Στούπα για φαγητό. Εκεί βρήκαμε και τους φίλους μας και πήγαμε όλοι μαζί στο Προάστειο (ή Πραστίο για τους ντόπιους), στο σπίτι τους. Η Ιωάννα έπαιξε με τις φίλες της και ο Γιώργος αποφάσισε να εξερευνήσει το χωριό. Μέσα σε 2 ώρες το είχε μάθει απ’ έξω και ανακατωτά!
Γυρίσαμε αργά το βράδυ, κουρασμένοι, αλλά πολύ χαρούμενοι.
Τι να κάνεις, τα σπήλαια είναι τρομερά γοητευτικά από μόνα τους, όσο και αν οι οδηγοί και οι άλλοι εκεί προσπαθούν να σε κάνουν να μισήσεις την εμπειρία…